Ιδού η ομιλία του Πάπα Φραγκίσκου μετά την άφιξή του στο νησί μας, στον Καθεδρικό Ναό Παναγίας των Χαρίτων.
«Άγιε Πατέρα, αγαπητοί Επίσκοποι, Αδελφοί και Αδελφές, χαίρεται.
Είμαι ιδιαίτερα ευτυχής που βρίσκομαι ανάμεσα σας, θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους εσάς για την υπηρεσία σας για το έργο σας το εκπαιδευτικό στα σχολεία, όπου φοιτούν τα παιδιά του νησιού και είναι ένας χώρος συνάντησης και μαθαίνουν την τέχνη να ρίχνουν γέφυρες.
Χαίρομαι που βρίσκομαι στα βήματα του μεγάλου αποστόλου Βαρνάβα, γιου αυτού του μεγάλου λαού που κήρυξε το Ευαγγέλιο και πέρασε από τις χριστιανικές κοινότητες και ζητούσε από όλους να μείνουν πιστοί στον Κύριο. Έρχομαι ακριβώς με την ίδια επιθυμία. Να δω τη χάρη του Κυρίου στην εκκλησία και τη γη σας. Ο Κύριος είναι πιο μεγάλος από τις αντιφάσεις μας. Σας βλέπω και διαπιστώνω τον πλούτο της διαφορετικότητά σας. Χαιρετώ την εκκλησία των Μαρωνιτών που συχνά χρειάστηκε να περάσει πολλές δοκιμασίες και κατάφερε να αντέξει. Πραγματικά με ανησυχεί η κρίση στον Λίβανο που δοκιμάζεται από τη βία και τον πόνο.
Προσεύχομαι να υπάρξει ειρήνη σε αυτή τη χώρα. Το δέντρο αρχίζει σιγά σιγά να βγάζει ρίζες. Εσείς είστε αυτές τις ρίζες που φυτεύτηκαν εδώ στην Κύπρο. Χαιρετίζω και την εκκλησία των Λατίνων που βρίσκεται εδώ στην Κύπρο. Ο ρόλος της Κύπρου στην ευρωπαϊκή ήπειρο είναι ένα νησί που το χαδεύουν τα κύματα της θάλασσας. Είναι μια ιστορία, ένα ψηφιδωτό από γλώσσες και λαούς. Υπάρχει πάντοτε μια πρόσκληση να αγαπήσουμε. Κανείς δεν βρίσκεται εδώ για να προσηλυτίσει. Όλου καλούμαστε από την ευσπλαχνία Του Κυρίου που δεν κουράζεται να συγχωρεί. Ο Κύριος δεν απογοητεύει. Δεν πρέπει να υπάρχουν τείχη στην καθολική εκκλησία. Ο ένας το βλέπει έτσι, ο άλλος το θεωρεί αλλιώς. Σε αυτή τη διαφορετικότητα βρίσκεται ο πλούτος της ενότητας.
Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας κάτι που αφορά τον Άγιο Βαρνάβα. Να αναφερθώ στη ζωή του και την αποστολή του. Το πρώτο αναφέρεται στην υπομονή. Αναφέρεται ως ένα άτομο πίστης και ως το πλέον κατάλληλο άτομο να επισκεφθεί την κοινότητα της Αντιοχείας. Στάθηκε εκεί να δει τι ακριβώς συμβαίνει ως ένας ερευνητής. Συνάντησε ανθρώπους που προέρχοντο από ένα άλλο κόσμο, μια διαφορετική κουλτούρα. Η στάση του Βαρνάβα ήταν μια στάση υπομονής. Ήξερε να περιμένει και είχε την υπομονή να βρίσκεται σε ένα διαρκές ταξίδι. Είχε την υπομονή να δεχτεί οτιδήποτε καινοτόμο χωρίς να κρίνει και να διακρίνει. Να βλέπει τα σημεία του έργου του Κυρίου παντού. Ο Βαρνάβας κυρίως είχε την υπομονή του να συνοδεύει. Αφήνει κάποιο να αναπτυχθεί συνοδεύοντάς τον.
