Πρόκειται για ένα μεγάλο «what if» του ελληνικού ποδοσφαίρου. Πόσο ψηλά θα είχε φτάσει ο Χρήστος Κωστής, αν ο τραυματισμός της 23ης Οκτωβρίου 1997 δεν του είχε κόψει τα φτερά;
Ο πιο ταλαντούχος μεσοεπιθετικός που ανέδειξε η χώρα μας κατά τη δεκαετία του 1990, υπέστη κάταγμα κνήμης και περόνης στον εντός έδρας αγώνα με τη Στουρμ Γκρατς για το Κύπελλο Κυπελλούχων. Η σοβαρότητα του τραυματισμού, αλλά και τα λάθη που σημειώθηκαν αργότερα στις χειρουργικές επεμβάσεις στις οποίες υποβλήθηκε ο Κωστής, είχαν ως συνέπεια να αργήσει πολύ να επιστρέψει στα γήπεδα. Και, το χειρότερο, να μη θυμίζει σε τίποτα τον καλό εαυτό του.
Το κακό συνέβη προς το τέλος του ημιχρόνου στον αγώνα στο παλιό στάδιο της Νέας Φιλαδέλφειας. Το αποτέλεσμα ήταν ακόμα 0-0 όταν ο Κωστής έκανε μια επέλαση προς την αντίπαλη περιοχή. Ο Πολωνός τερματοφύλακας της Στουρμ, Καζίμιεζ Σίντορτσουκ, έκανε έξοδο και απέκρουσε το πλασέ του παίκτη της ΑΕΚ, ταυτόχρονα όμως πήρε παραμάζωμα τον Έλληνα επιθετικό, ο οποίος έμεινε να σφαδάζει στο έδαφος.
Ο παλαίμαχος πια άσος έχει εξομολογηθεί ότι κατάλαβε αμέσως τη σοβαρότητα της ζημιάς, μια και άκουσε το «κρακ» από το κόκαλο του αστραγάλου του που έσπασε! Η ιατρική γνωμάτευση δεν άργησε να το επιβεβαιώσει: Συντριπτικό κάταγμα κνήμης και περόνης, ένας από τους πιο βαρείς ποδοσφαιρικούς τραυματισμούς. Η νίκη της ΑΕΚ με 2-0 (χάρη σε γκολ του Μπατίστα στο 75′ και του Μαρσέλο στο 84′) πέρασε αναγκαστικά σε δεύτερη μοίρα.
Ο Σίντορτσουκ συνάντησε τον Έλληνα ποδοσφαιριστή την ώρα που έφευγε από το γήπεδο και του ζήτησε συγγνώμη, όντας ψυχολογικά επηρεασμένος κι αυτός από τη ζημιά που άθελά του είχε προκαλέσει. Ο Κωστής είχε ξεσπάσει νωρίτερα σε λυγμούς και είχε ρωτήσει έντρομος τον γιατρό της ΑΕΚ, Λάκη Νικολάου, αν θα ξαναέπαιζε ποδόσφαιρο!
Για να επιστρέψεις σε φουλ δράση έπειτα από κάταγμα κνήμης και περόνης απαιτείται να περάσει περίπου ένα εξάμηνο. Όμως, στην περίπτωση του Κωστή το διάστημα της αποχής αποδείχθηκε πολύ μεγαλύτερο. Η κλεισμένη για το καλοκαίρι του 1998 μεταγραφή στην Άντερλεχτ, τον έπεισε να αγνοήσει όσα του έλεγε ο Νικολάου και να υποβληθεί σε διορθωτική επέμβαση με σκοπό να επανέλθει ταχύτερα στη δράση.
Τα πράγματα, όμως, δεν πήγαν καλά. Η πρώτη χειρουργική επέμβαση στην Αθήνα αποδείχθηκε αποτυχημένη, ενώ και η απόπειρα επιστροφής του έγινε βιαστικά, με αποτέλεσμα η κατάσταση να χειροτερέψει – χωρίς, παρ’ όλα αυτά, να του στερήσει τη μεταγραφή στην Άντερλεχτ, η οποία τον πίστεψε και του πρόσφερε τετραετές συμβόλαιο. Οι ατυχίες, όμως, δεν έμελλε να σταματήσουν. Ένα μικρόβιο που κόλλησε από τη δεύτερη επέμβαση που έκανε στο Βέλγιο το 1999, τον δυσκόλευε ακόμα και να περπατήσει κανονικά και χρειάστηκε και τρίτο νυστέρι στην Ελβετία.
Το 2000 επέστρεψε στην Ένωση, αλλά από τις πρώτες συμμετοχές του στο Κύπελλο Ελλάδας, φάνηκε ότι δεν ήταν ο πρώτης κλάσης κυνηγός που θυμούνταν οι οπαδοί της ομάδας πριν τις χειρουργικές επεμβάσεις. Η ατυχία, όμως, δεν έλεγε να τον εγκαταλείψει. Στις 26 Μαΐου 2001 στην Ξάνθη, ο Κωστής έκανε την πρώτη του συμμετοχή ως βασικός στο πρωτάθλημα, το οποίο εκείνη τη μέρα έφτανε στην ολοκλήρωσή του. Όμως, λίγο πριν τη λήξη του πρώτου μέρους (σύμπτωση;) αποχώρησε τραυματίας. Αυτήν τη φορά είχε σπάσει το χέρι του!
Παρέμεινε στο ρόστερ της ΑΕΚ, χωρίς να ποντάρει κανείς πάνω του και οι συμμετοχές του περιορίζονταν στα αδιάφορα παιχνίδια του Κυπέλλου κόντρα σε μικρότερες ομάδες. Σε ένα από αυτά, κόντρα στον Απόλλωνα Σμύρνης στις 19 Δεκεμβρίου 2002, ήρθε και το τελειωτικό χτύπημα. Μπήκε ως αλλαγή στο 63′, αλλά αποχώρησε τραυματίας στο 79′. Και, όπως έδειξαν οι εξετάσεις, είχε υποστεί κάταγμα περόνης στο τρεις φορές χειρουργημένο πόδι του.
Αν υπήρχε «Χρυσή Μπάλα» ατυχίας, ο Κωστής θα την είχε κερδίσει σίγουρα. Παρέμεινε για άλλον ένα χρόνο στην ΑΕΚ και στο μοναδικό ματς που έπαιξε (πάλι για το Κύπελλο, κόντρα στη Δόξα Δράμας), σκόραρε. Δεν είχε, όμως, να προσδοκά κάτι άλλο κι ας ήταν μόλις 31 ετών. Αφού αγωνίστηκε για έναν χρόνο (2004-05) στη Β’ Κατηγορία Κύπρου με την Αλκή και ακόμα λιγότερο στη Νότιο Αφρική, με τον Άγιαξ Κέιπ Τάουν, κρέμασε τα παπούτσια του.
