Με τη σκέψη αυτή μπήκαν στην προκριματική φάση του Κυπέλλου Εθνών Ευρώπης 1980, όπως ονομαζόταν τότε το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα, οι διεθνείς μας και ο προπονητής τους Αλκέτας Παναγούλιας, με αντιπάλους τη Σοβιετική Ένωση, την Ουγγαρία και τη Φινλανδία. Ο όμιλός μας δεν ήταν ούτε εύκολος ούτε και δύσκολος. Οι Σοβιετικοί είχαν σπουδαίους παίκτες, αλλά όχι αξιόπιστη ομάδα. Η Ουγγαρία είχε παρελθόν, αλλά όχι παρόν, και η Φινλανδία ήταν ο εύκολος αντίπαλος, όπως πιστεύαμε. Ο πρώτος του ομίλου θα πήγαινε στην Ιταλία.

Όλοι έπεσαν έξω, όταν στις 24 Μαΐου 1978 στο Ολυμπιακό Στάδιο του Ελσίνκι η εθνική μας έχασε 3-0 από τους «ιπτάμενους Φινλανδούς», στην πρεμιέρα των υποχρεώσεών της. Απογοήτευση! Ακολούθησε μια ακόμη ήττα -αυτή μάλλον φυσιολογική- στις 20 Σεπτεμβρίου στο Ερεβάν από τη Σοβιετική Ένωση με 2-0. Απολογισμός των δύο πρώτων αγώνων: 0-5 και χωρίς βαθμό. Ένας νέος αποκλεισμός προ των πυλών.

Ένα μήνα αργότερα, τα συναισθήματα άλλαξαν, καθώς την απογοήτευση διαδέχτηκε η ελπίδα. Η ομάδα του Αλκέτα Παναγούλια συνέτριψε απρόσμενα τη Φινλανδία με 8-1 στη Λεωφόρο και τα χαμόγελα επέστρεψαν στο ελληνικό στρατόπεδο. Ακολούθησε ένας ακόμη θρίαμβος επί της Ουγγαρίας στο Καυτατζόγλειο με 4-1 και η λέξη «πρόκριση» επανήλθε στα χείλη των ποδοσφαιρόφιλων. Η εθνική μας πήρε τον πρώτο της εκτός έδρας βαθμό στο 0-0 με την Ουγγαρία (2 Μαΐου 1979) και έδωσε τον υπέρ πάντων αγώνα με τη Σοβιετική Ένωση στις 12 Σεπτεμβρίου στο «κλουβί» της Λεωφόρου Αλεξάνδρας. Ένα γκολ του Τάκη Νικολούδη στο 26ο λεπτό ήταν αρκετό για τη νίκη και τη μεγάλη πρόκριση.