ΦΡΟΥΣΟΣ: «Η Ανόρθωση έχει πάντα μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου»

Ο παλαίμαχος χαρισματικός επιθετικός και νυν Αντιδήμαρχος Παιδείας του Δήμου Τριφυλλίας ανοίγει την καρδιά του ξετυλίγοντας το κουβάρι της πλούσιας και συνεχώς ανοδικής πορείας του, από την Έρανη Φιλιατρών στη Δ’ Εθνική μέχρι την απόλυτη καταξίωση, τη συμμετοχή στο Τσάμπιονς Λιγκ με την Ανόρθωση!

Συνέντευξη στον Σταύρο Κούρρη*

Δεινός γκολτζής και ειδικά σπουδαίος με το κεφάλι, ένας από τους πλέον προικισμένους Έλληνες επιθετικούς, αδαμάντινος χαρακτήρας. Με μια πορεία γεμάτη γκολ, πάθος και ανατροπές, ο Νίκος Φρούσος, με ταλέντο, επιμονή, σκληρή δουλειά και αφοσίωση άφησε ανεξίτηλο το στίγμα του στο ελληνικό και κυπριακό ποδόσφαιρο. Τα πρώτα βήματα στη Μεσσηνία μέχρι τις σπουδαίες ευρωπαϊκές πορείες με την Ανόρθωση, οι ξεχωριστές στιγμές της ποδοσφαιρικής του καριέρας και η κορυφαία όλων, οι καλύτεροι συμπαίχτες, ο σπουδαιότερος αντίπαλος, η σχέση του, η αγάπη και οι δεσμοί με την Κύπρο και σημερινή του ενασχόληση με την πολιτική ως Αντιδήμαρχος, αποτυπώνονται στις επόμενες αράδες.

Σήμερα που βρίσκουμε τον Νίκο Φρούσο;
Έχω μεταφέρει το πάθος και την αφοσίωσή του από το ποδόσφαιρο στην τοπική αυτοδιοίκηση, καθώς ασχολούμαι ενεργά με τα κοινά ως Αντιδήμαρχος Παιδείας στον Δήμο Τριφυλλίας, ήθελα πάντα να προσφέρω στον τόπο μου. Είχα ασχοληθεί αρχικά λίγο με την προπονητική αλλά δεν με ενθουσίασε. Το 2019, ο Δήμαρχος εδώ, μου είχε πει ότι θα βάλει ξανά για δήμαρχος και μου ζήτησε να τον βοηθήσω, να είμαι κι εγώ στο ψηφοδέλτιο. Αρχικά ήμουν λίγο διστακτικός αλλά ήθελα να συμμετέχω στα κοινά και έτσι αποφάσισα να εμπλακώ. Κατέβηκα ως ανεξάρτητος υποψήφιος, όχι με κάποιο κόμμα δηλαδή. Ως Αντιδήμαρχος Παιδείας έχω τα σχολεία όλου του Δήμου, την κοινωνική προστασία, τα ΚΑΠΗ. Είναι απαιτητικά τα καθήκοντα και αρκετά, ενώ ήταν δύσκολη η προσαρμογή, κάθε μέρα έρχονται καινούργια πράγματα και οι διαδικασίες λήψης αποφάσεων και ανάθεσης έργων είναι σύνθετες. Το ποδόσφαιρο μου έμαθε να παλεύω, και αυτό κάνω και τώρα σε αυτή τη θέση που είμαι. Στόχος μου είναι να προσφέρω στην κοινωνία με τον ίδιο ενθουσιασμό που έπαιζα ποδόσφαιρο.

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, πώς ξεκίνησαν όλα;
Το 1989, σε ηλικία 15 ετών (29.4.1974), εντάχθηκα στο τσικό της τοπικής ομάδας των Φιλιατρών, την Εράνη. Την επόμενη σεζόν ξεκίνησα να παίζω από το δεύτερο μισό του πρωταθλήματος στη Δ’ Εθνική. Έβαλα γύρω στα 15 γκολ εκείνη τη χρονιά, ενώ την επόμενη στα 17 μου έγινα πρώτος σκόρερ στη Δ’ Εθνική με 33 γκολ σε 33 αγώνες.

