Αυτή την φορά είχε δίκαιο ο Μπεργκ. Η ομάδα του έκανε ένα πολύ καλό παιχνίδι, παρουσιάστηκε πολύ βελτιωμένη κόντρα στις σημαντικές απουσίες και αν μια ομάδα έπρεπε να πάρει το ντέρμπι ήταν αυτή. Η Ομόνοια σε μεγάλα χρονικά διαστήματα θύμισε την ομάδα που θέλει να βλέπει ο κόσμος της στο γήπεδο.
Εν τη απουσία των Χούμποτσαν και Σέχου προέκυπτε μια ανησυχία για τον Ψάλτη ο οποίος έγινε δέκτης έντονης κριτικής το προηγούμενο διάστημα αλλά από νωρίς στο ντέρμπι έσπευσε να εκμηδενίσει οποιαδήποτε αμφιβολία. Ο Κύπριος διεθνής έκανε ένα εξαιρετικό παιχνίδι «εξαφανίζοντας» τον πιο επικίνδυνο ποδοσφαιριστή της Ανόρθωσης τον Αμρ Ουάρντα, έκλεισε στόματα και δέχθηκε το χειροκρότημα την ώρας της αλλαγής.
Εξαιρετικό παιχνίδι έκανε και ο Λοίζου ο οποίος ήταν πραγματικός μπελάς για την άμυνα της Ανόρθωσης θυμίζοντας τον καλό του εαυτό. Αν του έκανε το χατίρι η μπάλα στην φάση του 65’ με το δοκάρι το πιθανότερο είναι ότι θα μιλούσαμε-γράφαμε άλλα πράγματα τώρα, για μια Ομόνοια… φαβορί για μια θέση στο α’ γκρουπ.
Ένα άλλο σημείο στο οποίο πρέπει να σταθούμε είναι στην γκολάρα του Λέζιακς και στην γενικότερη απόδοση του Τσέχου σε αυτό το πολύ σημαντικό παιχνίδι. Είναι αλήθεια ότι και αυτός έγινε δέκτης κριτικής για την απόδοση του η οποία μοιραία ερχόταν σε σύγκριση με τις παρουσίες του τα προηγούμενα χρόνια αλλά έδειξε τα μεγάλα παιχνίδια είναι για τους μεγάλους παίκτες.
Γενικότερα τα πήγε πολύ καλά η αμυντική γραμμή της ομάδας καθώς αν εξαιρέσουμε το γκολ, δεν κινδύνεψαν ιδιαίτερα σε κάποια άλλη φάση. Και αυτό το σκηνικό το είδαμε με τον Νικόλα Παναγιώτου και τον Γιούστε να συνθέτουν το κεντρικό αμυντικό δίδυμο. Ο μεν πρώτος παρά το νεαρό της ηλικίας του έδειξε κόντρα στην πρώην του ομάδα ότι μπορεί να βγάλει με επιτυχία τόσο σημαντικά παιχνίδια και ο δε Ισπανός προερχόταν από σοβαρό τραυματισμό, ήταν στην σκιά και του Νικόλα αλλά και των δύο απόντων Λανγκ και Χούμποτσαν αλλά έδειξε ότι η εμπειρία αποτελεί σημαντικό όπλο.
Προφανώς και κάποια πράγματα θα μπορούσαν να γίνουν καλύτερα. Θα μπορούσε Μπεργκ να έριχνε νωρίτερα στο παιχνίδι το μοναδικό επιθετικό όπλο που είχε στον πάγκο τον Έρνεστ Ασάντε και να μην περίμενε μέχρι το 88’. Ο Γκανέζος έδειξε ότι κόντρα στην αργή αμυντική γραμμή του αντιπάλου μπορούσε να δημιουργήσει ρήγματα και αν έμπαινε τουλάχιστον ένα 20λεπτο νωρίτερα θα του δινόταν η ευκαιρία για περισσότερες ενέργειες.
Από την στιγμή που ο κόουτς έβλεπε ότι ο Φώτης Παπουλής που μπήκε νωρίς στην επανάληψη έδειξε να αλλάζει το παιχνίδι προς το καλύτερο θα μπορούσε να δημιουργήσει χώρους στον Ασάντε και η ομάδα να έκανε περισσότερες φάσεις.
Αν ήταν διαφορετικά τα βαθμολογικά δεδομένα, θα ήταν όλοι απόλυτα ευχαριστημένοι από την εμφάνιση της ομάδας τους, ακόμα και από το αποτέλεσμα σε μια δύσκολη έδρα.
Στην πραγματικότητα όμως υπάρχει απογοήτευση καθώς το ισόπαλο αποτέλεσμα δυσκολεύει τα πράγματα στην προσπάθεια της ομάδας για να καταλάβει μια θέση στην πρώτη 6άδα. Μπορεί βαθμολογικά να ισοβαθμεί στην 4η θέση με την Πάφος FC αλλά αναλύοντας όλες τις παραμέτρους που έχουν να κάνουν με τις βαθμολογικές διαφορές, τον αριθμό των αγώνων που έδωσε η κάθε ομάδα και την δυσκολία του προγράμματος, οι «πράσινοι» δεν είναι και στην καλύτερη μοίρα.
Τι σημαίνουν όλα αυτά; Σημαίνουν ότι η Ομόνοια έχει μπροστά της άλλα τρία παιχνίδια μέχρι το τέλος της α’ φάσης και αν είναι δυνατόν δεν πρέπει να χάσει ούτε βαθμό. Στην χειρότερη περίπτωση να μετρήσει δύο νίκες και μια ισοπαλία αλλιώς για πρώτη φορά στην ιστορία της θα μείνει εκτός της πρώτης 6άδας και κατ’ επέκταση του πρώτου γκρουπ.
Οι πράσινοι θα κληθούν μέχρι το φινάλε της α’ φάσης του πρωταθλήματος να παίξουν με τον Εθνικό Άχνας στο ΓΣΠ, με τον Άρη στο Τσίρειο και τελευταία αγωνιστικός το ντέρμπι… αιωνίων κόντρα στο ΑΠΟΕΛ σαν γηπεδούχοι.
Υπό άλλες συνθήκες θα ήταν πολύ πρόωρο να μιλήσουμε για «τελικούς» όταν υπάρχουν άλλα δεκατρία παιχνίδια μέχρι το φινάλε αλλά είναι «τελικοί» για την Ομόνοια τα επόμενα τρία ματς τα οποία θα καθορίσουν και την πορεία της μέχρι το φινάλε της σεζόν.
Χρίστος Χρίστου
