Σπουδαία προπονητική στιγμή για τον Άγγελο Ποστέκογλου ο νικηφόρος τελικός της Τότεναμ απέναντι στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ! Και αυτό διότι έγινε ο πρώτος ελληνικής καταγωγής προπονητής που κατακτά ευρωπαϊκό τρόπαιο, ενώ βάζει «φρένο» και στην «ανομβρία» 17 ετών της Τότεναμ. Ο πρώτος της τίτλος μετά από σχεδόν 7.000 ημέρες. Οι τελικοί δεν είναι για να «παίζονται», αλλά για να κερδίζονται!
Αυτό που έλεγε κάποτε ο Φερνάντο Σάντος το έκαναν οι Λονδρέζοι στο «Σαν Μαμές» και κέρδισαν τους «κόκκινους διαβόλους» για τέταρτη φορά φέτος. Σύμπτωση επαναλαμβανόμενη παύει να είναι σύμπτωση και πλέον είναι τεράστια η πίεση στον Ρούμπεν Αμορίν μαζί με την οικονομική «ζημιά» για τη Γιουναιτεντ.
Ξημέρωσε λοιπόν για την Τότεναμ μία σπουδαία ημέρα. Την περίμενε εδώ και σχεδόν 7.000 ημέρες για εσωτερικό τίτλο και πάνω από 19.500 μέρες για ένα ευρωπαϊκό αφού ήταν το 1984 η τελευταία τέτοια βραδιά για αυτό το «ιστορικό» κλαμπ.
Ήθελε πολύ να κερδίσει ένα τρόπαιο και το έδειξε μέσα στο γήπεδο.
Κάποια στιγμή, αυτή η αναμονή θα σταματούσε. Και αυτό, έμελλε να συμβεί σε αγγλικό «εμφύλιο», απέναντι στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, με το πρώτο της γκολ έπειτα από πέντε τελικούς.
Η Τότεναμ είναι η πρώτη ομάδα στην Αγγλία που έκανε νταμπλ στον 20ό αιώνα, το 1960-61. Είναι η πρώτη αγγλική που σήκωσε ευρωπαϊκό τρόπαιο το 1963. Είναι η ομάδα του ρεκόρ με τις 11 συνεχόμενες νίκες σε ξεκίνημα πρωταθλήματος που δεν το έχουν καν ισοφαρίσει οι άλλοι. Ναι, στον 20ό αιώνα, δεν πήγε καλά αλλά η φανέλα της εξακολουθεί να είναι σημαντική στο αγγλικό ποδόσφαιρο.
Στο καθαρό κομμάτι του «πράγματος» τώρα… Είχε πει κάποτε ο Σάντος, όπως και ο Ζοσέ Μουρίνιο, πως οι τελικοί δεν είναι για να τους παίζεις, αλλά για να τους κερδίζεις. Το έχουν πει και άλλοι αυτό, το έχει δηλώσει και ο Καζεμίρο, που είχε τις περισσότερες τελικές χθες βράδυ, από κάθε άλλον παίκτη των «κόκκινων διαβόλων» και κάτι ξέρει από τίτλους με πέντε νίκες σε τελικούς Champions League.
Η Τότεναμ έβαλε ένα γκολ, και εν συνεχεία, ο Άγγελος Ποστέκογλου πήγε κόντρα στις ποδοσφαιρικές «αρχές» του. Ήθελε να το κρατήσει, το έκανε, κινδύνευσε τέσσερις φορές, αλλά πάντα κάποιος ήταν εκεί. Είτε ο Βικάριο, είτε ο Φαν ντε Φεν, είτε ο Ντάνσο, κάποια σώματα έτοιμα να «θυσιαστούν» πάντα, για να σταματήσουν την μπάλα.
Κάπως έτσι, το 1-0 διατηρήθηκε και οι Λονδρέζοι πανηγύρισαν, προκαλώντας και το «ξέσπασμα» του Σον στο φινάλε.
Από εκεί και πέρα, δεν μπορώ να ακούω κάποιους να λένε πως ήταν κακός ο τελικός. Είχε το ενδιαφέρον του, είχε φάσεις, είχε πολλή ένταση. Είχε μονομαχίες, δύναμη, ευκαιρίες, ακόμη και μεγάλη «γκρίνια» για κάθε διαιτητική απόφαση. «Τρομάζω» στην ιδέα να βλέπαμε δύο ομάδες από κάποια άλλη, χώρα, στον τελικό του Europa League, δύο μέτριες γερμανικές ή ιταλικές, γιατί εδώ, μέχρι το τέλος, είχαμε ενδιαφέρον!
Είναι ένα «ζευγάρι», είναι ένα «μονό» παιχνίδι, πάντα υπερισχύει το «50-50» και άπαντες έχουν τις πιθανότητές τους, και φυσικά δεν υπήρχε φαβορί. Και σίγουρα δεν ήταν η Γιουνάιτεντ!
Η Τότεναμ θριάμβευσε στο «Σαν Μαμές», κέρδισε για τέταρτη φορά φέτος τη Γιουνάιτεντ, άρα δεν ήρθε ως έκπληξη η τέταρτη νίκη, και απέδειξε περίτρανα πως όλο αυτό δεν είναι τυχαίο. Υπό αυτήν τη συνθήκη, και ο Άγγελος Ποστέκογλου κερδίζει χρόνο για τη νέα σεζόν. Αυτόν που… δεν θα έχει ιδανικά για όσο θα ήθελε, ο Ρούμπεν Αμορίν.
Θα έχει πίεση τη νέα σεζόν από το… καλημέρα και η «ζημιά» για τη Γιουνάιτεντ είναι σοβαρή.
Ο Ποστέκογλου δικαιώθηκε για τη «γενναία» του δήλωση στην αρχή της σεζόν πως πάντα κερδίζει κάποιον τίτλο στη δεύτερη χρονιά, και αξίζει μια ευκαιρία από τον Λίβι. Αν και με αυτόν τον άνθρωπο δεν μπορείς ποτέ να είσαι σίγουρος ούτε για το τι θα κάνει, ούτε πολύ περισσότερο για το τι σκέφτεται…
