Ξανά… τελικός. Στο ίδιο γήπεδο. Διαφορετικός μεν, αλλά τελικός. Με την ελπίδα, τη φιλοδοξία, την ευχή, η κατάληξη να είναι αλλιώτικη, σε σχέση με πέρυσι. Σύμφωνοι, εντελώς διαφορετικά δεδομένα. Δεν είναι η πραγματοποίηση του διακαή πόθου, αλλά η δίψα για το κύπελλο είναι επίσης τεράστια. Το απέδειξε ο κόσμος, με τη στάση που κράτησε στην προπώληση των εισιτηρίων. Πρωτοφανής, μα αποτελεί και τη μεγαλύτερη απόδειξη της δίψας του για τρόπαια.
Ωραίο να διεκδικείς, καλό το ευρωπαϊκό εισιτήριο, αλλά έφτασε η ώρα για την ΑΕΚ να πάει στο επόμενο επίπεδο, σ’ αυτό της κατάκτησης. Στους δρόμους, δεν θα βγει κανένας για να πανηγυρίσει το εισιτήριο για το Γιουρόπα ή το Κόνφερενς. Ένα τρόπαιο, θα τους βγάλει όλους. Μικρούς και μεγάλους. Παιδιά και ηλικιωμένους. Όλους, στην κυριολεξία.
Ας αφήσουμε τώρα τα Γιουρόπα Λιγκ και τα Κόνφερενς. Τι θα γίνει στο αύριο, ποιοι θα φύγουν, ποιοι θα έρθουν και ποιοι θα μείνουν. Αν είναι έτοιμος ο… επενδυτής ή όχι (λες και δεν έχει ήδη έναν, αλλά μάλλον το ξεχνάμε).
Το βράδυ του Σαββάτου, τίποτα απ’ αυτά δεν έχει σημασία παρά μόνο το κύπελλο να μπει στο λεωφορείο με κατεύθυνση προς το σωματείο. Το έχει ανάγκη η ΑΕΚ, ως σύλλογος. Το έχουν, οι άνθρωποί της. Ο κόσμος της, η πόλη της.
Ομολογώ, πως στα 21 χρόνια που καλύπτω το ρεπορτάζ αυτής της ομάδας, τίποτα δεν μου ‘χει κάνει περισσότερη εντύπωση από την παρουσία του κόσμου στο ξενοδοχείο, στις 11 Μαΐου πέρυσι, πριν το ματς με το ΑΠΟΕΛ, αλλά και ακολούθως στον περιβάλλοντα χώρο στην «Αρένα». Είδα ανθρώπους κάθε ηλικίας να τραγουδάνε. Να αγκαλιάζονται. Να προσμένουν. Να ελπίζουν. Να δακρύζουν. Όχι από χαρά ή στεναχώρια, αλλά από την αδημονία.
Να περνάει από μπροστά μου ένας νεαρός και να τον ακούω να μιλάει, δακρυσμένος, με τον ίδιο του τον εαυτό: «δεν ξέρω αν θα το αντέξω». Μα άντεξε. Τι λέω ρε ‘συ. Εδώ άντεξε(ς) χειρότερα. Αυτό (μάλλον) το ξέχασες. Σήμερα, αυτό το παιδί, θα πάει στο ΓΣΠ, ξανά με τα ίδια συναισθήματα που είχε πέρυσι. Να δει την ΑΕΚ (του) και να ελπίζει πως στο τέλος θα πανηγυρίσει μαζί της. Αλήθεια, ποιος από εσάς που διαβάζει αυτές τις γραμμές, δεν βάζει τη θέση του τον εαυτό του…
Σύμφωνοι, δεν θα «ξεδιψάσει» κανείς, μα το κύπελλο μοιάζει σαν ενεργειακό ποτό. Για το σήμερα και για το αύριο. Δεν είναι απλά ένα κύπελλο που θα μπει στην τροπαιοθήκη της, εάν κι εφόσον το κατακτήσει. Δεν έχει σχέση με το ποια ευρωπαϊκή διοργάνωση θα συμμετάσχει.
Είναι το χαμόγελο που θα δώσει σε μια ολόκληρη πόλη, η οποία για ακόμη μία φορά, ξεσηκώνεται για χάρη της. Η χαρά. Ναι, ναι, αυτό είναι. Η χαρά. Ο κόσμος ρε γαμώτο. Να χαρεί ο κόσμος…
Ανδρέας Βεντούρης
