Με τον Εθνικό στο Δασάκι πραγματοποίησε πολύ καλή εμφάνιση, στο μεγαλύτερο διάστημα του αγώνα. Με τον Άρη στο ΓΣΠ δεν έφτασε σε τόσο ψηλό επίπεδο, αλλά κατάφερε να πάρει το ζητούμενο και μάλιστα με σκορ 3-0. Ούτε με την ΑΕΛ εντυπωσίασε, το παραδέχθηκε κι ο ίδιος ο προπονητής της κάνοντας λόγο για μια μεστή εμφάνιση, αλλά πάλι πήρε αυτό που ήθελε. Το κοινό σημείο αυτών των τριών αγώνων δεν είναι μονάχα τα νικηφόρα αποτελέσματα, αλλά το γεγονός ότι δεν δέχθηκε γκολ σε κανένα από αυτά.
Η Ομόνοια αρχίζει να θυμίζει την περσινή της version. Παρουσιάζεται ξανά συμπαγής και δεν απειλείται πολύ από τον αντίπαλό τους. Με τον γνωστό (πετυχημένο) τρόπο παιχνιδιού τους καταφέρνουν να παίρνουν τα αποτελέσματα. Μια ομάδα που δείχνει ικανή, με το τέλος των ευρωπαϊκών της υποχρεώσεων, να επανέλθει δυναμικά στη μάχη του τίτλου, ακριβώς όπως είχε κάνει και πέρυσι.
Με βασικό της γρανάζι την άμυνά της, η Ομόνοια έστειλε ξεκάθαρο μήνυμα αντεπίθεσης το τελευταίο χρονικό διάστημα και είναι η μοναδική ομάδα που παρουσιάζεται έτοιμη να μπει σφήνα στο δίδυμο «ΑΕΚ–Απόλλων» για τη διεκδίκηση του τίτλου.
Καθοριστικό θα είναι ασφαλώς το επικείμενο ντέρμπι με την ομάδα της Λάρνακας. Η ομάδα της Λευκωσίας μπορεί να βρίσκεται στο -11, αλλά με δύο παιχνίδια στο χέρι, γνωρίζει πως σε περίπτωση κατάκτησης της τέταρτης συνεχόμενης νίκης, οι προοπτικές της θα είναι πολύ πιο ευοίωνες και θα μπει (ξανά) για τα καλά στη διεκδίκηση του πρωταθλήματος.
Αυτό είναι το σημαντικό παιχνίδι για τους «πράσινους», ασχέτως αν προηγείται, χρονικά, ο αγώνας με την Καϊράτ στο ΓΣΠ, για την τελευταία αγωνιστική των ομίλων του Europa Conference League. Ένα ματς στο οποίο ενδέχεται να δούμε από τον Χένινγκ Μπεργκ μια ενδεκάδα παρόμοια, αν όχι την ίδια, που είχε επιλέξει κόντρα στην Καμπάλα στο Αζερμπαϊτζάν…
Ανδρέας Βεντούρης