Πώς σε εντόπισε ο Ιωνικός; Τότε δεν ήταν εύκολο, δεν υπήρχαν τα σημερινά μέσα (βίντεο, διαδίκτυο κ.λπ.) και η απόσταση ήταν μεγάλη σχετικά από την Αθήνα.
Ναι έχεις δίκαιο, δεν ήταν εύκολο τότε αλλά ο πρόεδρος της ομάδας Νίκος Κανελλάκης είχε καταγωγή από τη Μεσσηνία και έτσι με παρακολούθησε αρκετές φορές προσελκύοντας το ενδιαφέρον του. Με εντόπισε ο Ιωνικός και αποφάσισα να κάνω το μεγάλο βήμα. Είχα πρόταση και την Καλαμάτα, που αγωνιζόταν στη Γ’ Εθνική. Ήθελα όμως να μπω στα βαθιά από νωρίς.

Πώς ήταν αυτή η αλλαγή; Οι αγώνες σε ψηλότερο επίπεδο;
Στην πρώτη σεζόν (1992-1993) η ομάδα υποβιβάστηκε στη Β’ Εθνική, κάτι το οποίο μου έκανε καλό γιατί πήρα πάρα πολλά παιχνίδια και την εμπειρία, και πήραμε και το πρωτάθλημα στη Β’ Εθνική το 93-94. Και μετά το 94 μέχρι το 99 είχαμε μια πάρα πολύ καλή ομάδα. Εξελίχθηκα σε βασικό επιθετικό και συνέθεσα ένα εκπληκτικό δίδυμο, με τον Κρεγκ Μπρούστερ. Πετύχαμε πολλά μαζί. Μπορούσαμε πολύ εύκολα να καταλάβουμε ο ένας τον άλλο στο γήπεδο.

Ποια θεωρείς την καλύτερη σου στιγμή στην ομάδα;
Κορυφαία στιγμή στην επταετή μου θητεία αποτελεί ένα ματς απέναντι στον Παναθηναϊκό το 1996 όταν πέτυχα 2 γκολ. Τότε ο Παναθηναϊκός που είχε κερδίσει μες στον Άγιαξ, αν θυμάσαι. Την Τετάρτη έγινε αυτό και μετά το Σαββατοκύριακο παίξαμε στην Αθήνα και κερδίσαμε 2-1 τον Παναθηναϊκό, τότε έβαλα δύο γκολ. Το αποκορύφωμα βέβαια της πορείας μου στον Ιωνικό ήρθε τη σεζόν 1998-1999 όταν η ομάδα εξασφάλισε την έξοδο στην Ευρώπη για πρώτη φορά στην ιστορία της! Εκείνη τη σεζόν ήμουν και δεύτερος σκόρερ της Α’ Εθνικής με 18 γκολ πίσω από τον Ντέμη που είχε πετύχει 22!

Πώς νιώθεις που αγωνίστηκες με το εθνόσημο;
Η απόδοσή μου τη σεζόν 1999-2000 «ανάγκασε» κατά κάποιο τρόπο τον ομοσπονδιακό τεχνικό Βασίλη Δανιήλ να με καλέσει για πρώτη φορά στην Εθνική ομάδα. Ήταν τεράστια τιμή για μένα να φορέσω τη φανέλα με το εθνόσημο. Όταν ήρθε η κλήση, ένιωσα ότι όλες οι θυσίες μου ανταμείφθηκαν. Κατέγραψα συνολικά 7 συμμετοχές με τη γαλανόλευκη. Το ντεμπούτο μου έγινε σε αγώνα απέναντι στη Γεωργία (5.6.1999, 1-2) για τα προκριματικά του Euro 2000.

