Ο Ελληνοκύπριος μεγιστάνας John Χριστοδούλου ο οποίος φαίνεται ότι ενδιαφέρεται να αγοράσει το πλειοψηφικό πακέτο της Ομόνοιας είναι αυτοδημιούργητος. Πρόσφυγας της Τουρκικής εισβολής του 1974, κατάφερε να δημιουργήσει μια μικρή αυτοκρατοτία στο εξωτερικό.

Ο κ. Χριστοδούλου τον Ιούλιο του 2020 παραχώρησε μια ενδιαφέρουσα συνέντευξη στο περιοδικό Omikron.

Σας την παραθέτουμε όπως δημοσιεύθηκε τότε: 

Θυμάστε, αλήθεια, εκείνη τη μέρα του Ιουλίου του 1974 που η μητέρα σας φοβισμένη κατάφερε να σας σώσει από τα τουρκικά πυρά, βρίσκοντας καταφύγιο κάτω από ένα δέντρο;

Φυσικά και τη θυμάμαι εκείνη τη μέρα. Πολύ έντονα μάλιστα. Κοιτάζοντας τα τρομαγμένα πρόσωπα της μητέρας και της αδερφής μου, ένιωσα αβοήθητος. Είναι μια κατάσταση στην οποία δεν θα ήθελα ποτέ, μα ποτέ ξανά, να βρεθώ.

Καθόρισε τη μετέπειτα πορεία της ζωής σας εκείνη η μέρα;

Σαφέστατα. Ήταν μια στιγμή που με έκανε να νιώσω ανασφάλεια. Είχε τεράστια επιρροή στη ζωή μου, με μεγάλωσε απότομα. Με έκανε πιο δυνατό. Και πιο αποφασιστικό ώστε να μπορέσω, μετέπειτα, να αντιμετωπίσω και να διαχειριστώ τις προκλήσεις που είχα μπροστά μου. Με βοήθησε ώστε να μην φοβάμαι να πάρω ρίσκα και να επιμείνω στις όποιες δυσκολίες συναντούσα στον δρόμο μου.

Πώς ήταν αλήθεια τα παιδικά σας χρόνια;

Θα έλεγα ότι πέρασα ωραία παιδικά χρόνια. Θυμάμαι πριν από τον πόλεμο στο Καϊμακλί να παίζω μπάλα στα χωράφια, που ήταν γεμάτα πέτρες, μαζί με τα άλλα παιδιά. Όλα τα ξαδέλφια μου, οι θείες και οι θείοι μου έμεναν κοντά και έτσι τους έβλεπα πολύ συχνά. Θυμάμαι το μεσημεριανό μας: Ψωμί, βούτυρο και ζάχαρη. Πήγαινα στο Γ’ Δημοτικό Σχολείο Καϊμακλίου, εκεί θυμάμαι να παίζαμε κουτσό…

Τι δουλειές έκαναν οι γονείς σας;

Ο πατέρας μου ήταν μηχανικός συσκευών ενώ η μητέρα μου είχε ένα μικρό μαγαζί, μπακάλικο, στο σπίτι μας. Θυμάμαι που μια μέρα είχα πάρει μία σοκολάτα από το μαγαζί. Όταν το ανακάλυψε ο πατέρας μου με έκανε να καταλάβω την αξία αυτής της σοκολάτας, καθώς επίσης και πόσες σοκολάτες θα έπρεπε τώρα να πουλήσει ώστε να αναπληρώσει τα χρήματα που έχασε από αυτήν που πήρα εγώ! Ο πατέρας μου, μου δίδαξε την αξία των πραγμάτων στη ζωή μας μέσα από απλά μαθήματα. Μας δίδαξε να μην πετάμε ποτέ τίποτα, να σβήνουμε τα φώτα… Η μητέρα μου μας δίδαξε την καλοσύνη. Μας πρόσεχε και μας μαγείρευε…

Από το χωριό του παππού σας, τη Σύσκληπο της Κερύνειας, έχετε αναμνήσεις;

Φυσικά! Το αγαπούσα πολύ το χωριό του παππού μου. Θυμάμαι να κοιμάμαι στην ταράτσα του σπιτιού και τις νύχτες να αγναντεύω τ’ αστέρια. Θυμάμαι και τον γάιδαρο του παππού μου. Όχι μόνο τον καβαλούσα, αλλά στεκόμουν και στην πλάτη του πολλές φορές, ώστε να φτάνω να κόβω σύκα…. Ωραίες αναμνήσεις!

