Υπάρχουν φορές που το πληκτρολόγιο δεν μπορεί να αποτυπώσει αυτό που βλέπουν τα μάτια. Ούτε να περιγράψει το συναίσθημα, όσο κι αν διαθέτουμε την πλουσιότερη γλώσσα στον κόσμο. Επικεντρωθείτε στα πρώτα… πέντε δευτερόλεπτα που ακολούθησαν της δεύτερης απόκρουσης πέναλτι από τον Αλομέροβιτς. Αυτό που συνέβη στο ΓΣΠ. Ένα ηφαίστειο που χρειαζόταν ένα… κλικ, για να εκτοξεύσει λάβα συναισθημάτων από τον κόσμο: χαρά, ενθουσιασμός, δάκρυα, κραυγές, συγκίνηση, ανακούφιση, αποφόρτιση. Εφτά χρόνια υπομονής κι αναμονής, μάζεψαν… πολλά.
Ένας κόσμος, που επίσης άκουσε… πολλά. Μα η απάντησή του, ανεξαρτήτως αποτελέσματος, ήταν εκκωφαντική και ταυτόχρονα αποστομωτική. Μια εφταετία μακριά από τίτλους, έχοντας μείνει ουκ ολίγες φορές μόλις ένα βήμα μακριά από την πηγή, αλλά η αριθμητική του παρουσία να είναι μεγαλύτερη από τον αντίπαλο, που μόλις λίγες μέρες προηγουμένως είχε στεφθεί πρωταθλήτρια.
Στις 12 Μαΐου 2024, την επομένη του χαμένου… τελικού με το ΑΠΟΕΛ, είχα σημειώσει, αν θυμάστε, το εξής: «την ΑΕΚ να μην την κλαις. Να την καμαρώνεις και δεν χρειάζεται να εξηγήσεις σε κανέναν το γιατί». Θα μπορούσε κανείς, αποφεύγοντας τη διαδικασία… εξήγησης, να δείξει σε φωτογραφία τη δυτική και τη νότια εξέδρα του ΓΣΠ στον χθεσινό τελικό. Ντυμένες στα κιτρινοπράσινα, με σχεδόν ένα οκτάρι, με εφτά χρόνια «ξηρασίας» στην πλάτη. Δεν πήγε για να ξεδιψάσει, ούτε ξεδίψασε με το κύπελλο. Το λένε, όσοι δεν γνωρίζουν. Η κάψα για το πρωτάθλημα παραμένει ίδια και απαράλλαχτη, ίσως και μεγαλύτερη. Μα έτσι πρέπει.
Πήγε για την ΑΕΚ, για να σταθεί στο πλευρό της ομάδας της πόλης του, ευελπιστώντας ότι θα του δώσει τη χαρά που του έλειπε. Το ‘χω καταγράψει αμέτρητες φορές, θα το σημειώσω άλλη μία αφού δεν πληρώνουμε και πρόστιμο: δεν υπάρχει κάτι που να συνδέει την πόλη σε τόσο μεγάλο βαθμό, περισσότερο από την ΑΕΚ. Δεν είναι, απλά, η ομάδα της.
Είναι η αστερομάτα της. Μια αστερομάτα Σκαλιώτισσα, που έκανε ξανά τον κόσμο που την ακολουθεί περήφανο, ανταμείβοντας τον με δύο τίτλους, στα δύο μεγαλύτερα αθλήματα. Η μοναδική που το ‘χει πετύχει, η μοναδική που το προσπαθεί και το επιδιώκει κάθε, μα κάθε χρόνο. Στηριζόμενη αποκλειστικά και μόνο στα δικά της χέρια, στους δικούς της ανθρώπους. Του μπάσκετ, ήταν η επιβεβαίωση της κυριαρχίας της. Του ποδοσφαίρου, η αποτίναξη του κινδύνου της ρετσινιάς του λουζερισμού και μια γερή τόνωση αυτοπεποίθησης. Συν δύο λοιπόν, στο σωματείο.
Αυτό που όποτε περνάς από ‘κει, γυρίζεις ασυναίσθητα το κεφάλι, λες και το βλέμμα είναι προγραμματισμένο, για να δεις τα τρία γράμματα που βρίσκονται εκεί ψηλά. Είναι η σχέση που σας λέω. Κατ’ ακρίβεια, δεν είναι απλά μια σχέση, για όσους το νιώθουν. Είναι μια Αλλη Εντελώς Κατάσταση. Το ‘πιασες…
Ανδρέας Βεντούρης