Πώς έγινε η επαφή με τον ΠΑΟΚ; Είχες προτάσεις και από άλλες μεγάλες ομάδες;
Είχα πετύχει συνολικά 54 γκολ με τον Ιωνικό στα 7 χρόνια, ήταν σημαντικό επίτευγμα. Ήρθε η πρόταση από τον ΠΑΟΚ. Είχα συζητήσεις και με τον Παναθηναϊκό, με την ΑΕΚ και με τον Ολυμπιακό, αλλά εν τέλει δεν προχώρησε. Ήρθε η επίσημη πρόταση του ΠΑΟΚ, ανέβηκα Θεσσαλονίκη και έμεινα τέσσερα χρόνια. Η πορεία μου ξεκίνησε με υψηλές προσδοκίες και με πολύ καλούς οιωνούς καθώς έκλεισα την πρώτη σεζόν με 18 γκολ όντας πρώτος σκόρερ της ομάδας. Την επόμενη σεζόν κι ενώ είχα μια εξαιρετική πορεία εκείνη τη χρονιά, ως πρώτος σκόρερ μαζί με τον Αλέξανδρη, έρχεται ο σοβαρός τραυματισμός με ρήξη πρόσθιου χιαστού που με άφησε εκτός για σχεδόν ένα χρόνο. Ήταν μια πολύ δύσκολη περίοδος για μένα. Όταν τραυματίζεσαι τόσο σοβαρά, σκέφτεσαι τα πάντα. Όμως, η επιστροφή μου στο γήπεδο ήταν σαν λύτρωση. Αυτός, ο τραυματισμός επηρέασε και την πορεία μου στην Εθνική, καθώς και οι 7 συμμετοχές του έγιναν προηγουμένως. Είχα παίξει με όλους όσοι ήταν μετά στο Euro.

Ποια θεωρείς την καλύτερη εμφάνισή σου στον ΠΑΟΚ και την κορυφαία στιγμή;
Πριν τον τραυματισμό έκανα και την κορυφαία μου εμφάνιση τον ΠΑΟΚ απέναντι στην Ουντινέζε (2ος γύρος Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ). Σκόραρα και το 3-0, φοβερό γκολ με την Ουντινέζε. Αυτό το ματς κρατώ ως τη μεγαλύτερη στιγμή. Και εννοείται, και τα δύο Κύπελλα που πήραμε, το 2001 απέναντι στον Ολυμπιακό και το 2003 απέναντι στον Άρη. Ήμουν άτυχος φυσικά γιατί δεν έπαιξα σε κανένα από τους δύο τελικούς αλλά δεν έχει σημασία. Στον 1ο λόγω τραυματισμού και στον 2ο δεν έπαιξα γιατί είχα υπήρχαν κάποια θέματα στην ομάδα τότε προς το τέλος. Τα υπόλοιπα παιδιά τα κατάφεραν. Στον ΠΑΟΚ είχα συμπαίκτες τους Κύπριους Γιάννη Οκκά, Γιώτη Εγκωμίτη και Γιασεμή Γιασεμάκη, με τους οποίους είχα πολύ καλή σχέση, σαν να ήταν προμήνυμα για το τι θα ακολουθούσε στην Κύπρο.

Ακολούθησε ακόμα μια σεζόν στον Ιωνικό μετά;
Ναι ακριβώς, τo 2003-2004 μου έγινε πρόταση για επιστροφή στον Ιωνικό, πήγα με τριετές συμβόλαιο. Τα δεδομένα άλλαξαν το 2004 γιατί εκείνη τη χρονιά ο Κανελλάκης πέθανε. Ανέλαβε ο γιος του την ομάδα και ήθελα να αλλάξω περιβάλλον, κάτι καινούργιο. Έτσι έκλεισα οριστικά την παρουσία μου στην ομάδα κάνοντας στην τελευταία σεζόν, 27 εμφανίσεις και 5 γκολ.

