Νίκη με Ντνίπρο, ήττα από την ΑΕΛ. Πρόκριση απέναντι στην ουκρανική ομάδα, ήττα από τον Απόλλωνα. Το απόλυτο κοντράστ συναισθημάτων μέσα σε μιάμιση βδομάδα. Σαν καρδιογράφημα. Μια πάνω, μια κάτω. Με αποτέλεσμα, την απώλεια της πρωτιάς, όμως σ’ αυτή τη χρονική περίοδο δεν έχει τεράστια σημασία. Έχουν όμως μεγάλη σημασία κάποια άλλα, τα οποία η ΑΕΚ οφείλει να τα κοιτάξει, να τα βελτιώσει εάν θέλει να πάρει το πρωτάθλημα.
Η ήττα απ’ τον Απόλλωνα ήταν διαφορετική σε σχέση μ’ αυτήν που δέχθηκε από την ΑΕΛ. Κόντρα στους γαλαζοκίτρινους η ομάδα ήταν χειρότερη, στο σημερινό ματς ωστόσο αυτό δεν ισχύει. Βέβαια, παρουσίασε το καλό της πρόσωπο μονάχα για ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα και κυρίως με την είσοδο των Ναούμ-Φαράζ (αφότου κι ο αντίπαλος αγωνιζόταν με αριθμητικό μειονέκτημα), αυτό ακριβώς όμως καταδεικνύει και το (ένα) πρόβλημα.
Είναι εύκολο να ρίξουμε το ανάθεμα στην τελευταία φάση, καθώς το λάθος αποδείχθηκε μοιραίο. Όσο κι αν υπήρχε η επιθυμία για το «διπλό», στο ποδόσφαιρο δεν μπορείς πάντα να λειτουργείς με το συναίσθημα. Θα πρέπει να κατανοείς το βάρος μιας ενδεχόμενης ήττας από το βάρος μιας ισοπαλίας –έχει διαφορά.
Η ευθύνη δεν είναι μόνο των αμυντικών, αλλά και του προπονητή καθώς ο ίδιος όφειλε να κατευθύνει τους ποδοσφαιριστές του, όσους δεν βρίσκονταν στη σωστή θέση κι άφησαν ολομόναχο τον Ουάρντα.
Η καταγραφή ωστόσο δεν σταματάει μονάχα στο λάθος του τελευταίου δευτερολέπτου. Η ΑΕΚ όντως έβγαλε αντίδραση, δημιούργησε ευκαιρίες πριν κι αφότου δέχθηκε το πρώτο γκολ, πίεσε πολύ τον Απόλλωνα, κατάφερε να ισοφαρίσει όμως στο τέλος έφυγε με άδεια χέρια.
Αυτό το καλό της διάστημα δεν της ήταν αρκετό, διότι στο υπόλοιπο δεν ήταν αυτή που θα έπρεπε. Ενώ στο πρώτο ημίχρονο ήταν ξεκάθαρη η εντολή να παίξει διαγώνια με Εγγλέζου-Γιάκολις απέναντι στον Φιλιώτη (μόνο τυχαία δεν βγήκε στο ημίχρονο), εντούτοις ουσιαστικά δεν απείλησε καθόλου διότι ο Κροάτης υστέρησε πολύ στο κομμάτι της δημιουργίας και της ατομικής ενέργειας.
Δεν φταίει βεβαίως μονάχα ο Γιάκολις, όμως εδώ αρχίζει μια άλλη συζήτηση που αφορά τους νεοαποκτηθέντες. Ενώ ο Φεβρουάριος μας αποχαιρετάει, η ΑΕΚ δεν παίρνει αυτά που χρειαζόταν/χρειάζεται από τις μεταγραφές της. Από κανέναν από τους τρεις. Τον Γκρόμοφ καλά καλά δεν τον έχουμε δει, ο Γιάκολις δεν δίνει τα στοιχεία που έχει ανάγκη η ομάδα από τον ακραίο της, ο Νίκολιτς δείχνει να έχει απλά τον ρόλο που είχε ο Ρόμο –δηλαδή του αναπληρωματικού.
Δεν μπορώ να γνωρίζω εάν σε δυο βδομάδες ή σ’ ένα μήνα και οι τρεις θα… πετάνε. Εντούτοις, τώρα που η ΑΕΚ έχει τόσα προβλήματα μεσοεπιθετικά, χρειάζεται άμεσα τη συνεισφορά τους, αλλιώς η λάμψη των απουσιών γίνεται εντονότερη. Γκιούρτσο και Άλτμαν της λείπουν αφάνταστα, εντούτοις αυτό φαίνεται περισσότερο επειδή οι νέοι δεν έχουν αναπληρώσει τα κενά τους.
Είναι πρόβλημα οι δύο σερί ήττες στη Λεμεσό; Είναι. Πολύ περισσότερο η απώλεια 8 βαθμών στα τελευταία τρία ματς –δεν είναι και λίγοι. Είναι πρόβλημα η απώλεια της πρώτης θέσης; Επί του παρόντος, όχι και τόσο. Θα μεγεθύνει ωστόσο εάν δεν βρει άμεσα τον καλό της εαυτό στο πρωτάθλημα. Ασφαλώς δεν παραγνωρίζεται ούτε στο ελάχιστο η τεράστια ευρωπαϊκή της επιτυχία, θα πρέπει όμως πάση θυσία από ‘δω και μπρος να βρει τον τρόπο να ελαχιστοποιήσει τις απώλειές της στα… εντός. Ας μη ξεχνάμε ότι θα έχει τη Γουέστ Χαμ στα… πόδια της με την έναρξη των πλέι οφ. Εν κατακλείδι: η ήττα από τον Απόλλωνα, κυρίως όπως ήρθε, δημιούργησε μεγαλύτερη απογοήτευση καθώς αποτέλεσε μία μεγάλη χαμένη ευκαιρία για να στείλει το πλέον ηχηρό μήνυμα για τον τίτλο.
Δεν έχει χαθεί βεβαίως, τώρα όμως είναι η ώρα να δείξει ότι έχει τα κότσια και τον χαρακτήρα για να τον πάρει.

Υ.Γ. Ακραίος επιθετικός δεν είναι, αλλά ο Ναούμ βοήθησε πολύ με την είσοδό του στο ματς.

Υ.Γ 1. Σε 20λεπτη συμμετοχή ο Φαράζ έδειξε ότι δεν υπάρχει άλλος σαν αυτόν στο ρόστερ.

Υ.Γ 2. Εξαιρετική η παρουσία του κόσμου στη Λεμεσό.

Ανδρέας Βεντούρης