Λένε ότι η ελληνική γλώσσα είναι η πλουσιότερη στον κόσμο, μα ακόμα κι αυτή μοιάζει φτωχή, για να αποτυπώσει σε λέξεις την τεράστια οδύνη και το κενό που αφήνει ο αδόκητος χαμός του Αυξέντη Ευαγγέλου.
Από χθες βράδυ σκέφτομαι συνεχώς τι να γράψω γι’ αυτόν τον άνθρωπο και ομολογώ ότι αδυνατώ να βάλω τις σκέψεις μου και τα συναισθήματά μου σε μία σειρά. Η σκληρότερη όψη της ζωής, πάνω απ’ όλα για την ίδια την οικογένειά του και ακολούθως για την ΑΕΚ. Μα η ΑΕΚ, ήταν η οικογένειά του. Όχι μεταφορικά, αλλά κυριολεκτικά.
Από πού να πρωτοξεκινήσεις και πού να τελειώσεις, για έναν άνθρωπο που στις πολύ δύσκολες στιγμές του σωματείου, προ Καραπατάκη εποχή, γύριζε τη Λάρνακα για να μαζέψει χρήματα για να πληρωθεί το προσωπικό και οι παίκτες. Για το πάθος του για την αγαπημένη του ομάδα, την αγαπημένη του πόλη, το ήθος του, την αφοσίωσή του, την ταπεινότητά του. Μα πάνω απ’ όλα την ανθρωπιά του.
Ένας ΚΥΡΙΟΣ, με όλα τα γράμματα κεφαλαία, αυθεντικός, στυλοβάτης του σωματείου για πάνω από μια εικοσαετία. Να τον βλέπεις να κατεβαίνει τα σκαλιά, να φτάνει στα κάγκελα όταν αισθανόταν πως η ομάδα του αδικείται. Να βάζει τα χέρια στη μέση, στη γνωστή του στάση. Να κρατάει τα εγγονάκια του, με το χαμόγελό του να φανερώνει την περηφάνια του γι’ αυτά. Για την προσφορά του μπορούν να ειπωθούν πολλά περισσότερα απ’ όσους τον έζησαν από πολύ κοντά…
Επί προσωπικού, μόνο δύο… στιγμές που αποτυπώνουν τον άνθρωπο Αυξέντη. Επιτρέψτε μου… Όποτε συναντιόμασταν, η πρώτη του ατάκα: «Ντάξει Βεντούρη μου;», «ντάξει λεβέντη μου;», «ντάξει γιόκκα μου;». Πάντα με το «μου» στην κατάληξη, που σε έκανε να αισθανόσουν δικός του. Σε κάθε επίσημη πρώτη προπόνηση, βλέποντας τα παιδιά μου, να τα χαϊδεύει στα μαλλιά, να τ’ αγκαλιάζει και να προσφωνεί «καλώς τα Βεντουρούθκια». Αυτός ήταν ο Αυξέντης. Ο Αυξέντης μας. Το γεγονός ότι μια ολόκληρη πόλη βυθίστηκε στη θλίψη, μιλάει από μόνο του.
Ποτέ δεν ενστερνιζόμουν το «ουδείς αναντικατάστατος». Το κενό του είναι δυσαναπλήρωτο, η οικογένεια της ΑΕΚ φτωχότερη, όπως και το κυπριακό ποδόσφαιρο. Το αποτύπωμά του είναι τόσο βαθιά χαραγμένο στην ιστορία του συλλόγου, που δεν πρόκειται να σβηστεί ποτέ. Αξέχαστος. Καλό ταξίδι Αυξέντη μας. Καλό παράδεισο. Δύναμη και κουράγιο στην οικογένειά σου. Και στις δύο…
Ανδρέας Βεντούρης