Πώς έγινε η επαφή με την Ανόρθωση;
Με πήρε τηλέφωνο ο Αντρέας Παντελή, τότε πρόεδρος της Ανόρθωσης και ο Τιμούρ Κετσπάγια, προπονητής της ομάδας. Μου εξήγησαν το πλάνο της ομάδας, ότι προσπαθεί να κάνει την επανεκκίνησή της, κάτι το οποίο μου άρεσε, το είδα σαν πρόκληση. Και σε ένα ταξίδι που είχαν κάνει στην Αθήνα πήγα στο αεροδρόμιο και βρεθήκαμε με τον Τιμούρ και τον Παντελή και υπέγραψα. Το 2004 πριν τελειώσει το πρωτάθλημα ήθελε δύο αγωνιστικές τότε.

Πώς ένιωσες όταν ήρθες στην Κύπρο; Πώς σου φάνηκε;
Από την πρώτη μέρα που ήρθα στην Κύπρο ήταν κάτι το μοναδικό, ήταν πάρα πολύ ωραίο. Δηλαδή, ένιωσα ότι ήμουν χρόνια εκεί, να σου πω την αλήθεια. Ένιωθα την αγάπη του κόσμου. Προσαρμόστηκα νωρίς, ήταν κι άλλα παιδιά από Ελλάδα, Κατσαβάκης, Πουρσαϊτίδης, Μπορμπόκης, Ξενίδης. Ήταν πιστεύω η καλύτερη χρονιά και πάρα πολύ καλή ομάδα. Εκείνη την χρονιά αγωνίστηκα και με ένα εκ των δύο από τους καλύτερους συμπαίκτες που είχα, τον Γκιόργκι Κινκλάτζε, ήταν φανταστικός, απίστευτος τεχνίτης, κλασικό δεκάρι.

Από την πρώτη χρονιά πήρατε το πρωτάθλημα εκεί, το πρώτο στην καριέρα σου, σίγουρα ήταν πολύ σημαντικό για εσένα;
Εννοείται, πρώτο πρωτάθλημα στην καριέρα μου. Απερίγραπτη χαρά, απερίγραπτο συναίσθημα. Η σεζόν ξεκίνησε ιδανικά θυμάμαι. Με τον Άρη Λεμεσού, πρώτη αγωνιστική του πρωταθλήματος (18.9.2004), 2-0 και πέτυχα και τα δύο γκολ. Σημείωσα 17 γκολ, πρώτος σκόρερ της ομάδας και δεύτερος στο πρωτάθλημα πίσω από τον μετέπειτα συμπαίκτη μου Λούκας Σόσιν που ήταν στον Απόλλωνα και πέτυχε 21.