Είναι αλήθεια ότι πιτσιρικάς ζωγραφίζατε στο χαρτί αεροπλάνα και είχατε την αυτοπεποίθηση ότι κάποια στιγμή θα αποκτούσατε ένα δικό σας, πραγματικό;

Αλήθεια είναι. Το όνειρό μου πάντα ήταν να έχω την ικανότητα να πετάξω οπουδήποτε. Πράγματι, το 2002 παράγγειλα το πρώτο μου τζετ.

Τι άλλο περιλάμβαναν τα παιδικά σας όνειρα;

Ονειρευόμουν να κάνω ό,τι ήθελα και να έχω ό,τι ήθελα… Ήθελα να μπορώ να έχω τα παιχνίδια που οι γονείς μου δεν μου έδιναν… Nα έχω τον δικό μου σκύλο, τα δικά μου κατοικίδια… Βασικά να τα κάνω όλα με τον δικό μου τρόπο. Επειδή τις περισσότερες φορές η απάντηση των γονιών μου ήταν «όχι».

Στην Αγγλία καταφύγατε οικογενειακώς αμέσως μετά τον πόλεμο;

Φύγαμε στις 23 Μαΐου 1975, μια μέρα πριν κλείσω τα δέκα μου 10 χρόνια. Πήγα μαζί με τη μητέρα μου και την αδερφή μου. Ο πατέρας μου ήρθε να μας συναντήσει αργότερα. Είχαμε συγγενείς στην Αγγλία και πήγαμε εκεί, γιατί ο πατέρας μου πίστευε ότι ήταν το πιο ασφαλές πράγμα που μπορούσαμε να κάνουμε. Έχασε όλη του τη δουλειά και το μικρό μαγαζί που είχαμε στο σπίτι μας μαζί με όλα τα προϊόντα, τα έκλεψαν οι Τούρκοι. Φύγαμε για την Αγγλία χωρίς να πάρουμε τίποτα μαζί μας, μόνο κάποια από τα ρούχα μας.

Πώς ήταν τα πρώτα χρόνια εκεί, για ένα δεκάχρονο παιδί από την Κύπρο;

Κοιτάξτε, σε εκείνη την ηλικία δεν πίστευα ότι υπήρχε άλλη χώρα εκτός από την Κύπρο. Για μένα ο κόσμος όλος ήταν η Κύπρος. Όταν ήρθαν οι Τούρκοι, νόμιζα ότι ήταν εξωγήινοι. Στο μυαλό μου, ως παιδί, έτσι τα έβλεπα. Τη γλώσσα εννοείται πως δεν την ήξερα, δεν μπορούσα να πω ούτε μια λέξη στα αγγλικά. Αλλά είχα τα μάτια μου ανοιχτά για νέες εμπειρίες. Παντού, στο σχολείο, στις υπηρεσίες, στην παιδική χαρά… Η Αγγλία μας υποδέχτηκε με ανοιχτές αγκάλες και χωρίς διακρίσεις. Τα χρόνια στο σχολείο, η μίξη με διαφορετικές εθνικότητες και ανθρώπους με διαφορετική καταγωγή, ήταν χρόνια ευχάριστα και πολύ υποβοηθητικά. Εννοείται ότι είχαμε τη στήριξη των συγγενών μας, στους οποίους μείναμε αρχικά…

Είναι αλήθεια ότι ο πατέρας σας ήθελε να γίνετε δικηγόρος ή γιατρός; Κι όμως εσείς, δεν πήγατε καν στο πανεπιστήμιο, σωστά; Είχατε άλλη φιλοσοφία ζωής…

Η αλήθεια είναι ότι ο πατέρας μου ήθελε να γίνω, δικηγόρος, λογιστής ή αρχιτέκτονας. Ελπίζω ότι τον έκανα χαρούμενο με το να γίνω κατά κάποιον τρόπο αρχιτέκτονας, αλλά με τον δικό μου τρόπο. Είναι αλήθεια ότι είχα μια διαφορετική αντίληψη για τη ζωή. Δεν ήμουν φτιαγμένος για να σπουδάζω για χρόνια. Για μένα η απόκτηση εμπειρίας στις επιχειρήσεις ήταν πιο σημαντική. Οι σπουδές είναι πάρα πολύ σημαντικές, αλλά δεν λειτούργησε για μένα.

