Γυρνάμε τον χρόνο στο 2018, πριν έξι χρόνια. Όταν δηλαδή μία ομάδα ατόμων δημιούργησε την Oμόνοια 29ης Μαΐου.
Τα πρώτα σχόλια ήταν ποικίλα! «Δεν μπορεί να έχει μέλλον αυτό το επίτευγμα», «είναι τρελοί», «άφησαν την ομάδα που αγαπούν για να φτιάξουν άλλη;», «καλά, πόσο θα αντέξουν;» Και ούτω καθεξής.
Οι λόγοι που οδηγήθηκαν στο «κτίσιμο» της Oμόνοιας 29ης Μαΐου είναι γνωστοί αλλά δεν θα τους αναλύσω-εξάλλου δεν είναι αυτός ο σκοπός. Πίσω ξανά στην κουβέντα μας. Θα υποβάλω μία ερώτηση και απαντήστε ειλικρινά, όχι σ’ εμένα αλλά στον εαυτό σας.
Πόσοι περίμεναν πως έξι χρόνια μετά αυτή η ομάδα θα έπαιρνε την άνοδό της στην Α’ κατηγορία και έγραφε με χρυσά γράμματα το όνομά της στην ποδοσφαιρική Βίβλο; Να σας δώσω την απάντηση: Μόνο κάποιοι «τρελοί»!
Οι ίδιοι «τρελοί» που κατακρίθηκαν, βρέθηκαν ουκ ολίγες φορές στο μάτι του κυκλώνα, τους «έστησαν στον τοίχο», ωστόσο, αυτοί, κάθε βδομάδα έδιναν νέο ραντεβού για πάρτι.
Σε κάθε γωνία της Κύπρου, σε κάθε…ετοιμόρροπη κερκίδα, σε κάθε χωριό, μέσα στα…κάκκαφα!
Αυτοί οι «τρελοί», στη συνέχεια αυξήθηκαν. Κάποιοι άλλοι «τρελοί» είδαν την προσπάθεια που γίνεται και πίστεψαν σε αυτήν. Βδομάδα με βδομάδα, αγώνα με αγώνα, οι εξέδρες γέμιζαν λίγο-λίγο και πιο πολύ ώσπου έφτασε να γίνεται το αδιαχώρητο όποτε αγωνίζεται!
Τελικά, οι «τρελοί» που δημιούργησαν μια ομάδα, κόντρα σε όλα τα προγνωστικά, κόντρα σε όλες τις αντίξοες συνθήκες που μπορεί να βρήκαν ενώπιον τους, κατάφεραν να γευτούν το «γλυκό νέκταρ» της ανόδου στη μεγαλύτερη κατηγορία του Κυπριακού ποδοσφαίρου.
Ένα κατόρθωμα που εύκολα θα μπορούσε να γίνει ντοκιμαντέρ, μια ιστορία βγαλμένη από το πιο…γοητευτικό άθλημα στον πλανήτη: Το ποδόσφαιρο! Η φράση «αυτά ούτε στις ταινίες», δεν ταιριάζει στην Oμόνοια 29ης Μαΐου, ούτε στους οπαδούς της. Αυτό που ταιριάζει είναι πως «τα όνειρα δεν κοστίζουν, ούτε έχουν ταβάνι». Ή το άλλο: «ονειρέψου το και είσαι ήδη στα μισά»! Ή τελοσπάντων όλα αυτά!
Μόνο που αυτοί, όταν άρχιζαν τη δική τους προσπάθεια, δεν έμειναν ούτε στο όνειρο, ούτε στην ευχή, αλλά το έκαναν πραγματικότητα! Τα παραμύθια ακόμα υπάρχουν κι είναι…κομμένα και ραμμένα για τους «τρελούς» αυτού του κόσμου. Για τους «τρελούς» που είχαν τα…κάκαλα να κυνηγήσουν ένα όνειρο-που πριν από έξι χρόνια έμοιαζε απατηλό- με πίστη, αισιοδοξία, πλάνο, μα πάνω από όλα αγάπη και θέληση.
Αν συνεχίζουν ακόμα να θεωρούνται «τρελοί» με τα όσα επιτεύγματα τους ακολουθούν, τότε, τιμή τους και καμάρι τους! Ναι, έκαναν θρύψαλα κάθε ποδοσφαιρική λογική! Γιατί πάλεψαν και τα κέρδισαν όλα αυτά με το σπαθί τους. Δεν τους χαρίστηκε τίποτα, δεν βρήκαν τίποτα έτοιμο. Τα έκαναν όλα από αγνή οπαδική αγάπη και…μπόλικη «τρέλα»!
Και μην ξεχνάτε. Το…happy end σε ένα από τα πιο απίθανα παραμύθια που μόνο το ποδόσφαιρο μπορεί να προσφέρει δεν έχει γραφτεί ακόμα. Ο τίτλος του πρωταθλήματος ακόμα «παίζεται» και θα ήταν ο τέλειος επίλογος σε μία ξέφρενη πορεία!
Θράσος Δημητρίου
