Όλοι θυμούνται τη συγκλονιστική μάχη του Βαλέριου Λεωνίδη με τον Ναΐμ Σουλεϊμάνογλου στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1996 στην Ατλάντα. Μια μάχη που βρήκε νικητή τον Τούρκο αθλητή και θεωρείται η πιο συγκλονιστική στην ιστορία της άρσης βαρών.

Λίγοι γνωρίζουν, όμως, ότι αντίστοιχη μάχη μεταξύ των δύο μεγάλων αθλητών της κατηγορίας των 64 κιλών είχε λάβει χώρα και στις 19 Νοεμβρίου 1995, στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Γκουανγκζού. Ο Λεωνίδης είχε μείνει τότε με ακόμα μεγαλύτερο παράπονο, αφού σημείωσε μέχρι και παγκόσμιο ρεκόρ στο αρασέ, αλλά δεν πήρε το χρυσό μετάλλιο ούτε στη συγκεκριμένη κίνηση!

Πώς συνέβη αυτό; Πολύ απλά διότι με τους κανονισμούς που ίσχυαν τότε στην άρση βαρών, την κατάταξη καθόριζαν οι έγκυρες προσπάθειες στις υποδιαιρέσεις των 2,5 κιλών. Οι αθλητές μπορούσαν να προσθέσουν μόνο μισό ή ένα κιλό στην μπάρα για να καταρρίψουν κάποιο ρεκόρ, γνώριζαν όμως κι οι ίδιοι ότι αυτό δεν θα μετρούσε για την κατάταξή τους.

Έτσι κι ο Λεωνίδης που κατέρριψε το παγκόσμιο ρεκόρ στο αρασέ με 148 κιλά, ήξερε ότι στην κατάταξη θα θεωρούταν ότι είχε σηκώσει 147,5. Και όντας βαρύτερος κατά 100 γραμμάρια απ’ τον Σουλεϊμάνογλου, θα έχανε το χρυσό μετάλλιο σε ισοβαθμία μαζί του στα 147,5 κιλά, τα οποία τελικά σήκωσε ο Τούρκος αθλητής! Μάλιστα, είχε μεσολαβήσει ανεπιτυχής προσπάθεια για παγκόσμιο ρεκόρ στα 148,5 κιλά και από τον Κινέζο, Γουάνγκ Γκοχούα, ο οποίος έμεινε τρίτος με 145.

Το πρόσθετο μειονέκτημα ότι έπρεπε να δηλώνει πρώτος τα κιλά που θα σήκωνε, στοίχισε στον Έλληνα αθλητή και τα άλλα δύο χρυσά μετάλλια. Στην πρώτη προσπάθεια στο επολέ-ζετέ σήκωσε 180 κιλά, όπως ακριβώς έκανε ο Σουλεϊμάνογλου (αν και ο ένας απ’ τους τρεις κριτές τον έδωσε άκυρο). Στη συνέχεια, όμως, ο Χρήστος Ιακώβου τα έπαιξε όλα για όλα και ζήτησε να μπουν 185 κιλά στην μπάρα, προφανώς για να αποτρέψει την πιθανότητα απάντησης απ’ τον Τούρκο.

Ο Λεωνίδης απέτυχε παταγωδώς στην δεύτερη προσπάθεια. Στην τρίτη, όμως, ολοκλήρωσε το επολέ και έφερε την μπάρα πάνω απ’ το κεφάλι του, χωρίς όμως να καταφέρει να την κρατήσει. Έτσι, η κίνηση ολοκληρώθηκε με ισοβαθμία στα 180 κιλά, η οποία έβγαλε πάλι νικητή τον «Ηρακλή τσέπης». Ο Έλληνας πρωταθλητής είχε σηκώσει μισό κιλό παραπάνω απ’ τον μεγάλο αντίπαλό του, αλλά αρκέστηκε στα τρία ασημένια μετάλλια σε αρασέ, επολέ-ζετέ και σύνολο!

Ήταν μια παγκόσμια πρωτοτυπία, η οποία μερικά χρόνια αργότερα άλλαξε από τη διεθνή ομοσπονδία της άρσης βαρών. Πλέον οι αθλητές μπορούν να δηλώνουν όσα κιλά θέλουν, χωρίς να «εγκλωβίζονται» στις υποδιαιρέσεις του 2,5. Και ό,τι σηκώνουν, προσμετράται στην κατάταξη.

Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Λεωνίδης είχε χάσει τον αδελφό του σε τροχαίο δυστύχημα το καλοκαίρι του 1995 και, όπως ήταν λογικό, δεν προετοιμάστηκε όπως θα ήθελε για το Παγκόσμιο της Γκουανγκζού. Γι’ αυτό και το ότι έφτασε τόσο κοντά στη νίκη, αποκτά μεγαλύτερη αξία. Τον Μάιο είχε αρκεστεί σε τρία ασημένια μετάλλια και στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα της Βαρσοβίας, μόνο που τότε είχε σηκώσει 2,5 κιλά λιγότερα από τον Σουλεϊμάνογλου στο επολέ-ζετέ. Επομένως ήταν λίγο πιο εύκολο να αποδεχθεί την ήττα.

Οι πίκρες που κέρασε ο Σουλεϊμάνογλου τον Λεωνίδη, δεν τον εμπόδισαν να αναπτύξει ειλικρινή φιλία μαζί του, η οποία κράτησε και μετά την απόσυρσή τους από τη δράση. Κατά σύμπτωση, μάλιστα, το 2017 το ημερολόγιο έδειχνε πάλι 19 Νοεμβρίου όταν ο Έλληνας ολυμπιονίκης ταξίδεψε στην Κωνσταντινούπολη για να παραστεί στην κηδεία του μεγάλου του αντιπάλου, ο οποίος είχε αφήσει μία ημέρα νωρίτερα την τελευταία του πνοή, σε ηλικία 50 ετών.