«Ξέραμε ότι δεν μπορούσε να μείνει για πολύ μαζί μας», θυμάται ο Πέδρο Ταλίνας. «Νόμιζες πως η μπάλα ήταν κολλημένη στο πόδι του. Δεν ακουμπούσε ποτέ το έδαφος» παραδέχεται σε ανύποπτο χρόνο ένας γείτονας. «Μια μέρα θα γίνω ο καλύτερος παίκτης στον κόσμο!», η απόλυτη δήλωση προς όλους – υπόσχεση στον ίδιο. Παραγωγός, σκηνοθέτης και φυσικά πρωταγωνιστής της ζωής που δημιούργησε και συνεχίζει να χτίζει. Μπορεί δικαιωματικά να καυχιέται (και) γι’ αυτό. Με άλλους όρους πια, τους δικούς του, επιχειρηματικούς και όχι μόνο καθαρά ποδοσφαιρικούς. Μήπως όμως εξ αρχής αυτοί δεν ήταν δικοί του;
Εμμονική θέληση, πειθαρχία απαρέγκλιτη, ακλόνητη πίστη και φυσικά χάρισμα. Πρώτες εμφανίσεις, καθιέρωση, εκτόξευση, συλλογή τίτλων και ρεκόρ τα στάδια της διαδρομής. Ήταν αυτά από την πρώτη στιγμή και όχι απλά στην πορεία ως μια απλή επιλογή, όταν ο παίκτης θέλει να κάνει το παραπάνω βήμα. (Και) Επιχειρηματικά είναι το απόλυτο totem – το κανάλι του youtube είναι η κορυφή του παγόβουνου: Ήδη από τότε στα δοκιμαστικά της Σπόρτινγκ ίσχυαν όλα, όταν οι υπεύθυνοι της ακαδημίας κλείδωναν αρχικά το γυμναστήριο γιατί επέμενε να πηγαίνει εκτός ωραρίου και αργότερα του έπαιρναν τους κουβάδες τους οποίους (ο ίδιος πήρε και) γέμιζε με νερό για να κάνει καθίσματα. Καταστάσεις που αποδεικνύουν πως είναι έμφυτα όλα τα στοιχεία που θαυμάζουμε σ’ αυτόν σήμερα: τα άπιαστα ρεκόρ, οι διατροφικές συνήθειες, η αγωνιστική διάρκεια και η τρομερή σωματοδομή.
Δεν ήταν το φόρτε του ποτέ οι σεμνότητες, όπως και το σχολείο. Το πρώτο αντιληπτό άμεσα, σε εμάς, ήδη από τον πρώτο του καιρό στο Μάντσεστερ, πόσο μάλλον αργότερα· το δεύτερο ευρέως γνωστό σε σχετικές κατά καιρούς παραδοχές του πως αυτή η αδιαφορία για τα μαθήματα (που παραλίγο να του στοιχίσει την παρουσία του στα ίδια προαναφερθέντα δοκιμαστικά της Λισαβώνας και το πρώτο μεγάλο βήμα, μιας και προϋπόθεση της ομάδας ήταν οι καλές επιδόσεις) ήταν απλώς επιβεβαίωση του δρόμου που είχε επιλέξει από παιδί, από τα τρία του μόλις, όταν πήρε δώρο την πρώτη του μπάλα. Πρωτάθλημα, Champions League και η μεταγραφή ζωής στη Μαδρίτη το ποιόν του ως «διάβολος». Από μικρός ήταν τέτοιος. Στο mindset.
«Είμαι χαρούμενος που είμαι ο πιο ακριβώς παίκτης στην ιστορία του ποδοσφαίρου», δήλωσε αυτάρεσκα πλην όμως απολύτως βάσιμα το καλοκαίρι του 2009 πριν παρουσιαστεί από τη Ρεάλ Μαδρίτης, τον μοναδικό σύλλογο στον πλανήτη, ο οποίος έγινε – γιατί μπορούσε εξ αρχής να είναι – μέσο στην επιβεβαίωση του πεπρωμένου του να γίνει ο κορυφαίος που υπήρξε ποτέ. DNA του συλλόγου η δόξα… no matter what, το αυτό για τον ίδιο και απόδειξη οι απόκοσμοι αριθμοί του. Ο ορισμός της «galactico» κληρονομιάς. Πώς να μην αυτοανακηρύσσεται κορυφαίος; Κι ας είναι σύγχρονος της κορυφαίας version της Μπαρτσελόνα που αντίκρυσε ο κόσμος, κι ας έχει… ομόλογό του έναν άλλο ξεχωριστό επίδοξο «Βασιλιά». Γνώμη δεν θα άλλαζε, ούτως ή άλλως.
