Έσβησε λοιπόν ο ήλιος. Δεν είναι εύκολο να βάλεις σε μια πρόταση το πώς έφτασε εκεί η ομάδα του Ματίας Αλμέιδα – δηλαδή το πώς έκανε αυτό το σερί των 6 ηττών που έγραψαν τους τίτλους τέλους της θητείας του Αργεντινού προπονητή στην ομάδα με την οποία κατέκτησε πριν από 2 χρόνια το νταμπλ. Η πρώτη σκέψη στο μυαλό αυτού που έχει παρατηρήσει και αναλύσει τη δουλειά του στην διάρκεια της τελευταίας τριετίας είναι ότι συνέβη ο προπονητής να “χάσει” το μυαλό του. Αυτό φάνηκε να το πληρώνει στα ματς με τον Ολυμπιακό.
Πήγε τον Νοέμβριο στο Καραϊσκάκη να επιτεθεί βάζοντας την μπάλα κάτω, με ανάπτυξη από πίσω, και ήρθε αυτό το 4-1 με εικόνα κατάρρευσης μιας ομάδας που προσπαθούσε αλλά δεν μπορούσε να λειτουργήσει αποτελεσματικά με το πλάνο του. Κι ενώ με πολλή δουλειά και πολλή ψυχική φθορά κατάφερε να τη σηκώσει την ομάδα του και τον εαυτό του ψυχολογικά και να τη φτάσει, στην αρχή του 2025, στην περίοδο που απέδιδε καλύτερα, πήγε τον Φεβρουάριο στο Καραϊσκάκη για να χρησιμοποιήσει ένα πρώτο ματς ημιτελικής φάσης του κυπέλλου για να δείξει ότι δεν είχε κάνει λάθος τον Νοέμβριο. Δηλαδή για να δείξει ότι δεν έφταιγε το σχέδιο αλλά τα ατομικά λάθη. Σε εκείνη του την ομιλία, στα αποδυτήρια του Καραϊσκάκη, ζήτησε από τους παίκτες του τη νίκη. Όχι ένα καλό αποτέλεσμα ενόψει της ρεβάνς. 6-0.
Κι επειδή το πρόγραμμα του τα έφερε έτσι, τέσσερις μέρες αργότερα είχε πάλι μπροστά του τον Ολυμπιακό στη Νέα Φιλαδέλφεια, με μια ευκαιρία να προσπεράσει την ομάδα του Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ πριν από την λήξη της κανονικής περιόδου της Stoiximan Super League. Και εκεί άκουσε την έντονη ανησυχία της διοίκησης και έβαλε στο γήπεδο την ομάδα του με πρώτο στόχο το να μη χάσει και κυρίως να μην υποστεί μια νέα βαριά ήττα. Όχι να νικήσει. Όχι για να επιτεθεί. Διότι φαίνεται ότι και εκείνος είχε φτάσει σε μια στιγμή που δεν εμπιστευόταν στην ομάδα του την αποστολή να επιχειρήσει να νικήσει τον Ολυμπιακό παίζοντας με τον συνήθη τρόπο της.
Ο Αλμέιδα χάνει τη θέση του επειδή η ομάδα του δεν έβαζε γκολ στα Playoffs, αλλά σε αυτό το σημείωμα δεν κάνω αυτή τη συζήτηση. Επιχειρώ να δώσω μια εξήγηση στο “γιατί” της διαφοράς στην απόδοση της ΑΕΚ ανάμεσα στην πρώτη και την τρίτη σεζόν του Αργεντινού προπονητή. Σε αυτή την σύντομη ανάλυση θα έβαζα τον “η ΑΕΚ έχασε τον Αλμέιδα από μέσα της” τίτλο.
