Η εξήγηση για το γιατί δεν νίκησε η ΑΕΚ στο ντέρμπι με το ΑΠΟΕΛ, είναι πάρα πολύ απλή. Η ομάδα της Λάρνακας δεν εκμεταλλεύτηκε το καλύτερο της διάστημα στο παιχνίδι, σπατάλησε πολλές κλασσικές ευκαιρίες κι εν τέλει αυτές τις… σπατάλες, τις πλήρωσε ακριβά.
Παρακολουθώντας το ματς, αναρωτιόμουν αν υπήρξε καλύτερο πρώτο ημίχρονο εφέτος από το συγκρότημα του Νταβίντ Καταλά και η απάντηση που ‘δωσα στον εαυτό μου ήταν αρνητική. Με πρέσινγκ, εξαιρετική κυκλοφορία της μπάλας, συνεχή ανεβάσματα από τους μπακ, ωραίες κινήσεις από την τετράδα της επίθεσης, φοβερή δημιουργία. Της έλειψε όμως το πιο σημαντικό: το γκολ.
Στο πρώτο μέρος η ΑΕΚ έπαιξε το ΑΠΟΕΛ σαν τη γάτα με το ποντίκι. Δίχως δόση υπερβολής. Ανάγκασε τον αντίπαλό της σε παθητικό ρόλο, να την παρακολουθεί να χάνει ευκαιρίες και να μην βάζει την μπάλα στα δίχτυα. Το 0-0 ήταν προφανώς πλασματικό, ωστόσο η ευθύνη ανήκει στην ίδια, που πλήρωσε την αστοχία της, την αναποτελεσματικότητα της και την έλλειψη καθαρού μυαλού.
Θα ήταν… εξωπραγματικό αν συνέχιζε στο δεύτερο ημίχρονο με τον ίδιο ακριβώς ξέφρενο ρυθμό. Χαμήλωσε ταχύτητα, με την αλλαγή συστήματος από το ΑΠΟΕΛ δεν βρήκε τους ίδιους κενούς χώρους και ήταν λογικό πως από ένα σημείο και μετά, η κόπωση θα έπαιζε το ρόλο της. Έμοιαζε αδύνατον να διατηρηθεί στον ίδιο ρυθμό, δεν ήταν το ίδιο δημιουργική κι εν τέλει πήρε ένα βαθμό, που ασφαλώς βάσει της εικόνας της, δεν την αφήνει καθόλου ευχαριστημένη.
Ωστόσο, η εικόνα του πρώτου ημιχρόνου κυρίως, έστειλε για άλλη μία φορά το μήνυμα πως η φετινή ΑΕΚ είναι μια εντελώς διαφορετική ιστορία. Ο τρόπος παιχνιδιού της και η φιλοσοφία της είναι άκρως ελκυστικά στοιχεία, που σε συνδυασμό με την ποιότητα που διαθέτει, τα μηνύματα που έστειλε παρά την ισοπαλία, είναι άκρως ενθαρρυντικά.
Ανδρέας Βεντούρης
