Ένας χρόνος συμπληρώνεται από τη μαγική και ονειρεμένη 29η Μαΐου του 2024…

Πέρασε ένας χρόνος, 365 ημέρες, 52 εβδομάδες και 1 ημέρα, 8760 ώρες, 525.600 λεπτά, 31.536.000 δευτερόλεπτα. Οι αναμνήσεις δεν φεύγουν, η περηφάνια παραμένει. Η 29η Μαΐου του 2024 θα μείνει χαραγμένη στη μνήμη όλων, έχει περάσει στην ιστορία. Βρίσκεται σχεδόν στην ίδια ευθεία με τη 10η Μαρτίου του 1925, ημέρα ίδρυσης του μεγαλύτερου ελληνικού συλλόγου.

«Και στην OPAP Arena, θα πάρουμε το ευρωπαϊκό…», τραγουδούσαν οι φίλοι του Ολυμπιακού τις εβδομάδες που μεσολάβησαν από την επική πρόκριση επί της Άστον Βίλα και εν αναμονή του τελικού. Η ανυπομονησία για όλους ήταν τεράστια. Οι ημέρες δεν περνούσαν, το άγχος ήταν δεδομένο πως θα υπήρχε. Στις συγκεντρώσεις πριν τον αγώνα, στη διαδρομή με τα τρένα, στην πορεία προς το γήπεδο. Η Αττική ήταν ερυθρόλευκη, η Ελλάδα όλη. Πλατείες, γειτονιές, καφετέριες, μπαρ, σπίτια είχαν γεμίσει με φίλους των Πειραιωτών.

Η αυτοπεποίθηση μεγάλη, άλλωστε είχε δημιουργηθεί από την εκπληκτική και συνάμα ονειρική πορεία της ομάδας του Μεντιλίμπαρ. Έσπασε το ένα ρεκόρ μετά το άλλο. Από την μυθική ανατροπή με την Μακάμπι, όταν οι πιθανότητες κατάκτησης ήταν 0.1%. Την φοβερή πρόκριση με ήρωα Τζολάκη στην Τουρκία. Το έπος του Μπέρμιγχαμ και το «Γεώργιος Καραϊσκάκης» που ήταν κολαστήριο στη ρεβάνς. Και φυσικά η βραδιά που θα μείνει αξέχαστη στη Νέα Φιλαδέλφεια.

Παιδιά, πατεράδες, παππούδες… Με το χαμόγελο στα χείλη, με τρομερή χαρά και συγκίνηση. Ήταν το βράδυ όπου θα «ξεπλένονταν» όλες οι… αμαρτίες του παρελθόντος, όπου οι κακοδαιμονίες των προηγούμενων ετών θα έμπαιναν μια για πάντα στο χρονοντούλαπο. «Ήταν για όλα αυτά τα χαμένα παιχνίδια του Ολυμπιακού στην Ευρώπη στο 90’. Για τον αποκλεισμό από τους ομίλους από τον Τζέραρντ. Για το Ριαθόρ στο 90’, για τον αποκλεισμό από τη Γιουβέντους εννοείται, για τη Μέταλιστ, για τη Γουλβς. Όλα αυτά τα παιχνίδια ήρθαν μαζεμένα εδώ», είχε πει ο Γιώργος Μασούρας μερικές εβδομάδες νωρίτερα. Λόγια καρδιάς, τα οποία άγγιξαν κάθε φίλο των Πειραιωτών.

Το παιχνίδι ξεκινά και αντιλαμβάνεσαι πως η ατμόσφαιρα είναι ηλεκτρική. Πάνω από 20 χιλιάδες οπαδοί του Ολυμπιακού τραγουδούσαν με την ψυχή τους. Αλλά είχαν μέσα τους και ένα άγχος. «Θεέ μου κάνε μου ένα χατίρι, να βγει αλήθεια ένα όνειρο τρελό. Μαζί μ’ εμάς, να δούνε και οι νεκροί μας, τον θρύλο μας στον τελικό»… Το χατίρι είχε γίνει, αλλά όταν φτάνεις σε μία τέτοια στιγμή, θέλεις και να έχεις την καλύτερη δυνατή ανάμνηση. Το 90λεπτο βγήκε χωρίς σκορ και το άγχος ήταν ευδιάκριτο στον κόσμο. Λογικό, αφού η αγαπημένη τους ομάδα διεκδικούσε το ευρωπαϊκό. Την κούπα που ο μεγάλος Μουρίνιο έκανε τατουάζ, το τρόπαιο που στη Γουέστ Χαμ πανηγύρισαν με παρέλαση στο Λονδίνο, αυτό το… κυπελλάκι που διεκδικούν μόνο ομάδες των μεγάλων πρωταθλημάτων και ο Ολυμπιακός.

