Είδαμε προχθές τον μικρό φίλο της Ομόνοιας Ηράκλη Αναστασίου να χτυπά το καμπανάκι της νίκης στο παιδοογκολογικό τμήμα του Μακαρείου Νοσοκομείο και να σημάνει το τέλος μιας τιτάνιας μάχης που έδωσε με τον καρκίνο βγαίνοντας νικητής. Μια μάχη που την έδωσε χέρι χέρι με την δεύτερη του οικογένεια, την Ομόνοια, και που το τέλος της βρίσκει άπαντες ευτυχισμένους.
Αυτή η μάχη στέλνει ένα ηχηρό μήνυμα: Πως η Ομόνοια τα τελευταία χρόνια πέραν από αγωνιστική πρόοδο εντός γηπέδου, μεγαλώνει πολύ περισσότερο εκτός των τεσσάρων γραμμών του γηπέδου.
Άλλωστε δεν είναι μόνο η μάχη που έδωσε η Ομόνοια με τον κόσμο της για τον μικρό Ηράκλη, αλλά είδαμε τους πράσινους να οργώνουν την Κύπρο την φετινή σεζόν και να δεντροφυτεύουν, είδαμε εκδηλώσεις κατά του παιδικού μπούλινγκ, είδαμε ιδρύματα κατά του παιδικού καρκίνου να μας συστήνονται στο ΓΣΠ. Είδαμε πολλά όμορφα πράγματα φέτος από τους πράσινους που μας θύμισαν πως το ποδόσφαιρο είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο από ένα άθλημα!
Η Ομόνοια πριν από μερικά χρόνια είχε πνιγεί από τα οικονομικά προβλήματα και δεν της επέτρεπαν να βγάλει προς τα έξω το κοινωνικό της πρόσωπο το οποίο ήταν ταγμένη να υπηρετεί από την ίδρυση της.
Η έλευση του Σταύρου Παπασταύρου και των συνεργατών του, με την οικονομική σταθερότητα που επέφεραν έδωσαν την ευκαιρία να μας ξανασυστηθεί! Και να μας θυμίσει τι εστί Ομόνοια εκτός γηπέδου….
