Τα περί διαιτησίας κι αν ήταν χέρι του Τσακόν ή πέναλτι το δεύτερο της Ανόρθωσης, τ’ αφήνω στην άκρη. Για την ΑΕΚ το αποτέλεσμα στο «Αντώνης Παπαδόπουλος» είναι οδυνηρό. Αχώνευτο, με τον τρόπο που εξελίχθηκε το παιχνίδι.
Προηγήθηκε με 2-0, έπαιξε μπαλάρα στο πρώτο ημίχρονο και θα μπορούσε να πετύχει και τρίτο και τέταρτο. Από το πουθενά κάνει το λάθος ο Πονς κι ανατρέπει τον Κίκο, υποδεικνύεται το πρώτο πέναλτι και βάζει την αντίπαλό της ξανά στο παιχνίδι.
Από ένα σημείο και μετά, η ΑΕΚ μπαίνει στα παιχνίδια της κάτι σαν… safe mode. Αντί να… σκοτώσει τον αντίπαλο, επιλέγει να είναι η ίδια πιο προσεκτική, πιο συντηρητική. Το έπραξε στο Δασάκι με τον Εθνικό, με το ΑΠΟΕΛ από το πουθενά δέχθηκε τη μείωση στο σκορ και κέρδισε στο τέλος με μπόλικο άγχος, την έπαθε όμως με την Ανόρθωση.
Με άλλα λόγια, έδωσε ξανά δικαιώματα και το πλήρωσε. Η φετινή ΑΕΚ έχει αδικήσει τρομερά τον εαυτό της. Η ΑΕΚ του πρώτου ημιχρόνου στο «Αντώνης Παπαδόπουλος» ήταν μια ομάδα που χαιρόσουν να την βλέπεις με τον τρόπο παιχνιδιού της και τις συνεργασίες των ποδοσφαιριστών της.
Στο δεύτερο ημίχρονο, χωρίς λόγο επέτρεψε στην Ανόρθωση να πιστέψει ότι θα πάρει κάτι από το παιχνίδι, δίνοντας της χώρο ενώ η ίδια έγινε ξανά δημιουργική μετά το 70’, αλλά ήταν επιπόλαιη στις ευκαιρίες που της παρουσιάστηκαν. Για μία ακόμη φορά, παρεμπιπτόντως, όπως και με το ΑΠΟΕΛ, έχασε έναν σκασμό ευκαιρίες.
Αποδείχθηκε ιδανική αυτόχειρας. Μιλάμε για ποδοσφαιρική αυτοκτονία. Αυτό το «μια ζέστη, μια κρύο», είναι κακό για τον οργανισμό. Της ίδιας, αλλά και των φίλων της, που από βδομάδα σε βδομάδα αλλάζουν συναισθήματα…
Υ.Γ. Πρώτες αλλαγές στο…82;
Ανδρέας Βεντούρης