Το καλοκαίρι του 2005 και ο αποκλεισμός της Τραπεζούντας έμεινε χαραγμένο στη μνήμη όλων των Κυπρίων. Ήσουν βασικός συντελεστής σε αυτή την επιτυχία. Πώς νιώθεις; Ήταν επιπλέον κίνητρο η χώρα της ομάδας;
Γνωστό όλους τι έγινε με την Τραπεζούντα. Απίστευτο, απίστευτο. Πρώτο προκριματικό, παίξαμε με την με τη Μίνσκ. Εκεί, στο πρώτο παιχνίδι ήρθαμε 1-1. Είχα τραυματιστεί στο πρώτο παιχνίδι μετά το γκολ που έβαλα. Στο 2ο ματς δεν έπαιξα, είχαμε κερδίσει 1-0 με τον Σαμάρα. Κι έρχεται η κλήρωση με τους Τούρκους. Θα ήμασταν η 1η κυπριακή ομάδα που θα έπαιζε με Τούρκικη, καταλαβαίνεις τώρα έτσι, μεγάλο κίνητρο. Η Ανόρθωση είναι προσφυγική ομάδα. Θυμάμαι την ατμόσφαιρα που είχε δημιουργηθεί και πριν τον αγώνα, ήταν αντιληπτό ότι δεν ήταν μόνο αγώνας ποδοσφαίρου. Όλη η Κύπρος ήταν μαζί μας. Ήμουν αμφίβολος για αυτό το ματς. Μου έλεγαν ότι δεν μπορούσα. Με έσω πλάγιο. Και θα κάτσω 15 μέρες χωρίς προπόνηση. Τελικά, δεν ξεκίνησα. Στο 75’ μας ισοφαρίζει ο Φατίχ Τεκέ και μπαίνω στο 77’. Στο 83’ πετυχαίνω το γκολ. 2-1 και μετά ο Τσιταισβιλι κάνει το 3-1. Μας έδωσε ελπίδες. Μετά πάμε στην Τουρκία, εχθρικό κλίμα. Δεχθήκαμε γκολ στο 40’, πάλι ο Τεκέ. Μας έβαλαν πολλή πίεση, αντέξαμε. Στο 94΄ πετυχαίνουν γκολ, ευτυχώς ακυρώθηκε ως offside, καταλαβαίνεις πως νιώσαμε κι εμείς, τεράστια ανακούφιση. Μετρούσαν τα εκτός έδρας γκολ τότε, θα είχαμε αποκλειστεί. Φοβερό. Η διαδικασία όλη, το να φύγουμε από εδώ, να πάμε στη Τραπεζούντα, να ζήσουμε αυτό το ματς που όλος ο Κυπριακός λαός το περίμενε. Και να κερδίσεις μια ομάδα με ένα πάρα πολύ μεγάλο μπάτζετ τότε. Η Τραπεζούντα ήταν και το φαβορί να περάσει, αλλά ευτυχώς δεν τα καταφέρανε. Γυρίσαμε τέσσερις η ώρα το πρωί, θυμάμαι, σαν να είναι τώρα, είχε τόσο κόσμο. Είναι η κορυφαία στιγμή στην καριέρα μου, το είχα πει και θα το ξαναλέω, έτσι. Έκανα κι άλλα, Εθνική, Τσάμπιονς Λιγκ αλλά αυτό ήταν άλλο, ασύγκριτο συναίσθημα. Μετά αποκλειστήκαμε από τη Rangers, ήμασταν άτυχοι, δεχτήκαμε ένα γκολ από πλάγιο δικό μας, καπάκι έρχεται το 0-2. Μειώσαμε με το γκολ που είχα βάλει. Χάσαμε πολλές ευκαιρίες, ήταν και ο διαιτητής προκλητικός τότε. Στο Αίμπροξ χάσαμε 2-0.

Ποιες είναι οι αναμνήσεις σου από την κατάκτηση του Κυπέλλου το 2007 και πόσο σημαντική ήταν για σένα εκείνη η σεζόν;
Το 2007 πήραμε το κύπελλο. Είχα και ένα τραυματισμό, πρόσθιο χιαστό εκείνη τη σεζόν. Ήταν μέχρι το Γεννάρη, Φεβρουάριο. Και γύρισα, θυμάμαι και το πρώτο παιχνίδι που έκανα, ήταν στο Κύπελλο με τον Απόλλωνα (2-2 στο Παπαδόπουλος, 25/2/2007), μετά έβαλα τρία γκολ στο Παραλίμνι (1-3) και μετά 1-0 με τον ΑΠΟΕΛ που πάλι σκόραρα. Ήταν από τα τελευταία Κύπελλα που γινόταν με σύστημα ομίλων. Περάσαμε τον όμιλο και πήγαμε ημιτελικό με την ΑΕΚ και περάσαμε με συνολικό σκορ 3-2 (1-2 με 2 γκολ του Νικολάου και 1-1 με τον Σοάρες) στον τελικό. Εκεί ο Νίκος, ο Νικόλαου ο αρχηγός, πέτυχε με κεφαλιά οβίδα το 3-2. Είχα ισοφαρίσει εγώ σε 1-1 και ο Σοάρες έκανε το 2-1. Ναι ήταν απίστευτο ματς στο ΓΣΠ κιόλας που ήταν η έδρα της Ομόνοιας.