Εξ όσων γνωρίζω βγήκατε στη δουλειά, στη βιοπάλη, από τα 17 σας. Ποια ήταν τότε τα νεανικά σας όνειρα;

Έφυγα από το σχολείο στα 16 μου χρόνια. Δεν μπορούσα να περιμένω άλλο, ήθελα να βγω έξω στον κόσμο. Ένιωθα ότι ήταν η ώρα να βγω στην πραγματική ζωή, να γίνω ανεξάρτητος και να αντιμετωπίσω τις προκλήσεις της. Άρχισα να εργάζομαι σε μια εταιρεία διαμαντιών και παράλληλα σε ένα εστιατόριο fish and chips και σε μια μπυραρία για έξτρα εισόδημα. Το όνειρό μου βεβαίως ήταν να κάνω τη δική μου επιχείρηση. Η ευκαιρία ήρθε 2 χρόνια μετά, όταν η εταιρεία διαμαντιών στην οποία εργαζόμουν πτώχευσε. Τότε είχα την ευκαιρία να δουλέψω μόνος μου, ωστόσο εκείνα τα δύο χρόνια με έμαθαν να κάνω σωστούς υπολογισμούς, να είμαι ασφαλής στην επιχείρηση και πώς να παίρνω υπολογίσιμα ρίσκα. Βλέποντας την εταιρεία που εργαζόμουν να καταρρέει και τον πόνο των ιδιοκτητών, πήρα ένα μεγάλο μάθημα. Δεν ήθελα να κάνω κι εγώ τα ίδια λάθη.

Κάπου διάβασα ότι αργότερα αγοράσατε το κτήριο, στο οποίο στεγαζόταν η πρώτη σας δουλειά…

Είναι γεγονός. Η εταιρεία που εργαζόμουν στεγαζόταν σ’ ένα κτήριο με 140 ακόμα εργαστήρια. Αγόρασα ολόκληρο το κτήριο το 2004. Το διαχειρίστηκα για 10 χρόνια και μετά το πούλησα 4 φορές περισσότερα από την τιμή που το είχα αγοράσει.

Στα κτηματομεσιτικά πώς βρεθήκατε; Πώς στραφήκατε προς την ανάπτυξη γης;

Σε κάποιο στάδιο είχα χάσει το ενδιαφέρον μου για τον τομέα των κοσμημάτων. Και παράλληλα ένιωθα πως αν ήθελα να κερδίσω ουσιαστικά χρήματα, έπρεπε να αλλάξω επάγγελμα. Έτσι άρχισα σιγά-σιγά να επενδύω σε ακίνητα. Σε ηλικία 20 χρονών είχα αγοράσει το πρώτο μου διαμέρισμα, ένα στούντιο στην περιοχή Finchley του Λονδίνου. Το αγόρασα 27 χιλιάδες στερλίνες και ξόδεψα άλλες δέκα χιλιάδες για να το ανακαινίσω. Τέσσερις μήνες μετά, το πούλησα με κέρδος 25 χιλιάδες. Τότε συνειδητοποίησα ότι αυτό ήταν μια καλή επιχείρηση. Έτσι άρχισα να αγοράζω ακίνητα και να ακολουθώ αυτό το μοτίβο. Είχα αποφασίσεις επίσης να κρατάω κάποια και να ενοικιάζω τα περισσότερα από αυτά, αντί να τα πουλώ.

Και 20 χρόνια μετά, κάπου κοντά στα 40 σας, είχατε κιόλας κτίσει μια μικρή αυτοκρατορία. Είχατε ήδη το δικό σας τζετ, το δικό σας γιοτ, τη δική σας Phantom Rolls Royce με τα αρχικά σας… Πώς έγιναν όλα; Πώς τα καταφέρατε;
Ναι, το τζετ το αγόρασα για τα 40ά μου γενέθλια. Κοιτάξτε, στη ζωή μου ακολούθησα τους εξής κανόνες: Πρώτον, να δουλεύεις σκληρά, δεύτερον, να δίνεις προσοχή στις λεπτομέρειες, τρίτον να μην τα παρατάς ποτέ, τέταρτον να γνωρίζεις ότι οι δύσκολες στιγμές δεν διαρκούν για πάντα, ενώ οι δυνατοί άνθρωποι διαρκούν και πέμπτο, να μην ξεχνάς ποτέ τους προηγούμενους τέσσερις κανόνες. Οτιδήποτε είναι εφικτό, φτάνει να το θέλεις πάρα πολύ. Παλιά είχα διαβάσει ένα αφιέρωμα για σας, ο τίτλος του οποίου ήταν: «Ο Ομονοιάτης μετανάστης που έγινε Κροίσος»!