Το σημείο που αρχίζει αυτή η ιστορία βρίσκεται 337 μέρες πίσω, στην Δευτέρα 10 Ιουνίου 2024, την ημέρα που ο Δημήτρης Μελισσανίδης ανακοίνωσε την παραχώρηση της ΠΑΕ ΑΕΚ στον Μάριο Ηλιόπουλο. Εκείνος ο καιρός έβρισκε τον Αλμέιδα να προβληματίζεται σχετικά με την αναβάθμιση του ρόστερ και την εξέλιξη του μοντέλου παιχνιδιού προκειμένου να έχει μια ομάδα που θα του δημιουργεί την πίστη ότι θα μπορεί να συνδυάσει τον πρωταθλητισμό στην Ελλάδα με καλή ευρωπαϊκή πορεία. Ο Αλμέιδα ήταν κάποιος που του είχε συμβεί στην προηγούμενη ομάδα του να “σοκάρει” τους ανταγωνιστές με την ένταση στις μονομαχίες παίζοντας μαν του μαν σε όλο το γήπεδο και τις επιθέσεις υψηλού ρίσκου που επίσης βασίζονταν στην ένταση κατά την διεκδίκηση της “δεύτερης μπάλας” και στις μονομαχίες και να έχει δει ότι όσο περνούσαν τα χρόνια και η ομάδα του δεν έβαζε άλλα στοιχεία γινόταν “προβλέψιμη” και “αντιμετωπίσιμη”.
Τούτη τη φορά επιχείρησε να το προλάβει αυτό. Η ιστορία λέει πως η ιδέα του ήταν να βάλει στοιχεία ποδοσφαίρου τοποθέτησης στην επιθετική ανάπτυξη της ομάδας του. Για να το κάνει, ήθελε ποδοσφαιριστές με μεγαλύτερες τεχνικές δεξιότητες. Άρχισε να τους ψάχνει και κάπου εκεί έπαψε να βγάζει μεγάλο νόημα το χτίσιμο του ρόστερ. Ήθελε να ξεκινά από πίσω την επιθετική ανάπτυξη και απέκτησε έναν πολύ ακριβό τερματοφύλακα που δεν είναι καλός σε αυτό. Κράτησε χωρίς αναβάθμιση τη θέση του αριστερού μπακ, και καλύφθηκε με τον Οντουμπάτζο ως δεύτερη επιλογή για το δεξί μπακ. Δεν πήρε στόπερ. Και ξόδεψε όλο το μπάτζετ, μαζί με το ποσό της υπέρβασης από τον νέο ιδιοκτήτη για να ενισχυθεί στην επίθεση με ποδοσφαιριστές που είχαν ποιότητα αλλά δεν ήταν ποτέ πολύ αποτελεσματικοί στην αμυντική λειτουργία: Κοϊτά, Μαρσιάλ, Λαμέλα, Πιερό. Και έναν που στα νιάτα του έβαζε πίεση αλλά βάδιζε πλέον στα 34 – τον Περέιρα.
Η ιστορία της φετινής σεζόν λέει ότι η ΑΕΚ έβαζε κατά περίπου 60% λιγότερη πίεση στο πρέσινγκ στον αντίπαλο κάτοχο της μπάλας συγκριτικά με τις προηγούμενες σεζόν. Άλλαξε ταυτότητα. Από μια ομάδα που πιέζει εξαντλητικά τον αντίπαλο και βασίζει σε αυτή την πίεση και τις γρήγορες επιθέσεις την πίστη της για τη νίκη, προσπάθησε να γίνει μια ομάδα που επενδύει στην κατοχή της μπάλας και τις μεγάλες επιθέσεις, προσπαθώντας συγχρόνως να συντηρήσει την αποτελεσματικότητα στις μονομαχίες παραμένοντας στην ιδέα της μαν του μαν άμυνας. Μόνο που είχε στο τερέν ποδοσφαιριστές που δεν μπορούσαν να πιέσουν αποτελεσματικά ή να επικρατήσουν στις αμυντικές μονομαχίες. Και συγχρόνως, πολύ συχνά βρισκόταν στο τερέν με τερματοφύλακα και αμυντική γραμμή που δεν μπορούσε να κάνει ποιοτική κυκλοφορία της μπάλας υπό πίεση κατά το πρώτο στάδιο της επιθετικής ανάπτυξης.
Πιθανόν ο Αλμέιδα να είχε βγάλει μια καλύτερη άκρη με όλα αυτά αν είχε εμφανίσει μια ΑΕΚ με καλύτερη νοοτροπία στα ματς του Αυγούστου με την Νόα. Εμφάνισε μια ομάδα που δεν ήταν καλά προετοιμασμένη ψυχικά και νοητικά και το πλήρωσε πολύ ακριβά με το γκολ από τον τερματοφύλακα. Η ιστορία λέει ότι αυτά τα ματς άλλαξαν τις προτεραιότητες του Αλμέιδα. Αντί να βάζει ως προτεραιότητα την βελτιστοποίηση της απόδοσης της ομάδας του, αναγκαζόταν να στοχεύει πρωτίστως στην γαλήνη των αποδυτηρίων που ήταν γεμάτα από ποδοσφαιριστές με μεγάλο “εγώ” που ήθελαν να είναι βασικοί, σε μια ομάδα που είχε ένα ματς την εβδομάδα.
