Όταν το ΑΠΟΕΛ κατέγραφε τη μία νίκη μετά την άλλη στα πρώτα παιχνίδια με τον Βλάνταν Μιλόγεβιτς στον πάγκο του, υπήρξε όντως, τότε, η σύνδεση με τον…Ιβάν Γιοβάνοβιτς. Ο κόσμος, όχι μόνο των γαλαζοκιτρίνων αλλά γενικώς, αρέσκεται στο να αναζητεί τους νέους του «ήρωες», με την ελπίδα ότι θα επαναληφθούν επιτυχίες που οδήγησαν την ομάδα τους πρόσωπα του παρελθόντος. Είναι φυσιολογικό, πάνω απ’ όλα ανθρώπινο.
Η περίπτωση του νυν προπονητή του ΑΠΟΕΛ αποτελεί ένα καλό μάθημα σε όλους ότι η ανθρώπινη ανάγκη για την οποία έκανα λόγο πιο πάνω, πολλές φορές (μας) οδηγεί σε βιαστικά και λανθασμένα συμπεράσματα. Όπως μαθήματα δίνει ο Ιβάν σε κάθε συνέντευξη Τύπου και η όποια σύγκριση αγγίζει τα όρια της ιεροσυλίας.
Ο Βλάνταν Μιλόγεβιτς δεν έχασε πόντους (μόνο) λόγω της αρνητικής πορείας της ομάδας της Λευκωσίας στα πλέι οφ. Η αρχή έγινε, κατά την ταπεινή μου άποψη, στις 13 Φεβρουαρίου, όταν για δεκαπέντε και βάλε λεπτά, αναφερόταν στη διαιτησία του αγώνα με τη Δόξα στο ΓΣΠ. Ακόμη κι αν αισθανόταν πως τον έπνιγε το δίκιο, ο τρόπος που μίλησε και τα όσα δήλωσε, δεν αρμόζει σε προπονητή μεγάλης ομάδας. Τότε, θυμάστε όλοι σας, δεν είχε περιοριστεί «στα αγωνιστικά», όπως είχε πει μετά τον τελευταίο αγώνα με την Ομόνοια.
Πέραν τούτου, θα περίμενε κανείς από τον προπονητή του ΑΠΟΕΛ να δώσει πραγματικές εξηγήσεις για το τι πάει λάθος τον τελευταίο καιρό κι όχι αόριστες τοποθετήσεις κι υποσχέσεις του στυλ «θα επιστρέψουμε» ή «θα κάνουμε τα πάντα», οι οποίες κανείς ασφαλώς δεν μπορεί να μαντέψει αν θα υλοποιηθούν. Το ότι στο ΑΠΟΕΛ υπάρχει μεγάλη πίεση, το γνωρίζει ακόμη κι αυτός που απλά κάνει τη βόλτα του έξω από το ΓΣΠ χωρίς να κατέχει από ποδόσφαιρο.
Επί της ουσίας, ο Σέρβος είναι εμφανώς επηρεασμένος από την αρνητική πορεία που καταγράφει η ομάδα του κι αντί για σοβαρές εξηγήσεις, περισσότερο δείχνει να επιθυμεί να προσφέρει άλλοθι στον εαυτό του, που στην τελική ωστόσο δεν πείθουν κανέναν.
Ανδρέας Βεντούρης