Αυτός ήταν ο στόχος σας; Να γίνετε Κροίσος; Ονειρευτήκατε τον εαυτό σας ως έναν «Κύπριο Ωνάση»;

(Χαμογελά) Πάντα υποστήριζα την Ομόνοια και ο Σωτήρης Καϊάφας ήταν ένας άνθρωπος που μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση όταν ήμουν νέος. Ναι, ο στόχος μου ήταν να γίνω σαν τον Ωνάση, χωρίς όμως να κάνω τα λάθη που έκανε ο Ωνάσης.

Προς την κορυφή πορευτήκατε περισσότερο με τη λογική ή το συναίσθημα;

Η λογική, το συναίσθημα, το να επιμένεις σε αυτό που πιστεύεις… Είναι πολλά τα συστατικά που αποτελούν μια επιτυχημένη φόρμουλα. Μερικά που μπορώ να σκεφτώ είναι η λογική, η επιθυμία, οι ξεκάθαροι στόχοι, το όραμα, η υπομονή, η επιμονή, η αποφασιστικότητα, η πρόκληση, η στρατηγική, το συναίσθημα, η πίστη, η αντίληψη μεταξύ της ανάγκης και της επιθυμίας, το να λες κάποιες φορές όχι… H ομαδικότητα επίσης!

Σήμερα είστε ιδιοκτήτης διαφόρων ξενοδοχείων και εμπορικών μονάδων. Με τι έχει να κάνει, αλήθεια, όλο αυτό πλέον; Με τα χρήματα; Με το power; Με την ικανοποίηση της επιτυχίας; Ποια είναι η κινητήριος δύναμη των δραστηριοτήτων σας;

Ο Όμιλος Yianis Group έχει ξενοδοχεία από τις εταιρείες Marriott, Hilton, Park Inn, Radisson Blu καθώς και από άλλες ανεξάρτητες εταιρείες. Επίσης συνεργάζεται με χιλιάδες ιδιώτες και εταιρείες, οι οποίοι ενοικιάζουν από το Yianis Group. Ο στόχος μου είναι να επενδύω στην Ευρώπη. Σε αυτό το στάδιο της ζωής μου, όλα αυτά έχουν να κάνουν με τη συμφωνία -το deal- και τον ενθουσιασμό που τη συνοδεύει. Πιστεύω ότι αυτό σχετίζεται με τις ρίζες μου και τις εμπειρίες που είχα όταν ήμουν μικρός. Δεν έχει να κάνει με τη δύναμη, αλλά με την αποφασιστικότητα να αλλάξεις τα πράγματα όπου είναι δυνατό. Γι’ αυτό άλλωστε δημιούργησα και το Φιλανθρωπικό Ίδρυμα Yianis Christodoulou Foundation για να κάνουμε τη διαφορά….

Είναι στιγμές που, όταν είστε μόνος, σκέφτεστε και λέτε στον εαυτό σας, «πού ήμουν, ποιος ήμουν και πού έφτασα». Το σκέφτομαι καθημερινά και λέω στον εαυτό μου πως είναι ακόμα η αρχή. Οτιδήποτε κι αν κατάφερα είναι μόνον η αρχή για να τα καταφέρω ακόμα καλύτερα στη συνέχεια. Η αλήθεια είναι πως μέχρι τα σαράντα δούλευα πάρα πολύ σκληρά, καθημερινά. Από τα σαράντα και μετά, δουλεύω μεν και πάλι καθημερινά, πλέον όμως κρατώ μία ισορροπία τα Σαββατοκύριακα και στις διακοπές.

Το να επιβιώσετε και να κτίσετε από το μηδέν μία αυτοκρατορία πόσο επηρέασε τον χαρακτήρα σας, τον άνθρωπο John Christodoulou;

Δεν αλλάζει ο χαρακτήρας. Αν και μου αρέσει ένα ποτήρι καλόκόκκινο κρασί, το αγαπημένο μου ποτό θα είναι πάντα η Ζιβανία. Το ίδιο ισχύει και για το φαγητό, προτιμώ το κολοκάσι, το λουβί, αντί το χαβιάρι. Οι πιο κοντινοί μου φίλοι, είναι φίλοι εδώ και 35 χρόνια. Μου αρέσει πολύ το ψάρεμα, τα action films, η ελληνική μουσική, η καλαθόσφαιρα, η πυγμαχία και τα σαββατοκύριακα, στο τέλος της νύχτας, μια ζιβανία και ένα πούρο.

