Η απογοητευτική εμφάνιση στο Πακς είναι λογικό να δημιουργεί απογοήτευση και προβληματισμό. Η ΑΕΚ δεν παρουσιάστηκε ποτέ στο γήπεδο και το τίμημα ήταν τόσο βαρύ, όπως αντικατοπτρίζεται στο τελικό σκορ.
Είχε προβλήματα σε όλες ανεξαιρέτως τις γραμμές, το παραδέχθηκε άλλωστε επί της ουσίας ο ίδιος ο προπονητής της. Μια κακή εμφάνιση μπορεί να συμβεί. Ας μη σταθούμε ωστόσο αποκλειστικά και μόνο στο αγωνιστικό αυτό καθ’ αυτό και να το… αγγίξουμε λίγο βαθύτερα, με τα εξής δύο θέματα:
1) Η ΑΕΚ δεν διαθέτει (για διάφορους λόγους) τέσσερα βασικά στελέχη από την περσινή ομάδα, η οποία ας μη ξεχνάμε ότι έχασε το πρωτάθλημα στην ισοβαθμία: Πίριτς, Ντιούνκου, Πονς και Τόνγκια. Μπορούμε να προσθέσουμε και τον Ράφα Λόπες. Συν, τον προπονητή της που την είχε (αγωνιστικά) αναγεννήσει, κερδίζοντας την εμπιστοσύνη πρώτα των παικτών του και μετά του κόσμου.
Το πρώτο θέμα λοιπόν είναι αν αντικαταστάθηκαν επάξια. Είναι λάθος ωστόσο να δοθεί απάντηση από το πρώτο κιόλας παιχνίδι για όσους αγωνίστηκαν χθες βράδυ, ενώ κάποιους εξ αυτών δεν τους είδαμε καν: ο Αλομέροβιτς έκανε λάθος στο τρίτο γκολ, αλλά θυμίζω τι λεγόταν για τον Πίριτς στα ματς με τη Μίντζιλαντ. Εκπολό, Καμπρέρα και Ροντέν αγωνίστηκαν λίγο ως αλλαγή, ο Τσακόν καθόλου αφού δεν είχε καν το δικαίωμα, ο Σουάρεθ ήταν βασικός αλλά δεν τον κρίνεις από ένα ματς, η μεταγραφή επιθετικού ακόμη δεν υλοποιήθηκε.
Το θέμα λοιπόν για την ΑΕΚ δεν ήταν απλά τα νέα πρόσωπα, αλλά επιπροσθέτως το ότι ποδοσφαιριστές που πέρυσι ήταν παγκίτες και δεν είχαν βοηθήσει ιδιαίτερα, στο πρώτο παιχνίδι της σεζόν ήταν βασικοί. Αναφέρομαι ασφαλώς στους Σάντσες και Γκιούρτσο, οι οποίοι δεν βοήθησαν και αμφιβάλλω αν μπορούν γενικώς. Δεν ήταν βέβαια οι μόνοι –το πρόβλημα ήταν ομαδικό.
2) Αυτό που προσωπικά με προβλημάτισε περισσότερο, ήταν το γεγονός ότι η ΑΕΚ παρουσιάστηκε παντελώς ανέτοιμη, τόσο αγωνιστικά όσο κυρίως πνευματικά. Θα ήταν ουτοπικό να ανέμενε κανείς ότι θα έβγαζε… φωτιές, αλλά η εικόνα της ήταν επιεικώς απαράδεκτη.
Το να θέσει κανείς πρόβλημα χημείας, αυτομάτως ένα τέτοιο επιχείρημα πετιέται στον κάλαθο των αχρήστων, διότι οι εννέα από τους έντεκα που ξεκίνησαν ήταν και πέρυσι στην ομάδα. Κάπου εδώ εισβάλλει η ευθύνη του προπονητή.
Τόσο στην αγωνιστική όσο και στην πνευματική προετοιμασία, ο Χουάν Φεράντο παίρνει απροβίβαστο. Είχε το χρόνο να δουλέψει την ομάδα, πραγματοποίησε πέντε φιλικά και συνάμα πολλές δοκιμές. Δικαίωμά του και καλά έπραξε. Ουδείς ασχολήθηκε με τα αποτελέσματα, ούτε καν αν οι εμφανίσεις ήταν καλές οι κακές. Στα φιλικά ο (κάθε) προπονητής δικαιούται να δοκιμάσει ότι του κατέβει στο μυαλό, γι’ αυτό άλλωστε διεξάγονται.
