Η μαραθώνια εκπομπή του SPORT24 για τα 100χρονα του Ολυμπιακού ολοκληρώθηκε με τον Βασίλη Σπανούλη να ανακηρύσσεται σε κορυφαίο αθλητή όλων των εποχών για τον σύλλογο. Μια μέρα κατακόκκινη, όπως τα χρώματα του ένδοξου σωματείου, με εκδηλώσεις που άφησαν εποχή, συνεντεύξεις δεκάδων πρωταγωνιστών, μαζί με τις αναμνήσεις του καθενός ξεχωριστά να μπλέκονται σε ένα αξέχαστο γαϊτανάκι.

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΦΙΛΕΡΗΣ

Η ψηφοφορία που διοργανώσαμε για τον καλύτερο της 100ετίας είχε παλλαϊκή συμμετοχή. Πάνω από 100.000 άνθρωποι πήραν μέρος που ανέδειξαν αναφανδόν τον άλλοτε αρχηγό της ομάδας μπάσκετ στην πρώτη θέση. Σε ένα σύλλογο όπως ο Ολυμπιακός, ο ανταγωνισμός ήταν πολύ σκληρός γιατί απλά σε αυτή την εκατοντάχρονη ιστορία υπήρξαν τεράστια ονόματα, αθλητές μύθοι, που άφησαν το ανεξίτηλο αποτύπωμα τους σε αυτή την ατέλειωτη διαδρομή.

Κάθε γενιά είχε τους ήρωες της. Με αυτούς μεγάλωσε, πανηγύρισε, έκλαψε, σκίρτησε η καρδιά τους, έκλεισε η φωνή τους. Στα πρώτα χρόνια ήταν οι αδερφοί Ανδριανόπουλοι, ο ένας καλύτερος από τον άλλον, που έφερναν τον κόσμο στο γήπεδο, μετά λίγο πριν από τον πόλεμο η φοβερή τριάδα Βάζου, Συμεωνίδη και Ράγγου, συγκλόνιζε κάθε Κυριακή τους χιλιάδες φίλους της ομάδας.

Αργότερα, όταν τελείωσαν ο όλεθρος του πολέμου και το ατέλειωτο δράμα του εμφυλίου, όλοι ήθελαν να δουν από κοντά τον Θανάση Μπέμπτη, τον Μουράτη και τον Ρωσίδη. Τα κορίτσια ερωτεύονταν τον ζεν πρεμιέ Σάββα Θεοδωρίδη, ο Ολυμπιακός σάρωσε με έξι σερί πρωταθλήματα και η ομάδα μετονομάστηκε σε Θρύλο. Απέκτησε κάτι το σχεδόν … μεταφυσικό και οι μετέπειτα πρωταγωνιστές του, γιγαντώθηκαν στα μάτια των φιλάθλων. Ο Γιούτσος έγινε σύνθημα, ο Σιδέρης έμοιαζε με οδοστρωτήρα, ο Μποτίνος φαινόταν να περπατάει στον αέρα.

Ο μύθος γιγαντωνόταν στη φαντασία

Η μοναδική επαφή των φιλάθλων με τα ινδάλματα τους ήταν όταν πήγαιναν στο γήπεδο να τους παρακολουθήσουν από κοντά, ή κάποιες φωτογραφίες που δημοσιεύονταν στον περιοδικό και ημερήσιο Τύπο της εποχής.

Οι εκφωνητές του ραδιοφώνου περιέγραφαν με τους πιο ευρηματικούς χαρακτηρισμούς τα κατορθώματα των ηρώων της εξέδρας και η φαντασία του καθενός κάλπαζε ακόμα περισσότερο. Τα ασπρόμαυρα επίκαιρα που έπαιζαν στους κινηματογράφους είχαν συνήθως μακρινά πλάνα, το πιο πιθανό ήταν να μην “πιάσουν” τα γκολ  και οι κάμερες της τηλεόρασης θα αργούσαν λίγο χρόνια ακόμα.

Όταν μπήκαν και η μικρή οθόνη έπαιζε από κοντά τις περίτεχνες ενέργειες του Δεληκάρη, τα γυριστά σουτ του Γαλάκου, τα γκολ του Αναστόπουλου, τα σλάλομ του Μητρόπουλου όλα ήταν διαφορετικά.

Εν τω μεταξύ στο σταρ σύστεμ άρχισαν να παρεισφρύουν και αθλητές από τα υπόλοιπα σπορ. Κυρίως από το μπάσκετ, αν και ο πολυαθλητικός Ολυμπιακός έχει ντύσει με τα χρώματα ορισμένους από τους κορυφαίους αθλητές και στα ατομικά αθλήματα. Από την εποχή της αήττητης ομάδας στα μέσα της δεκαετίας του 70, με την χρυσή ομάδα των Ελληνοαμερικανών, το “ερυθρόλευκο” μπάσκετ πήρε μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά των φίλων της ομάδας.

Το μπάσκετ που αγάπησαν στον Πειραιά

Το ασφυκτικά γεμάτο”Παπαστράτειο” που πήγαινε και ερχόταν σαν σε σεισμό, στο ιστορικό ματς με την πολωνική Γκντανσκ ήταν πολύ μικρό για να χωρέσει το κοινό της ομάδας που ήθελε να δει την παρέα του Γιατζόγλου και του Καστρινάκη. Στο Παναθηναϊκό Στάδιο και στους πρώτους ημιτελικούς και τελικούς του Κυπέλλου, οι ολυμπιακοί έσπαγαν το ένα ρεκόρ εισιτηρίων πίσω από το άλλο.

