Ένα μικρό σερί 3-0 τρέχει ο Παναθηναϊκός απέναντι στην Φενέρμπαχτσε. Οι πράσινοι επικράτησαν της τουρκικής ομάδας τόσο στον περσινό ημιτελικό του Final-4 στο Βερολίνο, όσο και στα δύο φετινά παιχνίδια κατά τη διάρκειας της κανονικής περιόδου της Euroleague.

Φτάνει, όμως, αυτό το στοιχείο για να πούμε ότι το τριφύλλι έχει το πάνω χέρι στις μεταξύ τους αναμετρήσεις ή ότι ο Εργκίν Αταμάν έχει βρει τον τρόπο να κερδίζει τις μάχες τακτικής απέναντι στον Σαρούνας Γιασικεβίτσιους.

Ίδιοι πρωταγωνιστές, αλλά άλλο έργο

Η απάντηση είναι όχι και δεν είναι κάτι που το λέμε εμείς. Το παραδέχθηκε πολύ πρόσφατα ο ίδιος ο Τούρκος τεχνικός σε δηλώσεις του σχετικά με την… μοίρα που τον φέρνει κόντρα σε συλλόγους της πατρίδας του. Έγινε στον ημιτελικό του Βερολίνου, έγινε στα πλέι οφ φέτος με την… παλιά αγαπημένη του, Αναντολού Εφές, θα γίνει ξανά σε λίγες μέρες και πάλι απέναντι στην Φενέρ.

Τόνισε, λοιπόν, το προφανές. Πως δηλαδή ό,τι συνέβη ανήκει στο παρελθόν και ότι μπορεί πάνω-κάτω οι πρωταγωνιστές να είναι ίδιοι, αλλά αυτό δεν συνεπάγεται ότι θα δούμε το ίδιο έργο και στο Άμπου Ντάμπι.

Με… γυμνό μάτι μια μεγάλη διαφοροποίηση είναι η επιστροφή στη δράση του Μπόλντουιν που σε μεγάλο βαθμό ευθύνεται και για την αγωνιστική άνοδο της τουρκικής ομάδας. Βεβαίως, στο ίδιο πλαίσιο εντάσσεται και πιθανή επάνοδος για τους πράσινους του Λεσόρ, που αν εμφανιστεί στοιχειωδώς στα καλά του, σίγουρα θα αποτελέσει game changer.

Διαφορετική προσέγγιση

Πέρα, όμως, από τα πρόσωπα, ο Σάρας Γιασικεβίτσιους σίγουρα έχει καταστρώσει συγκεκριμένο πλάνο αντιμετώπισης του Παναθηναϊκού. Για κάποιους ενδεχομένως η σίγουρη λύση θα ήταν να ακολουθήσει ο Λιθουανός όσα έκανε ο Λούκα Μπάνκι στα προημιτελικά.

Κάτι τέτοιο (ανηλεή άμυνα στο pick ‘n roll, βοήθειες και παγίδες στον Ναν κτλ) είναι μάλλον δύσκολο πλάνο για να το υιοθετήσει σε ολόκληρο αγώνα η Φενέρμπαχτσε. Και αυτό συμβαίνει διότι δεν διαθέτει παίκτες με αντίστοιχα χαρακτηριστικά με εκείνα της Αναντολού Εφές.

Φέτος ο αντίπαλος του τριφυλλιού στον ημιτελικό παίζει με ένα μάλλον απρόσμενο στυλ που μας κάνει να αναρωτιόμαστε αν πρόκειται για τον ίδιο Σάρας με εκείνον της τριετίας του στην Μπαρτσελόνα.

Η μπάλα δεν πρέπει να ακουμπήσει απαραίτητα στο ζωγραφιστό στην επίθεση, πιθανότατα και λόγω της έλλειψης ενός σέντερ-πύργου (ακόμη μία διαφορά σε σχέση με την Εφές και τον Πουαριέ, για παράδειγμα). Πέρα από το «5» αντίστοιχη μοιάζει να είναι και η κατάσταση στο «1», όπου και εκεί απουσιάζει ο επιδραστικός play maker, με την πλήρη έννοια του όρου.

Στην ουσία η Φενέρ στηρίζεται σε ένα στυλ που μπορεί να ματσάρει τις τακτικές διαφοροποιήσεις στις οποίες αρέσκεται ο Αταμάν, όπως το small ball με Χουάντσο-Μήτογλου. Παράλληλα η περιφέρειά της διαθέτει παίκτες όπως ο Μπόλντουϊν που είναι φύσει επιθετικοί και –τέλος- διαθέτει και εκείνη μεγάλη δύναμη εκεί από όπου αντλεί δύναμη και ο Παναθηναϊκός. Στα… φτερά ή στους forward αν προτιμάτε, με τους Χέις-Ντέιβις, Μπιμπέροβιτς, Πιέρ, Κόλσον και Μέλι να της δίνουν πολλές επιλογές και στις δύο άκρες του παρκέ, ανάλογα με το ρυθμό του αγώνα.

Κι εκεί θα κριθούν όλα…