Επαγγελματικά; Σας έκανε πιο σκληρό;

Στη δουλειά πρέπει να είσαι δίκαιος και όταν διαπραγματεύεσαι να αφήνεις την πόρτα ανοικτή. Πρέπει πάντα να κατανοείς και να αναλύεις με ποιον έχεις να διαπραγματευτείς και πριν τη συνάντησή σου να είσαι καλά προετοιμασμένος. Αναπόφευκτα γίνεσαι σκληρός. Κάθε μέρα πρέπει να πάρεις δύσκολες αποφάσεις. Και πρέπει να τις πάρεις γρήγορα, γιατί την επόμενη μέρα θα έχεις να πάρεις κι άλλες.

Πείτε μου κάτι άλλο. Εκεί έξω υπάρχουν πολλές παγίδες. Εύκολα μπορεί να μπλέξει κάποιος και να καταστραφεί. Εσείς πώς αποφύγατε στη ζωή σας -και αναφέρομαι κυρίως στα πρώτα χρόνια της επαγγελματικής σας σταδιοδρομίας αυτές τις παγίδες;

Είναι θέμα κοινής λογικής και να μην είσαι άπληστος. Έπαιρνα πάντα υπολογίσιμα ρίσκα, ώστε εάν θα έχανα κάτι, να έχανα μόνο ένα μέρος από το κεφάλαιό μου. Και για να δώσω μια συμβουλή, θα έλεγα: δεν πρέπει να απογοητεύεις τις τράπεζες ποτέ, γιατί οι τράπεζες κρατούν το κλειδί της επιτυχίας σου. Και να θυμάσαι, πάντα ότι το όνομά σου είναι πιο σημαντικό από τα όποια χρήματα.

Για ποιο απ’ όλα όσα δημιουργήσατε, για ποιο απ’ όλα όσα περιλαμβάνει ο όμιλος Yianis Group, είστε περισσότερο περήφανος στη ζωή σας;

Είμαι περήφανος γι’ αυτό που δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμη, το Φιλανθρωπικό Ίδρυμα Yianis Christodoulou Foundation.

Τι σας οδήγησε στη δημιουργία του;

Όταν φτάσεις στην ηλικία των 50 χρονών, διερωτάσαι ποιο είναι το νόημα της ζωής. Για χρόνια τώρα έδινα εισφορές και στήριζα διάφορες οργανώσεις, αλλά ένιωσα ότι ήθελα να δημιουργήσω κάτι δικό μου, ώστε να μπορεί να υπάρχει έλεγχος και σωστή διαχείριση για το πού πηγαίνουν τα χρήματα. Είναι μεγάλη ικανοποίηση να μπορείς να δίνεις στους ανθρώπους που έχουν ανάγκη. Κατά κάποιον τρόπο είναι πιο ικανοποιητικό από το να βγάζεις εκατομμύρια. Παίρνεις πολλά πράγματα, πολύ περισσότερα από όσα δίνεις. Είμαι πολύ χαρούμενος όταν το Ίδρυμά μου στηρίζει ευάλωτα άτομα, γιατί ξέρω ακριβώς πώς νιώθει κάποιος που δεν έχει τίποτα. Είμαι πάρα πολύ περήφανος που μέσα από το Ίδρυμα μπορώ να βοηθώ διάφορους οργανισμούς και σχολεία στην Κύπρο. Μου δίνει επίσης την ευκαιρία να έρχομαι στην πατρίδα μου πιο συχνά.

Μιλήστε μας λίγο για το έργο του Ιδρύματος. Πού δραστηριοποιείται και τι έργα έχετε κάνει στην Κύπρο;

Το Ίδρυμα δραστηριοποιείται κυρίως στην Αγγλία και στην Κύπρο. Αρχίσαμε στην Κύπρο με την Παιδική Στέγη Λευκωσίας. Είχα την ευκαιρία να επισκεφτώ τη Στέγη και αμέσως συνειδητοποίησα ότι ήθελα να βοηθήσω. Αρχίσαμε λοιπόν με την ανακαίνιση και την αγορά εξοπλισμού-επίπλων προσφέροντας ένα όμορφο και ζεστό περιβάλλον για τα παιδιά. Μετά από αυτό επισκέφθηκα προσωπικά όλα τα έργα στα οποία είχαμε εμπλακεί.