Σε αυτό το νησί είναι πολύ σημαντική η διαδικασία που κάνετε εσείς οι οικοδεσπότες σε όσους έρχονται από άλλα μέρη και καλείστε να δείξετε την υπομονή σας. Να δείξετε την υπομονή που δείχνει ο Κύριος. Δεν χρησιμεύει να είμαστε παρορμητικοί ή να είμαστε επιθετικοί ή να παραπονιόμαστε. Θα πρέπει να διαβάζουμε τα σημεία των καιρών.
Κυρίως να βοηθήσουμε τις νέες γενιές. Σε εσάς αδελφοί μου επίσκοποι θα ήθελα να πω ότι πρέπει να βρίσκεστε κοντά στον Κύριο. Αναζητήστε αδελφούς από άλλες θρησκείες. Και εσείς αγαπητοί ιεροί, θα ήθελα να πω υπομονή με τους πιστούς. Να είστε πάντοτε έτοιμοι να τους ενθαρρύνετε. Να είστε άοκνοι και την ευσπλαχνία αλλά να είστε και αυστηροί.
Το έργο που κάνει ο Κύριος στη ζωή του κάθε ατόμου είναι μια ιερή ιστορία. Ας αφήσουμε να μας συμπαρασύρει. Υπομονή σημαίνει να έχουμε καρδιά και αφτιά. Η εκκλησία δεν θέλει να απομονώσει, αλλά να ενσωματώσει όλες τις κουλτούρες ς με μητρική υπομονή. Αυτό θέλω να κάνομε στη συνοδική αυτή πορεία.
Παρακαλώ πολύ, όχι ετικέτες στους ανθρώπους. Να τον μεταφέρω στους ώμους μου. Αυτή είναι η αδελφοσύνη και αυτή είναι η δεύτερη λέξη που θέλω να σας αναφέρων. Υπομονή και αδελφοσύνη. Παύλος και Βαρνάβας ξεκίνησαν μια μεγάλη αποστολή. Έφυγαν για την Κύπρο γιατί ήταν αδέλφια στο όνομα Του Θεού. Κι αυτό ήταν κάτι που τους έκανε να λάμπουν. Ήταν διαφορετικά αδέρφια, όπως διαφορετικά είναι και τα δάκτυλα του χεριού. Ο Παύλος και ο Βαρνάβας δεν χώρισαν για προσωπικούς λόγους, αλλά τους ενδιέφερε ποια θα ήταν η αποστολή τους και η διακονία τους.
Μερικές επιστολές του Παύλου λέει ότι μεταξύ τους δεν υπήρξαν αρνητικά συναισθήματα. Αυτή είναι η αδελφοσύνη στην εκκλησία. Μπορούμε να συζητάμε, να μιλάμε για διαφορετικές ευαισθησίες και διαφορετικές ιδέες. Είναι άσχημο να είμαστε όλοι καθώς πρέπει. Σε μια οικογένεια τα αδέλφια συζητάνε και ανταλλάζουν διαφορετικές απόψεις. Εγώ πραγματικά είμαι καχύποπτος με αυτούς που δεν συζητάνε γιατί έχουν διαφορετικές ατζέντες. Μερικές φορές θα πρέπει να λέμε τα πράγματα κατά πρόσωπο, αλλά να μην ξεχνάμε. Συζητάμε όχι για να επιβάλουμε,
Ήμασταν πέντε αδέρφια και καθημερινά τσακωνόμασταν. Κάθε μέρα όμως τρώγαμε μαζί. Αυτή είναι η οικογένεια. Χρειαζόμαστε μια αδελφική εκκλησία που να είναι μέσο αδελφοσύνης για τον κόσμο. Εδώ στην Κύπρο υπάρχουν διάφορες παραδόσεις. Δεν θα πρέπει να νιώθουμε τη διαφορετικότητα ως απειλή.
Μπορείτε να θυμίσετε σε όλη την Ευρώπη πως θα πρέπει να ξεπεραστούν οι διακρίσεις.
Εγώ θα ήθελα να ευλογήσω όλους σας. Παρακαλώ συνεχίστε να προσεύχεστε για εμένα γιατί πραγματικά το χρειάζομαι».
