Ένα βήμα μπρος και δύο πίσω. Η ήττα από την ΑΕΖ δημιουργεί περισσότερα προβλήματα στην ΑΕΚ από την απώλεια των τριών βαθμών. Επαναφέρει τον (τεράστιο) προβληματισμό, την αμφιβολία, ας μην πω την εσωστρέφεια γιατί θα φανεί υπερβολικό. Το ότι πλήρωσε τα ατομικά λάθη δεν είναι κάτι καινούριο, το ερώτημα ωστόσο είναι μέχρι πού θα πάει αυτή η ιστορία.
Το πρώτο ημίχρονο δεν ήταν κακό για την ομάδα της Λάρνακας. Έδειξε διάθεση να ελέγξει τον ρυθμό, κατάφερε να ξεπεράσει γρήγορα την ψυχρολουσία του γκολ που δέχθηκε κι έδειχνε ότι στο δεύτερο μέρος, αν κρατούσε την απόδοσή της σε ψηλό επίπεδο, θα μπορούσε να πάρει το διπλό.
Έλα όμως που με τα «αν»…ξέρετε. Κακή στη μεγαλύτερη διάρκεια του β’ ημιχρόνου (κάτι που δεν συμβαίνει για πρώτη φορά), πλήρωσε τα ατομικά λάθη ενώ οι αλλαγές δεν βοήθησαν καθόλου.
Η ΑΕΚ δέχθηκε 10 γκολ από τους τρεις νεοφώτιστους κι ας λέει ο κόουτς ότι είναι πλέον ομάδες α’ κατηγορίας. Δεν διαφωνώ, αλλά η ουσία είναι άλλη. Δηλαδή απ’ τους «μεγάλους» πόσα θα φας, για να ‘χουμε ένα καλό ερώτημα;
Σ’ αυτά τα ματς λοιπόν, ο Όλτρα χρησιμοποίησε τρία διαφορετικά αμυντικά δίδυμα. Ή μάλλον, τέσσερα. Στο πρώτο ημίχρονο με τον Εθνικό έπαιξε με Τόμοβιτς-Ρομπέρζ και στο δεύτερο με Μιλίτσεβιτς-Ρομπέρζ. Με τον Οθέλλο έπαιξε με Τόμοβιτς-Μιλίτσεβιτς, με την ΑΕΖ με Μιλίτσεβιτς-Γκαλιόλο! Και δέχθηκε ΔΕΚΑ ΓΚΟΛ!!!
Όταν ένας προπονητής, ο οποιοσδήποτε, αναλαμβάνει την ευθύνη, έχω πάντοτε την εξής απορία, που δεν βρέθηκε ποτέ και κανείς να μου την λύσει: ΠΩΣ; Τι σημαίνει «αναλαμβάνω την ευθύνη», όταν ο κόσμος ακούει ΚΑΘΕ ΒΔΟΜΑΔΑ τα ίδια, τα ίδια και τα ίδια, αλλά από πράξεις ΜΗΔΕΝ; Το… εύκολο βέβαια είναι τα «πυρά» να στραφούν αποκλειστικά και μόνο στον Όλτρα. Ευθύνες γι’ αυτό που βλέπουμε (ή πιο σωστά, ΔΕΝ βλέπουμε), έχουν όλοι. Από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο.
Το χειρότερο για την ΑΕΚ δεν είναι η ήττα αυτή καθ’ αυτή, αλλά το γεγονός ότι έχει χάσει την πίστη και την εμπιστοσύνη μιας μεγάλης μερίδας του κόσμου της. Η ΑΕΚ δεν εμπνέει ΚΑΜΙΑ εμπιστοσύνη.
Η ομάδα που πέρυσι (ως τον Φεβρουάριο) είχες την αίσθηση ότι μπορούσε να γυρίσει το οποιοδήποτε παιχνίδι, ακόμη κι όταν βρισκόταν πίσω στο σκορ με 2-0, φέτος σου δίνει την αίσθηση για το ακριβώς αντίθετο: ότι μπορεί να χάσει από την οποιανδήποτε. Αυτό σημαίνει ότι η κάθε ομάδα πιστεύει ότι μπορεί να την κερδίσει, ακριβώς διότι η ίδια έδωσε αυτά τα δικαιώματα.
Ήρθε λοιπόν ο καιρός να αναλάβει ο καθένας ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ τις ευθύνες του. Τα πολλά λόγια κουράζουν, ιδίως αν τα λόγια δεν γίνονται πράξη. Αλλιώς, όπως λένε οι στίχοι του γνωστού τραγουδιού, «τα λόγια κομμάτια, καπνός οι στιγμές, τα λόγια θα μείνουνε λόγια, άλλα λόγια δεν θες»…
Υ.Γ. Σύμφωνοι, πολλές οι διακοπές απ’ τους παίκτες της ΑΕΖ. Ουδεμία απολύτως διαφωνία. Ερωτώ: Πόσοι ποδοσφαιριστές της ΑΕΚ πήγαν να σηκώσουν έναν αντίπαλο από το έδαφος, που πίστευαν ότι έκανε…θέατρο; ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ. Πόσοι πήγαν να βγάλουν έξω τον παίκτη της ΑΕΖ που γινόταν αλλαγή και…περπατούσε; ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ. Στην αλλαγή αυτή, άκουσον άκουσον, πήγε ο…διαιτητής! Κατά την άποψή μου, αυτό δείχνει πολλά για το νεύρο, το τσαγανό, τον τσαμπουκά που (δεν) έχει η ΑΕΚ. Όποιος κατάλαβε, κατάλαβε…
Υ.Γ 1. Σπουδαίος ο Ντίμερς, αλλά ένα χελιδόνι δεν φέρνει την άνοιξη.
Υ.Γ 2. Το κατέγραψα πρόσφατα, το επαναλαμβάνω: το αν η ΑΕΚ θα είναι ενισχυμένη από τις τελευταίες κινήσεις, θα ισχύσει μόνο ΕΑΝ ΤΗΣ ΒΓΟΥΝ. Ας τους δούμε πρώτα όλους κι ακολούθως θα προβεί ο καθένας και στα ανάλογα συμπεράσματα.
Υ.Γ 3. Μάμας; Κατελάρης;
Ανδρέας Βεντούρης