Τι σημαίνει για σένα η σεζόν 2007-2008 της Ανόρθωσης και ποιο είναι το πιο έντονο συναίσθημα που κρατάς από εκείνη την περίοδο;
Πιθανόν η κορυφαία σεζόν στην ιστορία της Ανόρθωσης αυτή του 2007-2008, αφού κατακτήσαμε το πρωτάθλημα αήττητοι και μπήκαμε στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ. Είναι το τελευταίο μέχρι σήμερα πρωτάθλημα και το τελευταίο που κατάκτησε κάποια ομάδα χωρίς ήττα. Είχαμε καταπληκτική ομάδα. Πάλι δεύτερος σκόρερ με 13 γκολ και πάλι πίσω από τον Σόσιν που ήταν πλέον συμπαίκτης μου και πέτυχε 16! Νομίζω ότι είχαμε ομαδάρα εκείνη τη χρονιά. Και έρχεται, ξεκινά μετά η πορεία στα προκριματικά με την Πιούνικ Γερεβάν, έπρεπε να κερδίσουμε με μεγαλύτερο σκορ, χάσαμε πολλές ευκαιρίες και κερδίσαμε 1-0 με το πέναλτι που είχα βάλει εγώ. Και μετά η Ραπίντ Βιέννης, 3-0 η Ανόρθωση, στο Παπαδόπουλος. Χάνουμε 3-1 εκεί. Εκρηκτικό παιχνίδι. Είχε ομαδάρα τότε η Ραπίντ. Είμαστε τυχεροί με αυτό που πάθαμε, νομίζω. Προηγήθηκε η Ανόρθωση με το Λαμπάν. Χάσαμε 3-1. Δοκάρια απέναντι, ήμασταν τυχεροί. Και λέγαμε, αφού περάσαμε από αυτή την ομάδα, από εδώ έτσι και δεν αποκλειστήκαμε, θα περάσουμε στους ομίλους. Και μετά έρχεται η κλήρωση με τον Ολυμπιακό!

Ποια ήταν τα συναισθήματά σου κατά τη διάρκεια των αγώνων με τον Ολυμπιακό Πειραιώς και πώς βίωσες την ιστορική πρόκριση στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ;
Ήταν ένα βήμα πριν τους ομίλους. Ξέραμε ότι στον τρίτο προγραμματικό υπήρχαν ομάδες που όποιος και να παίξει θα ήταν δύσκολα. Όμως, ήταν πολύ θετικό το κλίμα. Γιατί είχαμε και καλή ομάδα. Κερδίζαμε 2-0 από νωρίς με Λαμπάν και Σόσιν. Κερδίζει πέναλτι ο Ολυμπιακός. Το έχασε ο Μήτρογλου αν θυμάστε, αν έβαζε το γκολ, καταλαβαίνεις είναι τελείως διαφορετικό να βγεις και να πας στο Καραϊσκάκης με αυτό το σκορ. Θα ήταν πολύ δύσκολο. Αγχωθήκαμε. Μετά από λίγα λεπτά γίνεται το 3-0, λέμε εντάξει περάσαμε, μας θέλει. Δύσκολο να φάμε τρία γκολ στο Καραϊσκάκης. Όντως χάσαμε 1-0 και περάσαμε. Μας υποδέχθηκαν σαν ήρωες, πάλι ξημερώματα! Φανταστικό!