Στο πρώτο επίσημο ματς όμως, είδαμε τη χειρότερη εκδοχή της ΑΕΚ που θα μπορούσε να παρουσιαστεί, λες και επρόκειτο για μια ομάδα που δεν δουλεύτηκε ποτέ στην προετοιμασία και κατέβηκε ξαφνικά να δώσει ένα παιχνίδι.
Δεν θα βιαστώ να κρίνω τον Ισπανό προπονητή από ένα κακό ματς και μόνο, όπως επίσης δεν επρόκειτο να τον αποθέωνα, ακόμη κι αν η ΑΕΚ έπαιρνε αυτή το ίδιο αποτέλεσμα προς την πλευρά της. Κρίνουμε αποκλειστικά και μόνο το τι είδαμε στην Ουγγαρία. Όμως ήδη έβαλε τον εαυτό του σε καθεστώς (τεράστιας) πίεσης. Θα είναι λάθος βεβαίως, να περιοριστούμε μονάχα στην ευθύνη του Χουάν Φεράντο. Τα λάθη στον αγωνιστικό χώρο ήταν τραγικά και οι ίδιοι οι παίκτες δεν είναι άμοιροι ευθυνών…
Αυτό που χρειάζεται τη δεδομένη χρονική στιγμή η ΑΕΚ, είναι ηρεμία και ψυχραιμία. Πάνω στην απογοήτευση του καθενός, είναι δυο λέξεις που όταν τις ακούει ή τις διαβάζει, ρίχνει το ανάθεμα. Το καταλαβαίνω.
Η ομάδα ωστόσο δεν έχει αποκλειστεί. Έχει και μία ρεβάνς να δώσει, ας μην το ξεχνάμε. Με τα δεδομένα συντριπτικά εναντίον της μεν, αλλά οφείλει να δώσει τα πάντα για να πετύχει κάτι που δεν κατάφερε ποτέ στο παρελθόν, με ένα τέτοιο σκορ στην πλάτη της.
Ο πραγματικός κίνδυνος για την ΑΕΚ δεν είναι ένας πιθανός πρόωρος αποκλεισμός. Κάποτε μπορεί να συμβεί, ενδεχομένως και φέτος. Θα «πληγωθεί» οικονομικά, θα έχει αρνητικό αντίκτυπο αγωνιστικά και ψυχολογικά.
Το μεγάλο πρόβλημα ωστόσο θα είναι να χάσει από τόσο νωρίς την ατμόσφαιρα που είχε δημιουργηθεί από πέρυσι (από ένα σημείο και μετά) και την εμπιστοσύνη του κόσμου της, σπέρνοντας το μικρόβιο της αμφιβολίας. Το έζησε το καλοκαίρι του 2023, δεν θα ήθελε με τίποτα να το ξαναζήσει και φέτος.
Το διακύβευμα δεν είναι απλά η πρόκριση, αλλά πολλά περισσότερα. Γι’ αυτό λοιπόν, ο καθένας από την πλευρά του, θα πρέπει το βράδυ της ερχόμενης Πέμπτης να ετοιμαστεί για μία… μάχη. Αν την κερδίσει, τα κέρδη θα είναι ασφαλώς παράπλευρα, την ίδια ώρα όμως, δεν θα πρέπει τα προβλήματα (που είναι ευδιάκριτα), να κρυφτούν κάτω από το χαλί -κι ας ρίξει, που λέει ο λόγος, πεντάρα στην Πάκσι.
Είναι λογικότατο να επικρατεί ανησυχία. Ουαί και αλίμονο να μην, μετά από ένα τέτοιο αποτέλεσμα και μία αποκαρδιωτική εμφάνιση. Ο κόσμος όχι απλά ανησυχεί, ΠΡΕΠΕΙ να ανησυχεί. Φτάνει η ανησυχία του να μετατρέπεται σε ορθή και εποικοδομητική κριτική, χωρίς να ξεπερνά το όριο και να αγγίζει τον μηδενισμό.
Η ΑΕΚ αυτή τη στιγμή χρειάζεται περισυλλογή, ψυχραιμία και δουλειά, για να πάει να παλέψει στον επαναληπτικό για κάτι που μοιάζει ακατόρθωτο, όχι τόσο λόγω του σκορ, αλλά κυρίως λόγω της απογοητευτικής εικόνας της στο πρώτο ματς. Για τα υπόλοιπα, μετά τη ρεβάνς…
Ανδρέας Βεντούρης
