Ο τίτλος του πρωταθλητή είχε διασφαλιστεί και μαθηματικά μετά την εντός έδρας νίκη με την Σέφιλντ Γουένσντεϊ. Οι παίχτες του Μπιλ Νίκολσον όμως, ήθελαν να προσθέσουν δίπλα του και αυτόν του Κυπελλούχου, κάνοντας copy paste το κατόρθωμα των Πρέστον και Άστον Βίλα, που είχε στοιχειώσει το αγγλικό ποδόσφαιρο.
Ήταν 6 Μαΐου του 1961, όταν τα γκολ του Μπόμπι Σμιθ και του Τέρι Ντάισον στο τελικό του Κυπέλλου Αγγλίας, έστελναν στα ουράνια του φίλους των “σπιρουνιών” και τα πανηγύρια στο βόρειο Λονδίνο δεν είχαν τελειωμό.
Ο άνθρωπος που ήξερε πολλά
Η προηγούμενη χρονιά (59-60) είχε αφήσει πικρία στον κόσμο της ομάδας. Η Τότεναμ βρισκόταν στη κορυφή της βαθμολογίας τρεις αγωνιστικές πριν το τέλος αλλά η ήττα από την Τσέλσι στο “Γουάιτ Χαρτ Λέιν” την γκρέμισε από την κορυφή και το όνειρο της κατάκτησης του δεύτερου πρωταθλήματος στην ιστορία της, έμεινε…όνειρο. Όχι για πολύ όμως.
Το φθινόπωρο του ’58 ο ερχομός ενός πρώην παίκτη του συλλόγου για να αναλάβει το προπονητικό πόστο παραξένεψε πολλούς. Ο 39χρονος Γουίλιαμ “Μπιλ” Νίκολσον γνώριζε απέξω κι ανακατωτά τα “εν οίκω” της Τότεναμ αλλά και δεν είχε εμπειρία στους πάγκους από την στιγμή που κρέμασε τα παπούτσια του.
ΕΝΑ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΣΠΟΥΔΑΙΟ ΜΠΙΛ ΝΙΚΟΛΣΟΝ
Ωστόσο, όπως είχε πει και ο ίδιος, “Όποιος έρχεται στο σύλλογο, είτε είναι μεγάλη μια μεταγραφή είτε απλώς ένα παιδί για το προσωπικό του γηπέδου, πρέπει να αφοσιώνεται στο παιχνίδι και στο κλαμπ…” και ο Νίκολσον φρόντισε να γίνει η επιτομή αυτού του ρητού.
Η μαγιά υπήρχε ήδη. Οι Τέρι Ντάισον, Μόρις Νόρμαν, Τέρι Μέντγουιν, ο γκολτζής Μπόμπι Σμιθ και ο μεγάλος αρχηγός Ντάνι Μπλάνσφλαουερ ήταν τουλάχιστον μια τριετία στην ομάδα. Οι προσθήκες των Τζον Γουάιτ, Λες Άλεν και Κλιφ Τζόουνς ανέβασαν ακόμα περισσότερο την ποιότητα του ρόστερ και μετά το χαμένο πρωτάθλημα του ’60, η νέα χρονιά δημιουργούσε φιλοδοξίες στις τάξεις των φιλάθλων.
Η σεζόν λοιπόν 1960-61 ξεκινά, και οι “σπερς” κάνουν εκπληκτική εκκίνηση φτάνοντας τις 11 συνεχόμενες νίκες σε ισάριθμα ματς (επίδοση ρεκόρ στην ιστορία της Πρέμιερ), στέλνοντας ταυτόχρονα μήνυμα στην πρωταθλήτρια Γουλβς, την οποία και σάρωσαν με 4-0 στο “Μολινό”, για το τι θα ακολουθούσε. Μπόμπι Λένον, Τέρι Ντάισον και Λες Άλεν πυροβολούν ασταμάτητα και η Τότεναμ ξεπερνά το ένα εμπόδιο μετά το άλλο αποδίδοντας εξαιρετικό ποδόσφαιρο και σκοράροντας συνεχώς.
Η αλλαγή του χρόνου βρίσκει την Τότεναμ να έχει θρονιαστεί στη πρώτη θέση, 10 ολόκληρους βαθμούς μπροστά από τη δεύτερη Γουλβς. Την ίδια στιγμή στο πρόγραμμα μπαίνουν και οι αγώνες του Κυπέλλου Αγγλίας, και το τρένο του Μπιλ Νίκολσον αφού έχει μετατρέψει την υπόθεση πρωτάθλημα σε “one-team show”, βρίσκει την ευκαιρία να γράψει “χρυσή” σελίδα στο βιβλίο με τα κατορθώματα του συλλόγου.
Η φόρμα του πρωταθλήματος μεταφέρεται και στο Κύπελλο, όπου οι Λονδρέζοι με 16 γκολ σε πέντε παιχνίδια και μια μόλις φορά να χρειάζονται επαναληπτικό, φτάνουν στα ημιτελικά. Αντίπαλος η 5η της βαθμολογίας Μπάρνλεϊ, που αποχαιρετά τη διοργάνωση με τρία γκολ στη πλάτη, σε μια ακόμη μεγάλη βραδιά του Μπόμπι Σμιθ. Η Τότεναμ είναι στον τελικό.
Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΓΚΟΛΤΖΗΣ, ΜΠΟΜΠΙ ΣΜΙΘ
Η νίκη με την Σέφιλντ Γουένσντεϊ στο “Γουάιτ Χάρτ Λέιν” οριστικοποίησε και μαθηματικά αυτό που όλοι γνώριζαν από τον Γενάρη. Τα “σπιρούνια” θα ολοκλήρωναν τη σεζόν με 115 τέρματα υπέρ, επίδοση ρεκόρ στα χρονικά του Αγγλικού πρωταθλήματος, ο Μπιλ Νίκολσον οδηγούσε το σύλλογο στο δεύτερο πρωτάθλημα της ιστορίας του και πλέον ο τελικός με τη Λέστερ αποκτούσε ιστορικό χαρακτήρα.
Ραντεβού με την ιστορία
Στις 6 Μαΐου του 1961, σχεδόν 100.000 άτομα στοιβάχτηκαν στις εξέδρες του “Γουέμπλεϊ” για να παρακολουθήσουν έναν από τους πιο ιστορικούς τελικούς του Κυπέλλου Αγγλίας.
Η Τότεναμ ήθελε να κατακτήσει το τρόπαιο ώστε να γίνει η πρώτη ομάδα του 20ού αιώνα στην Αγγλία που θα εξασφάλιζε το νταμπλ (Πρέστον και Άστον Βίλα το έπραξαν το 1889 και το 1897 αντίστοιχα) και η Λέστερ με τη σειρά της σε περίπτωση που έβγαινε νικήτρια να κατακτήσει το πρώτο Κύπελλο στην ιστορία της.
Το ματς άρχισε με την Λέστερ να προσπαθεί να ελέγξει το ρυθμό πράγμα που αποσυντόνισε αρχικά τους “σπερς” αλλά μετά την αποχώρηση λόγω τραυματισμού του Λεν Τσάλμερς οι “αλεπούδες” έμειναν με 10 παίκτες (τότε δεν επιτρέπονταν αλλαγές) και η Τότεναμ ανέλαβε την πρωτοβουλία των κινήσεων.
Στην πρώτη καλή στιγμή στο παιχνίδι ένα σουτ από τα αριστερά “έγλειψε” το δεξί κάθετο δοκάρι του σπουδαίου τερματοφύλακα της Λέστερ, Γκόρντον Μπανκς, ενώ λίγο αργότερα ακυρώθηκε γκολ του Κλιφ Τζόουνς ως οφ-σαιντ. Η Τότεναμ πίεζε αλλά το σκορ στην ανάπαυλα παρέμενε στο 0-0.
ΟΙ ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΥ ΗΜΙΧΡΟΝΟΥ
Το δεύτερο μέρος άρχισε όπως τελείωσε το πρώτο, με την Τότεναμ να ασκεί ακόμα μεγαλύτερη πίεση. Σε μία από τις επιθέσεις της ο Μπόμπι Σμιθ μετά από σέντρα από τα αριστερά πάσαρε με το κεφάλι στον επερχόμενο Τέρι Ντάισον ο οποίος μέσα από τη μικρή περιοχή απέτυχε να νικήσει το Μπανκς.
Η λύτρωση ήρθε στο εξηκοστό έβδομο λεπτό όταν οι πρωταγωνιστές της προηγούμενης φάσης αντάλλαξαν ρόλους με τον Σμιθ αυτή τη φορά να μην αστοχεί όπως ο συμπαίχτης του, και να “γράφει” το 1-0. Η Λέστερ προσπάθησε να ορθοποδήσει αλλά δεν μπορούσε να αντέξει περισσότερο παίζοντας με 10, και στο 75′ ο Ντάισον, μετά από ασίστ του “μπόμπερ” Μπόμπι Σμιθ πήρε τη δική του ρεβάνς σκοράροντας με κεφαλιά και το Κύπελλο πλέον όδευε για τα καλά στο “Γουάιτ Χαρτ Λέιν”.
Ο διαιτητής Κέλι σφύριξε τη λήξη με τον αρχηγό και εμβληματική φυσιογνωμία στην ιστορία του λονδρέζικου συλλόγου, Ντάνι Μπλάνσφλαουερ να σηκώνει το δεύτερο τρόπαιο μέσα στη σεζόν. Το απίθανο όνειρο του “νταμπλ” έγινε πραγματικότητα.
ΤΑ ΣΤΙΓΜΙΟΤΥΠΑ ΤΟΥ ΔΕΥΤΕΡΟΥ ΜΕΡΟΥΣ. ΝΙΚΗ ΚΑΙ ΝΤΑΜΠΛ ΓΙΑ ΤΑ “ΣΠΙΡΟΥΝΙΑ”
Ο σπουδαίος Κλιφ Τζόουνς δήλωσε αργότερα: “Ήταν υπέροχο συναίσθημα να περπατάς έξω από τον αγωνιστικό χώρο του “Γουέμπλεϊ” γνωρίζοντας ότι ήμασταν η πρώτη ομάδα αυτόν τον αιώνα στην Αγγλία που έφτανε στο νταμπλ. Το κάναμε με στιλ, όντας αποτελεσματικοί και προσφέροντας θέαμα ταυτόχρονα”.
Η δήλωση όμως που έκρυβε την βασική αιτία αυτής της επιτυχίας αλλά και τον επόμενων που θα ακολουθούσαν, ήταν αυτή του “Mr. Tottenham”, Μπιλ Νίκολσον: “Ένας σημαντικός παράγοντας για την επιτυχία του ’61 ήταν ότι είχα στα χέρια μου μια μυαλωμένη παρέα παιχτών που συμπαθούσαν ο ένας τον άλλον και ήθελαν να παίζουν μαζί…Ήμασταν μια ομάδα με όλη τη σημασία της λέξης”.
Ακόμα μια μεγάλη απόδειξη για το ότι οι παρέες γράφουν ιστορία…