Ποιες στιγμές από την πορεία της Ανόρθωσης στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ το 2008 έχουν μείνει χαραγμένες στη μνήμη σου και πώς ήταν να αντιμετωπίζεις ποδοσφαιριστές-θρύλους όπως ο Ζανέτι;
Δυστυχώς, αυτή τη δύναμη, ίσως και την τύχη θα έλεγα, που είχαμε στα προκριματικά δεν μας την έβγαλε μετά. Αν και είχαμε ομαδάρα. Όλα τα ματς αποτελούσαν σπουδαία εμπειρία. Ήταν και ο Δέλλας τότε, ο Σόσιν στην ομάδα και ο Σάβιο της Ρεάλ Μαδρίτης, εντυπωσιακός, μαζί με τον Κινκλάτζε οι καλύτεροι συμπαίκτες που είχα, οι πιο ποιοτικοί. Πρώτη αγωνιστική στη Γερμανία με τη Βέρντερ 0-0. Πολύ καλή εμφάνιση. Μετά παίζουμε τον Παναθηναϊκό στο ΓΣΠ και κερδίζουμε 3-1. Έχουμε τέσσερις πόντους, είμαστε πρώτοι. Μετά πάμε στην Ίντερ, χάνεις 1-0 στο Μεάτσα. Και πολύ αργά μπήκε το γκολ. Στο 45’, ο Αντριάνο. Και μετά έρχεται η Ίντερ και παίρνουμε φοβερό αποτέλεσμα, το 3-3. Αν κερδίζαμε την Ίντερ, που προηγηθήκαμε 3-2 με το γκολ που σημείωσα θα ήταν αλλιώς τα πράγματα. Εκεί είχα και αντίπαλο τον Ζανέτι, τον σπουδαιότερο και δυσκολότερο αμυντικό που αντιμετώπισα στην καριέρα μου. Μετά παίζαμε την Βέρντερ μέσα. Κερδίζαμε 2-0 και δεχτήκαμε 2 γκολ στο τέλος από τον Ντιέγκο. Τελευταία φάση, στις καθυστερήσεις, είχαμε τετ α τετ με τον Χαουάρ να κάνουμε το 3-2, το θυμάμαι γιατί ο συμπαίχτης μου μπορούσε να μου δώσει τη μπάλα! Τότε ξέσπασαν και κάποιες άλλες καταστάσεις στην ομάδα που είχαν γίνει τότε με τον πρόεδρο, δεν θέλω να μπω σε πολλές λεπτομέρειες, ήταν οικονομικά ζητήματα. Μας επηρέασε, χάλασε το κλίμα. Πήγαμε στη Αθήνα, χάσαμε 1-0 από τον Παναθηναϊκό. Κρίμα γιατί είχαμε καλή συγκομιδή. Από τις λίγες ομάδες που πήραν 6 βαθμούς σε ομίλους και δεν πέρασαν. Και ακόμα τα κουβαλάει η Ανόρθωση όλα αυτά που ξέσπασαν από τότε, όλα αυτά τα θλιβερά που είχαν γίνει. Ξέρεις, από το 2008 δεν έχει πάρει ξανά πρωτάθλημα και γενικά δεν έχει ορθοποδήσει, εκτός από ένα κύπελλο το 2021 με τον Τιμούρ.

Τι σημαίνει για σένα το γεγονός ότι παραμένεις μέχρι σήμερα ο πρώτος σκόρερ της Ανόρθωσης σε ευρωπαϊκούς αγώνες;
Δεν ήξερα ότι κρατάω αυτό το ρεκόρ ακόμα! Δεν το συζητάω. Δεν το συζητάω, είναι μεγάλη τιμή για μένα, περήφανος να έχω ακόμα αυτό το ρεκόρ.

Πώς πήρες την απόφαση να ολοκληρώσεις την ποδοσφαιρική σου καριέρα το 2010 και ποια συναισθήματα σε πλημμυρίζουν όταν σκέφτεσαι την εξαετή πορεία σου στην Ανόρθωση;
Είχαν γίνει πολλές ανακατατάξεις στην ομάδα, πολλές αλλαγές, πολλοί προπονητές. Δεν έπαιρνα πολύ χρόνο. Ήμουν 36 ετών, δεν ήθελα κάτι άλλο, ένιωθα γεμάτος. Αποφάσισα να σταματήσω, ήταν συνειδητή απόφαση. Τελευταία εμφάνιση με τον Άρη στη Λεμεσό στις 3 Ιανουαρίου 2010. Έκλεισα την πορεία μου στην Ανόρθωση με 167 συμμετοχές και 82 γκολ σε όλες τις διοργανώσεις, τα περισσότερα από κάθε άλλη ομάδα που έπαιξα!