Ακολούθως δημιουργήσαμε ένα μοντέρνο πολυχώρο στο παλιό μου σχολείο, στο Καϊμακλί, αγοράσαμε ηλεκτρονικούς υπολογιστές, tablets, μεγάλο διαδραστικό πίνακα, και νέα μέσα διδασκαλίας. Βελτιώσαμε εξωτερικά γήπεδα καλαθόσφαιρας σε δημοτικά σχολεία με την τοποθέτηση ειδικού δαπέδου ώστε τα παιδιά να παίζουν με ασφάλεια. Στο τέλος της μέρας, όταν βλέπεις τόσα χαμογελαστά παιδικά πρόσωπα καταλαβαίνεις πόσο άξιζε αυτή η βοήθεια. Πέρα όμως από τα έργα διοργανώσαμε και 3 μεγάλους διαγωνισμούς ανάμεσα σε δημόσια σχολεία προσφέροντας συνολικά €61.000 για την αγορά εξοπλισμού ή κατασκευή βελτιωτικών έργων. Θέλαμε να δώσουμε τη δυνατότητα στα παιδιά να καλλιεργήσουν τα ταλέντα τους – να δημιουργήσουν και ταυτόχρονα να προσφέρουν στο σχολείο τους. Μόλις την περασμένη βδομάδα ανακοινώθηκαν τα αποτελέσματα του διαγωνισμού ανάμεσα στα Ειδικά Σχολεία όπου βραβεύτηκαν όλες οι συμμετοχές. Οι συμμετοχές ήταν εξαιρετικές.

Διάβασα ότι είχατε αναλάβει και διάφορες πρωτοβουλίες κατά τη διάρκεια της πανδημίας…

Ναι, είναι αλήθεια. Παρόλο που το στόχος του Ιδρύματός μας είναι τα παιδιά, δεν μπορούσαμε να μείνουμε απαθείς. Αναλάβαμε διάφορες πρωτοβουλίες τόσο στην Αγγλία, όσο και στην Κύπρο, ακόμα και στην Ταϊλάνδη. Στην Κύπρο με αφορμή την Εργατική Πρωτομαγιά είχαμε παραδώσει 6,000 ευχαριστήρια πακέτα στο ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό και των 9 δημόσιων νοσηλευτηρίων παγκύπρια. Αυτοί οι άνθρωποι εργάστηκαν τόσο σκληρά για την αντιμετώπιση του Covid-19. Στην Αγγλία οργανώσαμε κατ’ οίκον παράδοση πακέτων με τρόφιμα σε οικογένειες της Κυπριακής Παροικίας που είχαν ανάγκη, σε σχολείο, σε κέντρο αστέγων, και στο προσωπικό του Τhe Royal London Hospital. Ήταν σημαντικό για μένα να στηρίξω τις κοινότητες στην Αγγλία όπου έχω την περιουσία μου. Είχαμε επίσης καλύψει την ετοιμασία και παράδοση φαγητού σε οικογένειες και παιδιά σε μία περιοχή της Ταϊλάνδης.

Πείτε μου κάτι τελευταίο. Τα χρήματα και η δύναμη φέρνουν την ευτυχία, κύριε Χριστοδούλου;

Όχι δεν φέρνουν ευτυχία. Τα λεφτά μπορεί να σου κάνουν τη ζωή σου πιο εύκολη, αλλά μπορεί ταυτόχρονα να φέρουν μιζέρια, εάν δεν μπορείς να τα διαχειριστείς. Ευτυχία σημαίνει να μην ξεχνάς ποτέ από πού προέρχεσαι, γιατί διαφορετικά θα ξεχάσεις το πού πηγαίνεις.

Ποιο θα λέγατε ότι είναι το σπουδαιότερο πράγμα που σας δίδαξε η ζωή;

Ότι όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι.

Τα όνειρα τελειώνουν κάποια στιγμή ή εξακολουθείτε να ονειρεύεστε; Υπάρχουν ανεκπλήρωτα σχέδια;

Ονειρεύομαι καθημερινά! Όταν σταματήσεις να ονειρεύεσαι, πεθαίνεις. Τα όνειρα σε κρατούν ζωντανό και σε εγρήγορση. Έχω πολλά όνειρα και κάνω πολλά σχέδια… Τουλάχιστον 100 το μήνα! Από αυτά διαλέγω και υλοποιώ 50 περίπου κάθε χρόνο.