Ανάρτηση από τον Γιάννη Καρούσο για τον χαμό του Τόζα Σάμπουριτς με τον οποίο είχαν συνυπάρξει στον Εθνικό:
«Τον Τόζα τον θαύμαζα από τότε που ήταν ποδοσφαιριστής. Ήταν ένας παίκτης που έμεινε ανεξίτηλα χαραγμένος στη μνήμη μου, ειδικά από τη μεγάλη στιγμή της κατάκτησης του πρώτου πρωταθλήματος στην προσφυγιά με την Ανόρθωση το 1995, στο στάδιο του Εθνικού Άχνας. Ήταν μια εποχή γεμάτη συναισθήματα, ιστορικές στιγμές που δύσκολα μπορεί κάποιος να ξεχάσει.
Πολλά χρόνια αργότερα, γύρω στο 2005, οι δρόμοι μας συναντήθηκαν ξανά και γίναμε φίλοι. Ο Τόζα είχε αναλάβει την προπονητική καθοδήγηση του Εθνικού Άχνας, ενώ εγώ, ως αντιπρόεδρος της διοίκησης της ομάδας, είχα την τιμή να συνεργαστώ μαζί του. Τότε ο Εθνικός αναζητούσε έναν προπονητή που να πιστεύει στον μεγάλο μας στόχο: να συμμετάσχουμε και να διακριθούμε στο Κύπελλο Intertoto, ανοίγοντας τον δρόμο για τη συμμετοχή μας στο UEFA.
Οι περισσότεροι υποψήφιοι προπονητές που προσεγγίσαμε ήταν διστακτικοί. Πίστευαν ότι ο Εθνικός έπρεπε να παραμείνει εκτός Ευρώπης για να επικεντρωθεί στο πρωτάθλημα. Όμως ο Τόζα ήταν διαφορετικός. Ήταν ο μόνος που πίστεψε ότι μπορούσαμε να το πετύχουμε. Έτσι, ξεκινήσαμε τη συνεργασία μας, με τη συμφωνία ότι η ομάδα θα έδινε το 100% των δυνάμεών της για να πετύχει τον στόχο.
Μαζί με τον Τόζα, η ομάδα ταξίδεψε στην Ευρώπη, κουβαλώντας μαζί της την ιστορία της κατεχόμενης Άχνας, της εισβολής και της προσφυγιάς. Ήταν ένα ταξίδι που συνδύαζε το ποδόσφαιρο με την ιστορία, με σταθμούς σε χώρες όπως η Αλβανία, η Κροατία, το Ισραήλ, το Βέλγιο και, τέλος, η Γαλλία, όπου αγωνιστήκαμε απέναντι στη Λανς.
Κάθε παιχνίδι ήταν κάτι παραπάνω από μια απλή αθλητική αναμέτρηση. Ήταν μια ευκαιρία να διηγηθούμε την ιστορία της Άχνας, να προβάλουμε το μήνυμα της προσφυγιάς και να δείξουμε ότι ο αθλητισμός μπορεί να γίνει φορέας ιστορικής μνήμης και εθνικής υπερηφάνειας.
Ο Τόζα δεν ήταν μόνο ένας εξαιρετικός ποδοσφαιριστής και προπονητής, αλλά και ένας άνθρωπος με βαθιά κατανόηση για το ποδόσφαιρο και τη ζωή. Θυμάμαι χαρακτηριστικά τη μέρα του γάμου μου με τη Μαρία. Μόλις τελείωσε η προπόνηση, ο Τόζα έφερε όλη την ομάδα να μας χαιρετήσει. Ήθελε να στείλει το μήνυμα ότι στις χαρές και στις λύπες είμαστε όλοι μαζί. Αυτή ήταν η φιλοσοφία του: η ομάδα πάνω απ’ όλα, σαν οικογένεια.
Οι συζητήσεις μας ήταν ατέλειωτες. Μου μίλησε αρκετές φορές για τις εμπειρίες του από την Ανόρθωση, το ΑΠΟΕΛ, και το κυπριακό ποδόσφαιρο γενικότερα. Ήταν ένας άνθρωπος που δεν σταματούσε ποτέ να ονειρεύεται και να σχεδιάζει το μέλλον.
Η φιλία μας δεν περιορίστηκε μόνο στο γήπεδο. Ακόμα και όταν αποχώρησα από τον Εθνικό για να ακολουθήσω άλλες διαδρομές, κρατούσαμε επαφή. Ακόμα κι όταν ήταν στην Κίνα, επικοινωνούσαμε συχνά, θυμίζοντας ο ένας στον άλλον εκείνες τις μοναδικές στιγμές.
Η συνεργασία μας και οι επιτυχίες εκείνης της περιόδου θα μείνουν για πάντα χαραγμένες στη μνήμη μου. Ο Εθνικός Άχνας, υπό την καθοδήγησή του, δεν πέτυχε μόνο στο γήπεδο, αλλά κατάφερε να κάνει γνωστή την ιστορία της προσφυγιάς σε όλη την Ευρώπη. Αυτό που ζήσαμε μαζί δεν ήταν απλώς ποδόσφαιρο. Ήταν μια πράξη πολιτισμού και ιστορικής μνήμης.
Ένα τελευταίο αντίο
Φίλε μου, καλό παράδεισο και καλή αντάμωση. Σε ευχαριστώ για όλα. Για όσα μοιραστήκαμε, για όσα πετύχαμε μαζί, και για όσα με δίδαξες. Η φιλία μας, η συνεργασία μας και οι στιγμές που ζήσαμε θα μείνουν για πάντα ζωντανές στην καρδιά μου».
