Οι μέρες στην ΑΕΚ ήταν όντως πολύ δύσκολες. Οι ποδοσφαιριστές κλήθηκαν από την εκκλησία να πάνε στο κοιμητήριο και απ’ εκεί σε λίγες ώρες στο γήπεδο. Εύκολο δεν ήταν, αλλά δεν θα εισέλθουμε σε δικαιολογίες.
Για μια ομάδα που καταγράφει 17 τελικές προσπάθειες (8 στο στόχο) και 15 κόρνερ, απέναντι σε έναν αντίπαλο που για ένα ημίχρονο και κάτι αγωνιζόταν με αριθμητικό μειονέκτημα, το να αρχίσουμε να δικαιολογούμε το καθετί θα είναι σαν να της ρίχνουμε τον πήχη –δεν θα το πράξουμε.
Καθαρά αγωνιστικά ομιλούντες λοιπόν, η ΑΕΚ έχασε μια χρυσή ευκαιρία να αποχωρήσει με το διπλό από την πρωτεύουσα και πλην συγκλονιστικού απροόπτου, άφησε στο ΓΣΠ και τις τελευταίες της ελπίδες για τον τίτλο. Εκτός κι αν προκύψει ένα μικρό… θαύμα στο άμεσο μέλλον.
Η ΑΕΚ άρχισε πολύ άσχημα το παιχνίδι, δέχθηκε το γρήγορο γκολ και γενικώς δεν πατούσε καλά στο γήπεδο. Απέκτησε το αριθμητικό πλεονέκτημα με την αποβολή του Μάριτς, πίεσε στο δεύτερο ημίχρονο (αν και κάποιες φορές τα… χρειάστηκε), ισοφάρισε αλλά δεν πέτυχε και δεύτερο γκολ για να πάρει τη νίκη και να μείνει… ζωντανή στη μάχη του τίτλου.
Φυσικά, δεν πήρε μεγάλη βοήθεια στο δεύτερο μέρος από τον προπονητή της. Ο Χένινγκ Μπεργκ έκανε την πρώτη του αλλαγή στο… 68’, αλλάζοντας τον αριστερό του μπακ (!), ενώ οι επόμενες δύο ήταν στο… 84’, με την ομάδα του, επαναλαμβάνω, να αγωνίζεται με παίκτη περισσότερο. Αλλά δήλωσε… εντάξει με το αποτέλεσμα. ΟΚ…
Ανδρέας Βεντούρης
