Η υπόθεση της ένστασης ήταν μια «καλή» δικαιολογία για μερικούς. Μετά όμως από τη «νίκη» στο Εφετείο, θεωρητικά η ΑΕΚ θα πήγαινε στο ΓΣΠ με ανεβασμένο το ηθικό και τη ψυχολογία για να κάνει το αυτονόητο. Να νικήσει τον Ολυμπιακό και να δώσει τέλος στο αρνητικό σερί των ισοπαλιών.
Εν τέλει, έκανε ένα ακόμη μεγάλο πισωγύρισμα και το ερώτημα πλέον είναι πού θα σταματήσει ο κατήφορός της. Ένας κατήφορος δίχως τέλος και το «κακό» για την ομάδα της Λάρνακας, είναι πως έχουν στερέψει οι δικαιολογίες.
Το ζητούμενο για την ΑΕΚ ποιο είναι; Να συγκρίνουμε την απόδοσή της στον αγώνα στο ΓΣΠ σε σχέση με τα δύο προηγούμενα με Εθνικό και Άρη (που έληξαν με το ίδιο αποτέλεσμα) και να σημειώσουμε απλά ότι έφτιαξε 2-3 περισσότερες ευκαιρίες; Ότι θα μπορούσε να πάρει τη νίκη αν ο Τρισκόφσκι είχε σκοράρει στο 90’ ή αν ο Μολ δεν απογειωνόταν στις καθυστερήσεις;
Θεωρώ πως θα μειώναμε την ίδια την ΑΕΚ εάν μπαίναμε σε μία τέτοια διαδικασία. Μια ομάδα που μέχρι τον Δεκέμβριο θαύμαζες για την εικόνα της και τώρα τι; Θα… μετράμε τις ευκαιρίες –τις πραγματικές, όχι τις προϋποθέσεις-οι οποίες μετρούνται στα δάκτυλα του ενός χεριού;
Μια ομάδα που στο πρώτο ματς μετά την απόφαση του Αθλητικού Δικαστή (δηλαδή με τον Εθνικό) και στο πρώτο μετά την απόφαση του Εφετείου (βλέπε Ολυμπιακό), θα περίμενε κανείς να μπει με το μαχαίρι στα δόντια κι εν τέλει αυτό που παρουσιάζει είναι μία soft εικόνα, χωρίς τσαμπουκά και αυτοπεποίθηση.
Το πρόβλημα της ΑΕΚ δεν είναι μονάχα το ότι δεν έχει (πλέον) το εύκολο γκολ. Είναι περισσότερα κι αφορούν τον τρόπο παιχνιδιού της –τα ‘χουμε ξαναπεί, ας μην επαναλαμβανόμαστε.
Πρόβλημα είναι ΚΑΙ ο τρόπος που προσπαθεί να δημιουργήσει. Ακόμη κι αν σταθούμε περισσότερο στο γκολ: Ο Τρισκόφσκι εδώ και δύο μήνες αγνοείται. Ο Νταρμπισάιαρ δεν έχει δικαιώσει σε καμία περίπτωση τον (αδικαιολόγητο κατ’ εμέ) ντόρο που έγινε το περασμένο καλοκαίρι με την απόκτησή του, ο Ρόμο δεν σκοράρει και ο Ολατούντζι παίζει μία στο (πολύ) τόσο. Για τους ακραίους επιθετικούς και τη σχέση τους με το γκολ, άστε το καλύτερα. Γκολ δεν παίρνει ούτε απ’ τους μέσους. Λείπει ο Γκιούρτσο και αποδεικνύεται πόσο κομβικός είναι στο παιχνίδι της ΑΕΚ.
Πρόβλημα είναι όταν ένας ποδοσφαιριστής της στο τέλος του αγώνα με τον Άρη λέει πως «this is football» και το επαναλαμβάνει ο προπονητής της μετά το «Χ» με τον Ολυμπιακό!!! Σε γενικές γραμμές ίσως αυτό να ‘ναι και το πρόβλημα, αν και για να είμαι ειλικρινής, ενίοτε αισθάνομαι ότι προσπαθώ να πείσω τον ίδιο μου τον εαυτό ότι φέτος αυτό δεν ισχύει και η ίδια η ΑΕΚ λες και βάλθηκε να με διαψεύσει!
Δυστυχώς ο Νταβίντ Καταλά έχει χάσει την εμπιστοσύνη μίας μεγάλης μερίδας του κόσμου, τόσο για την εικόνα που παρουσιάζει η ΑΕΚ το τελευταίο δίμηνο και τα αρνητικά αποτελέσματα, όσο και για το ότι δείχνει ανήμπορος να βάλει φρένο στον κατήφορο!
Έχω εκφράσει πολλές φορές την πίστη μου προς το πρόσωπό του γιατί πραγματικά τον πιστεύω, αλλά έχω τρομερές ενστάσεις για τις τοποθετήσεις του το τελευταίο διάστημα και θα πρέπει να αντιληφθεί ότι τον κόσμο δεν τον ενδιαφέρουν οι επαναλαμβανόμενες δηλώσεις του στυλ «θα επανέλθουμε», «πιστεύω στους παίκτες μου» ή «με δουλειά θα βελτιωθούμε», αφενός γιατί έχει καταντήσει κουραστικό κι αφετέρου όλα αυτά να τα δει επιτέλους στην πράξη!
Ο κόσμος που φέτος ήταν πραγματικά κοντά στην ομάδα, έχει απολύτως δικαιολογημένα παράπονα, διότι βλέπει τα όνειρα που δημιούργησε για κατάκτηση του πρωταθλήματος (από την ίδια την ΑΕΚ, με την παρουσία της έως τον Δεκέμβριο), να παραμένουν… όνειρα! Το ίδιο βεβαίως ισχύει και για τους διοικούντες!
Οι οποίοι σίγουρα πάντως θα πρέπει να απομακρύνουν εντελώς από τα αποδυτήρια τη νοοτροπία του «this is football»!
Ανδρέας Βεντούρης
