Την Τρίτη το βράδυ ο Ολυμπιακός, όπως σωστά έγραψε εδώ ο Κωνσταντίνος Μελάγες, βιάστηκε να νικήσει κι έχασε.

Απόψε βιάστηκε να ταξιδέψει στο Άμπου Ντάμπι, αλλά έστω και την ύστατη στιγμή, in extremis, επιβιβάσθηκε στην πτήση, αφήνοντας τον Αλμπέρτο Αμπάλδε να ξεροσταλιάζει στη σκάλα του γυρισμού στον Πειραιά!

Κομματάκι γλαφυρή είναι αυτή η περιγραφή, αλλά κολλάει γάντι στην περίσταση που εντέλει εξελίχθηκε στην (διθυραμβική και πολλά υποσχόμενη) τέταρτη διαδοχική πρόκριση στο Final 4 και μετά το Βελιγράδι, το Κάουνας και το Βερολίνο, ιδού το Άμπου Ντάμπι, ιδού και το πήδημα!

Λένε πως για να γίνεις βασιλιάς στη ζούγκλα, πρέπει να σκοτώσεις το λιοντάρι και απόψε οι Πειραιώτες έριξαν στο καναβάτσο τους ενδεκάκις πρωταθλητές Ευρώπης που πριν από δυο χρόνια τους πήραν την μπουκιά μέσα από το στόμα…

Όντως η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που σερβίρεται κρύο!

Ο λάβρα του Παπανικολάου

Ο Ολυμπιακός ζεστάθηκε για τα καλά στο δεύτερο ημίχρονο κι αυτή η υπερθέρμανση τον έφερε στο +15 (67-82), προεξάρχοντος του Κώστα Παπανικολάου ο οποίος πήρε τη σκυτάλη από τον Εβάν Φουρνιέ και μετά το ένα στα 11 τρίποντα που είχε στα προηγούμενα πέντε ματς απασφάλισε και έβαλε τέσσερα στα έξι, βαρώντας τη Ρεάλ σαν χταπόδι!
Οι οικοδεσπότες, ωστόσο, δεν μάσησαν, έπαιξαν τα ρέστα τους, «έτρεξαν» ένα σερί 11-0 και έφτασαν τους Πειραιώτες στο… αμήν για να επέλθει η κόκκινη λύτρωση από το άστοχο τρίποντο του Αμπάλδε και να αποδοθεί δικαιοσύνη.

Η μπουγάδα και η δικαιοσύνη

Συνιστά ασφαλώς δικαιοσύνη η πρόκριση του Ολυμπιακού, που τερμάτισε πρώτος στην κανονική περίοδο, καθάρισε τη μαδριλένικη μπουγάδα στα τέσσερα ματς και επιφυλάσσεται δια τα περαιτέρω…

Όταν έσφιξαν τα γάλατα και οι Ερυθρόλευκοι είδαν τη διαφορά να καταβαίνει στους τέσσερις πόντους (78-82) χρειάζονταν έναν ήρωα με τη διαδικασία του κατεπείγοντος: χρειάζονταν έναν και βρήκαν δυο!

Το ιοβόλο βέλος του Βεζένκοβ

Ο θαρρείς υπνωτισμένος και ματιασμένος στο πρώτο ημίχρονο Σάσα Βεζένκοβ δεν είχε ξεχάσει βεβαίως την τέχνη του και συνειδητοποίησε ότι επέστη η ώρα, εκτός από πασέρ (έξι ασίστ), να ξαναγίνει σκόρερ: απέμεναν δυο λεπτά όταν πήρε την μπάλα στις 45 μοίρες, δεν άφησε περιθώρια αντίδρασης στον Αμπάλδε και εξακόντισε το ιοβόλο βέλος που μπήχτηκε στην καρδιά των γηπεδούχων.

Ο θρίαμβος ωστόσο προαπαιτούσε και τα απαραίτητα ριμπάουντ για τα οποία μερίμνησε ο Νίκολα Μιλουτίνοβ: είχε γραπώσει ένα επιθετικό νωρίτερα μετά το άστοχο τρίποντο του Τόμας Γουόκαπ και κατέβασε ένα αμυντικό στα 40’’ και ενώ ο Φακούντο Καμπάσο είχε αποτύχει να σκοράρει.

