Έκπληξη, ανατριχίλα, υπερηφάνεια! Αυτά τα συναισθήματα προκάλεσε στους Έλληνες φιλάθλους η απίστευτη νίκη του Κώστα Κεντέρη στον τελικό των 200 μ., στις 28 Σεπτεμβρίου 2000 στο Σίδνεϊ.

Ο αθλητής από τη Λέσβο που είχε δείξει για πρώτη φορά την κλάση του ως «τετρακοσάρης», αρκετά χρόνια νωρίτερα, ήταν ο χρυσός νικητής σε ένα από τα πλέον εμπορικά αγωνίσματα των Ολυμπιακών Αγώνων, αφήνοντας άφωνους τους φιλάθλους σε όλο τον πλανήτη!

Με χρόνο 20.09, που αποτελούσε φυσικά πανελλήνιο ρεκόρ, ο Κεντέρης θύμισε με τον θρίαμβό του κάτι από την ακόμα πιο απίστευτη πρωτιά της Βούλας Πατουλίδου στα 100 μέτρα με εμπόδια, το 1992 στη Βαρκελώνη. Αυτό που μένει, ωστόσο, σήμερα, είναι τα συναισθήματα στα οποία αναφερθήκαμε στην αρχή.

1) Έκπληξη: Διότι, αν και από τους προκριματικούς ο Κεντέρης είχε δείξει ότι βρισκόταν σε εξαιρετική φόρμα, δεν πιστεύαμε ότι θα μπορούσε να απειλήσει τους ταχύτατους μαύρους αντιπάλους του. Τον Αμερικανό Τζον Κάπελ, τον Βρετανό Ντάρεν Κάμπελ, αλλά και τον ιδιαίτερα δημοφιλή και στη χώρα μας Άτο Μπόλντον από το Τρίνινταντ και Τομπάγκο.

2) Ανατριχίλα: Διότι οι στιγμές που βλέπαμε τον Έλληνα αθλητή να επιταχύνει στα τελευταία μέτρα και να «καταπίνει» τους αντιπάλους του, ήταν πέρα από κάθε φαντασία. Όπως και το χρυσό μετάλλιο σε ένα απαιτητικό αγώνισμα με πληθώρα συμμετοχών από «παραδοσιακές» χώρες.

3) Υπερηφάνεια: Όταν συνειδητοποιήσαμε ότι ο διάδοχος του τεράστιου Μάικλ Τζόνσον, ο οποίος είχε κερδίσει το χρυσό μετάλλιο του αγωνίσματος το 1996 στην Ατλάντα, με ένα μυθικό παγκόσμιο ρεκόρ (19.32), ήταν Έλληνας!

Ο Κεντέρης έγινε ο πρώτος λευκός αθλητής που αναδείχθηκε χρυσός ολυμπιονίκης στα 200μ. μετά το 1980 στη Μόσχα. Νικητής τότε είχε αναδειχθεί ο Ιταλός Πιέτρο Μενέα, χωρίς όμως να αντιμετωπίσει τους Αμερικανούς σπρίντερ, που δεν συμμετείχαν λόγω του μποϊκοτάζ που είχαν κάνει οι ΗΠΑ στους αγώνες.

Στην περίπτωση του Κεντέρη δεν υπήρχε τέτοιος αστερίσκος. Κάποιοι τον έβαλαν ύστερα και από τις νίκες του στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 2001 και στο Ευρωπαϊκό του 2002, λόγω των γεγονότων της παραμονής της έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004.

Από τη στιγμή, όμως, που δεν αποδείχθηκε ποτέ η χρήση απαγορευμένων ουσιών, μιλάμε για απλές εικασίες, που πάντως δεν αμαυρώνουν το επίτευγμα της 28ης Σεπτεμβρίου 2000.