Η απομάκρυνση του Κίνι που πήρε παραμάζωμα τον Ντοντό, ο Ελ Κααμπί που άνοιξε στον Όρτα, το γύρισμα αυτού και η απομάκρυνση του Μιλένκοβιτς. Η «πρώτη» του Ιμπόρα με τον Μπαράκ, με τον Ισπανό να μένει αποκαμωμένος στο έδαφος. Η γλυκιά αλλά υποδειγματική σέντρα του Έσε, η αδιανόητη κεφαλιά του Ελ Κααμπί με κρεμασμένο τον Ρανιέρι στην πλάτη του.

«Η κεφαλιά του Ιμπόρα, μάχες σώμα με σώμα… Παίζεται λέει ο Ντίας… Έσε νέα σέντρα… Ο Ελ Κααμπί… ΓΚΟΟΟΟΛ, ΓΚΟΟΟΟΛ! Η μπάλα στα δίχτυα! Το πρώτο γκολ στον τελικό, είναι του Ολυμπιακού. Το πρώτο ελληνικό γκολ σε τελικό Ευρώπης», ούρλιαξε ο Γιώργος Θαναηλάκης και δάκρυα χαράς πλημμύρισαν την Ελλάδα και όχι μόνο.

Το ρολόι πάγωσε στο 115:16, στη στιγμή που πέρασε στην ιστορία. Στο 119:00, δηλαδή σχεδόν τέσσερα λεπτά αργότερα, το γκολ μέτρησε μετά από ενδελεχή εξέταση του VAR. Τέσσερα λεπτά που φάνηκε για… 90’. Δεν μπορούσε όμως να ακυρωθεί. Το είπε και ο Κριστιάν Καρεμπέ στο εκπληκτικό ντοκιμαντέρ που έπαιξε προσφάτως, ότι αυτό το γκολ ήταν η ιστορία μιας χώρας, ολόκληρου του συλλόγου.

Ακολούθησαν τα δραματικά λεπτά ως το φινάλε. Εκεί όπου ο καθένας αμυνόταν για τον διπλανό του, όπου όλοι είχαν γίνει ένα. «Φοβερές σκηνές, είναι όλοι όρθιοι μετά το ξέφρενο γλέντι στο γκολ του Ολυμπιακού και αυτή τη στιγμή αμύνονται όλοι. Αμύνονται και αυτοί που βρίσκονται στον πάγκο και οι 20.000 στις εξέδρες και όσοι δεν μπόρεσαν να βρεθούν εδώ και αυτοί που δεν ζουν για να ζήσουν αυτή τη στιγμή, αμύνονται και αυτοί για να κρατήσει ο Ολυμπιακός το υπέρ του σκορ και να πανηγυρίσει το πρώτο ευρωπαϊκό στην ιστορία του», είπε ο γίγαντας Δημήτρης Σπηλιόπουλος δίπλα στον πάγκο των «ερυθρόλευκων» στη live μετάδοση της Cosmote TV. Δεν είχε που δεν είχε μείνει κανένα δάκρυ, στερέψαμε!
Το κοντινό στον άνθρωπο που έπρεπε, στον Γιουσέφ Ελ Αραμπί ο οποίος είχε φροντίσει να φτιάξει τους συμπαίκτες του με πυρωτική (να το θέσω έτσι χαλαρά…) ομιλία πριν τη σέντρα. Και κάπου εκεί, ήρθαν εκείνα τα τρία πιο γλυκά σφυρίγματα που ακούσαμε στη ζωή μας από διαιτητή! Τα σφυρίγματα της λύτρωσης, της υπερηφάνειας, της ιστορίας του μεγαλύτερου συλλόγου της χώρας. Το τι ακολούθησε, απλά δεν χρειάζεται να ειπωθεί. Μόνο και μόνο που έβλεπες άπαντες γύρω σου να κλαίνε, τους αγαπημένους σου ανθρώπους να σε παίρνουν βίντεο κλήση και να μην μπορούν να συγκρατήσουν τους λυγμούς τους, τον πατέρα σου να σου στέλνει SMS -και ενώ υποτίθεται πως δεν ξέρει- με την ατάκα «φιλαράκι το πήραμε»…

Δάκρυα τότε, δάκρυα και τώρα. Τυχεροί που το ζήσαμε, ευλογημένοι που νιώσαμε απερίγραπτα συναισθήματα. Χάρη σε αυτόν τον τρελό παππού στην άκρη του πάγκου, χάρη σε όλους όσοι συνέβαλαν για να συμβεί αυτό. Τη διοίκηση, τα επιτελεία, τους φροντιστές, τους ποδοσφαιριστές, όλους τους Ολυμπιακούς! Όλοι τους και πάνω απ’ όλα ο δαφνοστεφανομένος έφηβος, πέρασαν στην αθανασία!

Αλλά επειδή είμαστε και απαιτητικοί… «Γιατρέ μου δεν μας φτάνει ένα ευρωπαϊκό…». Η ιστορία συνεχίζεται…

ΠΗΓΗ: SPORT-FM.GR