Μετά το άουτ (από τα χέρια του Σέρβου σέντερ) ο Αργεντινός γκαρντ σκόραρε με 2/2 βολές για το 84-85, ο Φουρνιέ απάντησε με ½ για το 84-86, ο Αμπάλδε είδε την μπάλα να μην του κάνει το χατίρι και ο ήχος της κόρνας έγινε το πιο γλυκόλαλο άκουσμα στα αυτιά των Πειραιωτών.

Το δράμα και η ανταμοιβή

Ήταν γραφτό, λοιπόν, αυτός ο τέταρτος αγώνας να εξελιχθεί σε θρίλερ που έδωσε στην πρόκριση του Ολυμπιακού στο 4ο Final 4 της ιστορίας του έναν δραματικό τόνο.

Βασικά όμως της έδωσε έναν πολύ πιο θριαμβευτικό τόνο για να αποκτήσει κιόλας νόημα το γνωμικό που λέει «τα αγαθά κόποις κτώνται»: οι Πειραιώτες κοπίασαν και ιδροκόπησαν στο τέλος, αλλά ανταμείφθηκαν για τον μόχθο τους, τσέκαραν το εισιτήριο τους και πλέον περιμένουν δίκην déjà vu, τη Μονακό ή την Μπαρτσελόνα στον ημιτελικό της 23ης Μαΐου.

Το sequel του Φουρνιέ

Ο (απών στο Game 3) Εβάν Φουρνιέ με μια συναρπαστική κι εμβληματική εμφάνιση σε ένα γήπεδο στο οποίο είχε οργιάσει και στις 16 του περασμένου Ιανουαρίου (28 πόντοι), κουβάλησε τον Ολυμπιακό στο πρώτο ημίχρονο, στο οποίο ο Βεζένκοβ πέρασε και δεν ακούμπησε, αλλά πίσω είχε η αχλάδα την ουρά!

Ο Σάσα έκανε σεφτέ στο σκοράρισμα τριάμισι λεπτά πριν από τη λήξη της τρίτης περιόδου (57-62), αλλά στο μεταξύ μοίραζε ασίστ και όταν βρήκε τις ευκαιρίες έδωσε στον Ολυμπιακό την ώθηση και –όπως αποδείχθηκε μετά την αντεπίθεση της Ρεάλ-την… κάβα που χρειαζόταν.

Το μπάσκετ που έπαιξε ο Ολυμπιακός στο δεύτερο ημίχρονο και πριν από την ύφεση των τελευταίων τεσσάρων λεπτών ενείχε πολλά στοιχεία σεμιναρίου και στις δυο πλευρές του γηπέδου, έστω κι αν η Ρεάλ κόντεψε να του χαλάσει τη ζαχαρένια στο φινάλε όταν κι ελόγου της σήκωσε τα λάβαρα της υπερηφάνειας και του εγωισμού.

Η εποχή Μπαρτζώκα

Περισσότερο από την πορεία του στην εφετινή σεζόν, ο Ολυμπιακός δικαιώνεται για το modus operandi του που ενστερνίσθηκε και εφαρμόζει με συνέπεια, θα έλεγα και με θρησκευτική ευλάβεια στην εποχή Μπαρτζώκα.

Μεταξύ μας, δεν είναι καθόλου εύκολο για μια οποιαδήποτε ομάδα να προκριθεί σε τέσσερα απανωτά Final 4 και να παραμένει, βρέξει-χιονίσει στον… αφρό μιας ζόρικης, σκληρής, αμείλικτης και κτηνώδους διοργάνωσης.

Τι κρύβεται πίσω από αυτό το παρατεταμένο “success story”; Ασφαλώς όχι συμπτώσεις, μαγικές συνταγές και θαύματα, αλλά δυο κατευθυντήριες αρχές που ως εκφράσεις (κι όχι στην ουσία και στην αναγκαιότητα τους) έχουν γίνει της μόδας τα τελευταία χρόνια…

Η όαση στην έρημο

Οι καλές πρακτικές τις οποίες τηρεί απαρεγκλίτως και οι καλές συνήθειες που έκτισε θεμελιώνοντας τη συνέχεια, τη συνέπεια και την επιτυχία του.

Τα προηγούμενα τρία χρόνια ο Ολυμπιακός έφτασε στην πηγή, αλλά δεν κατάφερε να πιει νερό: τώρα ξαναβλέπει μπροστά του μια ολόγιομη και ολόδροση πηγή και ελπίζει ότι αυτή η όαση θα είναι αληθινή και δεν οφείλεται στον αντικατοπτρισμό που προκαλεί η έρημος!