Είναι χιλιογραμμένα τα σχετικά με την ψυχολογική κατάσταση στην οποία έφερε τον Αλμέιδα η αλλαγή του ιδιοκτήτη, η αποχώρηση ανθρώπων με τους οποίους συνεργαζόταν, η εξωστρέφεια του νέου ιδιοκτήτη. Και φυσικά όλα αυτά αποτελούν μέρος της εξήγησης σχετικά με το πώς συνέβη να μην μπορεί να λειτουργεί με καθαρό μυαλό ο Ματίας Αλμέιδα. Κοιτάζοντας όμως μόνο το ποδόσφαιρο, λες ότι ο προπονητής μπερδεύτηκε. Ήθελε δύο ενδεκάδες και έπαθε σοκ όταν χάθηκαν οι ευρωπαϊκοί αγώνες που δικαιολογούσαν την ύπαρξη δύο ενδεκάδων στα αποδυτήρια. Ήθελε επιθετική ανάπτυξη από πίσω αλλά δεν έκανε καλές επιλογές ποδοσφαιριστών για να την υπηρετήσουν. Ήθελε πίεση στον αντίπαλο αλλά η επιθετική γραμμή δεν μπορούσε να λειτουργήσει αποτελεσματικά ως πρώτη γραμμή πίεσης. Ήθελε άμυνα μαν του μαν σε όλο το γήπεδο αλλά είχε ποδοσφαιριστές που έχαναν αμυντικές μονομαχίες.
Και όλα αυτά τον επηρέασαν τόσο που άρχισε να αλλάζει αρχές από παιχνίδι σε παιχνίδι. Η ΑΕΚ άλλοτε πίεζε ψηλά και άλλοτε αμυνόταν με βάθος και άφηνε την μπάλα στον αντίπαλο. Άλλοτε έχτιζε τις επιθέσεις από πίσω και άλλοτε ξόδευε ολόκληρο παιχνίδι περιμένοντας μακρινή μεταβίβαση από τον Στρακόσα. Άλλοτε επένδυε το παιχνίδι στους εξτρέμ και άλλοτε αφαιρούσε τους εξτρέμ και από τις δύο πλευρές. Τελικά η ιστορία δείχνει ότι συχνά μπερδευόταν περισσότερο η ίδια η ΑΕΚ από όσο κατάφερνε να μπερδέψει και να προβληματίσει τους αντιπάλους της. Για λόγους που ενδεχομένως κάποτε στο μέλλον θα μας αποκαλύψει με τον δημόσιο λόγο του, στην διάρκεια των τελευταίων 337 ημερών, δηλαδή από την εποχή του περσινού σχεδιασμού, ο Ματίας Αλμέιδα έχασε την πίστη στο σχέδιο που τον έκανε νταμπλούχο με την ΑΕΚ. Κι όταν άρχισε να διαπιστώνει ότι το νέο σχέδιο δεν λειτουργεί, έχασε το καθαρό μυαλό του.
Το τέλος αυτής της συνεργασίας βάζει την ΑΕΚ ως κοινωνία σε κατάσταση πένθους, διότι ο κόσμος δέθηκε με έναν προπονητή που δέθηκε και ταυτίστηκε μαζί του. Ήταν ο πρώτος στη νέα εποχή της Νέας Φιλαδέλφειας και έγινε ο πρώτος με νταμπλ τα τελευταία 45 χρόνια. Βιολογικά και προπονητικά όμως ο Ματίας Αλμέιδα έχει όλο τον χρόνο μπροστά του για να επιστρέψει σοφότερος στην ΑΕΚ. Και ακριβώς γι’ αυτό η ΑΕΚ πρέπει να προσέξει πολύ τον τρόπο της στο διαζύγιο με έναν εκ των σημαντικότερων προπονητών στην ιστορία της.