Το «CR7» εδώ και χρόνια ιστορικό brand. Το Πορτογαλικό Ινστιτούτο Διοίκησης Και Μάρκετινγκ (IPAM) εκτιμά την αξία του brand του σε 850 εκατομμύρια ευρώ, αύξηση της τάξεως του «325% από το 2020 και υπογραμμίζει τη συνεχή ικανότητα του CR7 να επανεφευρίσκει τον εαυτό του και να εδραιώνεται ως μία από τις πιο πολύτιμες προσωπικές μάρκες στον κόσμο». «αναδεικνύεται ως ένα φαινόμενο που υπερβαίνει τον αθλητισμό, αναλαμβάνοντας τους ρόλους του αθλητή, του χορηγούμενου, του influencer και του επενδυτή». Μόλις για μια σεζόν μετονομάστηκε σε «CR9», συμβιβαστικά μόνο, πριν ο «leyenda» (σ.σ. θρύλος δηλαδή) Ραούλ αποχωρήσει το επόμενο καλοκαίρι του ερχομού του για την Μπουντεσλίγκα και τη Σάλκε. Θρύλο που ξεπέρασε κατά πολύ ο Κριστιάνο και έγινε το απόλυτο Νο.1 της «Βασίλισσας» και ο μόνος λόγος που δεν έπαιρνε τρόπαια εξ αρχής είναι η διαστημική τετραετία 2008-2012 της άσπονδης εχθρού.
Το – ευρωπαϊκό – project της Γιουβέντους απέτυχε, οι εντυπωσιακοί αριθμοί όμως (101 γκολ και 22 ασίστ σε 134 ματς) παρέμειναν. Ανεπιτυχής και η πολύκροτη επιστροφή στο «Θέατρο των Ονείρων», που, όσο αυτός έκανε το όνομά του ανεξίτηλο στο «Μπερναμπέου», «ανέβαζε» άλλες παραστάσεις απ’ αυτές που θυμόταν (και πρωταγωνιστούσε) στην πρώτη θητεία του, ακριβώς γιατί τότε δεν υπήρχαν πρωταγωνιστές· ακόμη δεν υπάρχουν, του επιπέδου του, πόσο μάλλον.
Όπου δεν κερδίζει, δεν έχει λόγο να βρίσκεται. Ζωτική η θέληση για πρωτιά, μόνιμη, απαράμιλλη και μοναδική. Σ’ όλα και στα πάντα. Για πάντα. Τορίνο και Μάντσεστερ αδυνατούν (και από ένα σημείο και μετά ούτε θέλουν για διαφορετικούς λόγους) να θρέψουν τη ζωτική ανατροφοδότηση της ματαιοδοξίας του, ρόλο που επιτελεί ευχαρίστως η νέα τάση της Σαουδικής Αραβίας. Δύο χρόνια τώρα με τη φανέλα της Αλ Νασρ σπάει τα στερεότυπα της πλουσιοπάροχης συνταξιοδότησης: σύγχρονος «Μίδας», κανάλι youtube, όπως επίσης και τα ρεκόρ, ό,τι απέμεινε από αυτά – πρόβλημα ουδέν γιατί δημιουργεί τα δικά του, οδεύοντας στο διαχρονικότερο final countdown της καριέρας του.
Θεατής του η… υφήλιος. Όλοι εμείς που παρατηρούμε την ιστορία να γράφεται εν τη γενέσει της μπροστά μας. Συμπεριλαμβανομένων και όσων δεν παρακολουθούν ποδόσφαιρο και επομένως εύλογα δε συμμερίζονται τον συναισθηματισμό της διατύπωσης – για αμφισβήτηση της ρεαλιστικής βάσης της ούτε λόγος βεβαίως. Άνθρωποι σαν τον Κριστιάνο Ρονάλντο ξεφεύγουν από τα όρια της επιτυχίας στο πεδίο τους, παρά το ότι αποτελούν τον ορισμό αυτής. Ή μάλλον ακριβώς γι’ αυτό περνούν τα σύνορα του επαγγέλματός τους και διαγράφουν μια πορεία πολυδιάστατη και ξεχωριστή. Αυτό ακριβώς ονομάζεται αλλαγή επιπέδου.
Ανέκαθεν φαινόταν ξεχωριστός. ;Ό,τι ως έφηβος απερίφραστα δήλωνε, συνεχίζει να το πιστεύει στη… γενέθλια συνέντευξή του στον Εντουάρντο Αγκίρε. Απέδειξε πως είναι και με το παραπάνω, γιατί ο χρόνος εξιστόρησης δεν είναι παρελθοντικός. Το αντίθετο είναι στο απόλυτο παρόν, όπως ακριβώς η Ιστορία γεννάται και γράφεται με στόχο την υστεροφημία, αυτή που διαφαινόμενα θα κατακτούσε. Όπως όλοι ερμήνευαν με τον τρόπο τους. Μέχρι και τη στιγμή που νομοτελειακά θα αποδεχθεί το τέλος. Θα το ορίσει όμως ο ίδιος με τους όρους του, όπως έκανε πάντα. Ο ίδιος στοχεύει, άλλωστε, στην αθανασία. Αυτό ήθελε από παιδί και κατέκτησε. Ή μάλλον, όχι. Κατακτά. Άπαντες επιβεβαιώνονται. Ο πρώτος προπονητής του στην άσημη Αντορίνια. Ο άγνωστος γείτονας στους δρόμους της Μαδέιρα. Ο ίδιος.