Έχεις σημειώσει πάρα πολλά γκολ με το κεφάλι, είχες αυτή την ικανότητα, ποιο ήταν το μυστικό;
Όλα είναι θέμα προπόνησης και τάιμινγκ. Το τάιμινγκ παίζει ρόλο. Πρέπει να πάρεις την κατάλληλη θέση. Να είσαι εκεί που πρέπει και να κάνεις το άλμα στον σωστό χρόνο. Παίζουν όλα ρόλο. Δεν έχει σημασία αν ο αντίπαλος είναι καλύτερος, αν τον βρεις στο τάιμιγκ πάνω δεν υπάρχει περίπτωση να χάσεις την κεφαλιά σου. Είναι δύσκολο, χρειάζεται προπόνηση και σκληρή δουλεία, όπως για όλα.

Τι σημαίνει για σένα η Κύπρος και η Ανόρθωση και πώς έχουν διαμορφώσει τη ζωή σου μετά το τέλος της ποδοσφαιρικής σου καριέρας;
Νιώθω την Κύπρο σαν σπίτι μου, η Ανόρθωση έχει πάντα μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου. Έκανα πολλούς φίλους εκεί, πέρασα υπέροχα, μου αρέσει να έρχομαι και να κάθομαι αρκετό καιρό. Διατηρώ άριστες σχέσεις. Και με τον Τιμούρ, δεν μιλάμε πολύ συχνά αλλά τον νιώθουμε σαν φίλο μας. Το ίδιο και με τον Νίκο Νικολάου, τον αρχηγό μας, με τον οποίο είχα την καλύτερη συνεργασία εντός γηπέδου σε όλη την καριέρα μου, καταλαβαίναμε ο ένας τον άλλον με μια ματιά και αυτό έκανε τη διαφορά. Συνυπήρξαμε και ως προπονητές της ομάδας για ένα εξάμηνο, τη σεζόν 2009-2010 (Φεβρουάριος 2010).

Ποιο γήπεδο θεωρείς πιο καυτό, ποιο θα επέλεγες ανάμεσα στην ατμόσφαιρα του γηπέδου του Ιωνικού και του Αντώνης Παπαδόπουλος;
Κοίταξε, το γήπεδο του Ιωνικού είναι μικρό γήπεδο, ήταν κλουβί αλλά νομίζω ότι το Παπαδόπουλος είναι πιο καυτό, πιο ζεστή ατμόσφαιρα, ήταν μοναδικό, ένιωθες την αύρα του κόσμου.

Πώς βλέπεις τη σημερινή εικόνα του κυπριακού ποδοσφαίρου; Το παρακολουθείς; Η Ανόρθωση;
Να σου πω την αλήθεια παρακολουθώ. Όχι πάντα όμως. Βλέπω κάποια παιχνίδια. Τώρα να σου πω ανέβηκαν και οι ομάδες. Η Πάφος και ο Άρης. Είναι ο ΑΠΟΕΛ, η Ομόνοια, η ΑΕΚ. Το πρωτάθλημα έχει γίνει πάρα πολύ καλό και δύσκολο. Έχουν επενδυθεί πολλά λεφτά. Αλλά αναμφίβολα, η Ανόρθωση δεν παύει να είναι από τις πιο σημαντικές και μεγάλες ομάδες της Κύπρου. Τις μεγαλύτερες ομάδες ιστορικά. Είναι στην καρδιά μου. Κάποια στιγμή θα ξαναβρεί τον δρόμο της και θα επανέλθει εκεί που αξίζει.

* Η συνέντευξη παραχωρήθηκε στον Σταύρο Κούρρη, σπουδαστή του Κέντρου Αθλητικού Ρεπορτάζ, διευθυντής του οποίου είναι ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος, στο πλαίσιο του μαθήματος ‘Συνέντευξη’, με διδάσκων τον αθλητικό δημοσιογράφο Φάνη Τσοκανά.