Πολλά χρόνια μετά όταν στο ποδόσφαιρο υπήρχε η περίφημη εποχή των πέτρινων χρόνων, τη θέση του Καλλιμάρμαρου έπαιρνε το Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας. Οι επόμενοι ήρωες της εξέδρας, οι αφίσες στα δωμάτια ήταν μπασκετμπολίστες. Ο Πάσπαλι, ο Φασούλας, ο Σιγάλας, ο Τόμιτς, ο Τάρλατς και όσοι κράτησαν ψηλά την “ερυθρόλευκη” σημαία με τους τίτλους εντός και εκτός συνόρων. Το μπάσκετ απέκτησε μια άλλη σχέση με την ευρεία μάζα των φίλων του Ολυμπιακού και έτσι εξηγείται όχι μόνο η πρώτη θέση του Σπανούλη στην ψηφοφορία, αλλά και η ύπαρξη δυο ακόμη εμβληματικών μπασκετμπολιστών όπως ο Γιώργος Πρίντεζης και ο Ντέιβιντ Ρίβερς.

Οι υπόλοιποι εφτά εκπροσωπούν το ποδόσφαιρο, οι μύθοι Σιδέρης, Δεληκάρης και Αναστόπουλος από το πιο μακρινό παρελθόν, οι Καραπιάλης, Τζόρτζεβιτς, Τζιοβάνι από την εποχή που εγκαθιδρύθηκε η αυτοκρατορία των “ερυθρολεύκων” και ο Αγιού Ελ Καμπί που πρόλαβε να υπογράψει το πιο χρυσό -μέχρι στιγμής- κεφάλαιο της θρυλικής ιστορίας.

Ναι ο Kill Bill είναι ο κορυφαίος…

Θα μπορούσε επίσης κανείς να πει ότι επειδή οι χρήστες του ιντερνετ είναι νεαροί, επέλεξαν τον πιο πρόσφατο θρύλο του Θρύλου, ψηφίζοντας τον Βασίλη Σπανούλη. Σωστό, αλλά όχι και η απόλυτη αλήθεια. Γιατί ο παίκτης πολυ το καλοκαίρι του 2010 τάραζε τα νερά του ελληνικού μπάσκετ, έκανε διαδοχικές υπερβάσεις, μέχρι να αποσυρθεί μετά βαΐων και κλάδων, μέσα σε γενική αποθέωση και αναγνώριση από το δύσκολο κοινό της ομάδας.

Ο Βασίλης δεν γεννήθηκε Ολυμπιακός, ένα μεγάλο μέρος της καριέρας του, μάλιστα, το πέρασε στο αιώνια αντίπαλο στρατόπεδο του Παναθηναϊκού, προκαλώντας πλήγματα στον επόμενο σύλλογο του. Αλλά δεν ήταν απλά ένας σπουδαίος αθλητής που πέρασε από την μια όχθη στην άλλη. Το δοκίμασαν κι άλλοι στο παρελθόν, ένθεν κακείθεν, μπήκαν στο επίκεντρο, άλλοι πέτυχαν πολλά, άλλοι λιγότερα κανείς όμως δεν ήταν σαν τον Σπανούλη.

Οι στιγμές που έζησαν μαζί του οι οπαδοί του Ολυμπιακού δεν ξεχνιούνται, γιατί ήταν πραγματικά ανεπανάληπτες. Κάθε φορά ο V-Span είχε ένα καινούργιο δώρο για τους φίλους της ομάδας, που ψήλωναν μαζί του.

  • Μια πάσα στον Πρίντεζη για το καλάθι που χάρισε την Ευρωλίγκα του 2012
  • Τέσσερα συνεχόμενα και ένα για κερασάκι στην τούρτα στον τελικό της επόμενης χρονιάς που ο Ολυμπιακός και ο Σπανούλης σάρωνα τη Ρεάλ
  • Δυο διαδοχικά ρεσιτάλ εναντίον της ΤΣΣΚΑ στους ημιτελικούς του 2015 και του 2017
  • Τα αξέχασα σουτ στους τελικούς στο ΟΑΚΑ στο πρωτάθλημα του 2016

Και εκατοντάδες παιχνίδια με πόντους, ασίστ, πάθος και ηγετική νοοτροπία, που κανείς άλλος σταρ αυτού του μεγέθους δεν επέδειξε με τόση συνέπεια και διάρκεια. Ο Σπανούλης έμεινε στον Πειραιά μια δεκαετία. Δέκα χρόνια στην κορυφή, με την υποχρέωση να κερδίζει, να είναι πάντα πρώτος. Αγέρωχος, ανίκητος, αρχηγός. Φυσικά και  έχασε αρκετούς αγώνες. Κανείς δεν υπογράφει συμβόλαιο με την επιτυχία και τις νίκες.

Ο Σπανούλης όμως ήταν ασυμβίβαστος με την ιδέα της ήττας και στο επόμενο ματς από εκείνο που είχε χάσει, τα έδινε όλα για να γίνει καλύτερος και να πάρει τη νίκη. Αυτό ήταν το τεράστιο προτέρημα του, το βασικό στοιχείο που διαμόρφωσε τη φιγούρα ενός τεράστιου αθλητή. Για τους ολυμπιακούς, με τη βούλα πλέον, του κορυφαίου που είδαν ποτέ να φοράει την “ερυθρόλευκη” φανέλα.