Θα τα πάρω από το τέλος τον συλλογισμό και τις σκέψεις μου, προκειμένου να καταλήξω στην αρχή.
Τουλάχιστον αυτό θα επιχειρήσω, γιατί τα πράγματα στο μυαλό μου είναι θολά και ίσως φταίνε οι μαγικές σκηνές στις κερκίδες μαζί με τη “δίψα” μίας ολόκληρης πόλης για διάκριση.
Εξάλλου, όπως λέει και ο Ζοσιμάρ, “δικό μου είναι το πόντκαστ, ό,τι θέλω λέω”. Παραφράζοντάς το, δικό μου είναι το blog, ό,τι θέλω γράφω.
Φτάνω, λοιπόν, στο Ηράκλειο στις 11:00. Στις 11:30 είμαι στην πλατεία των λιονταριών, για όσους δεν ξέρουν μία από τις πιο κεντρικές πλατείες του Ηρακλείου, η οποία είχε κατακλιστεί από οπαδούς.
Θα αναρωτηθείτε κανείς “ε και που είναι το παράξενο”. Το παράξενο ή εάν προτιμάτε ξένο για τα ελληνικά δεδομένα ήταν το γεγονός ότι το εν λόγω σημείο είχε “πλημμυριστεί” από φιλάθλους του Αστέρα Τρίπολης AKTOR και όχι του ΟΦΗ, που το ζούσαν και τους έβλεπες να χαίρονται την κάθε στιγμή.
Φίλοι των Αρκάδων που βρέθηκαν στην πόλη της Κρήτης από πολλά σημεία της Ελλάδας, με πλοία και αεροπλάνα και γενικά ό,τι μεταφορικό μέσο βρήκαν.
Όλοι δίπλα στην ομάδα τους με πίστη για την ανατροπή. Χωρίς έκτροπα, χωρίς να αναστατώνουν την καθημερινότητα της πόλης, αλλά τουναντίον έγιναν ένα με αυτή, συνυπήρχαν με φίλους του ΟΦΗ, δίνοντάς μας μαγικές σκηνές και “τροφή” για σκέψη στο ερώτημα των τελευταίων 20 ετών.
Γιατί να μην υπάρχει ελεύθερη μετακίνηση οπαδών ή όταν υπάρχει η εκάστοτε πόλη που φιλοξενεί τον αγώνα να μετατρέπεται σε πεδίο μάχης.
Ναι, το γνωρίζω ότι είναι blog του ΟΦΗ, αλλά δεν θα μπορούσα να μην αναφερθώ στους 600 και πλέον υποδειγματικούς φιλάθλους της αντιπάλου των Κρητικών.
Ούτε να παραλείψω να γράψω έστω και μία αράδα για το εξαιρετικό σύνολο του Σάββα Παντελίδη, που ανάγκασε το ασφυκτικά γεμάτο Γεντί Κουλέ να κρατάει την ανάσα του για 78′.
Μέχρι δηλαδή ο Τζόρνταν Σίλβα να στείλει την μπάλα στα δίχτυα του Παπαδόπουλου και να αρχίσει το πάρτι στο Ηράκλειο, το οποίο κράτησε μέχρι σχεδόν μέχρι τα μεσάνυκτα.
Η ισχύς εν τη ενώσει που έφερε την ιστορική πρόκριση
“Εσείς… Εμείς… Η φωνή σας… Η φωνή μας… Η καρδιά σας… Η καρδιά μας… Το όνειρο σας είναι όνειρο μας! Αύριο θα γίνουμε ΕΝΑ και θα κάνουμε το όνειρο, πραγματικότητα!”, σημειώνει η λεζάντα της ανάρτησης του ΟΦΗ στα social media μετά τη λαοθάλασσα που αντίκρισαν οι παίκτες της κρητικής ομάδας μόλις βγήκαν το βράδυ της Τρίτης (01/04) από το ξενοδοχείο που είχε καταλύσει η αποστολή των γηπεδούχων.
Και τι έγινε μία ημέρα μετά; Μα φυσικά ό,τι ακριβώς αναφέρει το ποστάρισμα.
Το κατάμεστο Γεντί Κουλέ δεν πρόσθεσε στιγμή επιπλέον βάρος στις πλάτες των ποδοσφαιριστών του Ράσταβατς.
Κάτι που εάν γινόταν, το μείγμα της γνώσης που ήδη είχαν οι παίκτες πως εκπροσωπούσαν όχι μόνο το Ηράκλειο, αλλά ένα ολόκληρο περήφανο νησί και της ανεπανάληπτης ευκαιρίας να βρεθεί ο ΟΦΗ σε τελικό Κυπέλλου Ελλάδας μετά από 35 ολόκληρα χρόνια, θα ήταν εκρηκτικό με κίνδυνο να “τινάξει” στον αέρα όσα έχτιζαν από τις 25 Σεπτεμβρίου.
Όταν άρχισε το ταξίδι του Κυπέλλου και γράφτηκαν οι πρώτες σελίδες του νέου “χρυσού” κεφαλαίου στην 100ετή ιστορία του συλλόγου.
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά για τους παίκτες του ΟΦΗ, η κόκκινη του Νίκου Χριστογεώργου στο 90+8′ λίγο έλειψε να βάλει στον πάγο το όνειρο.
Όμως ο Μάρκο Μπάκιτς δεν δίστασε στιγμή, φόρεσε τα γάντια του τερματοφύλακα και συνδυάζοντας το βόλεϊ (απέκρουσε με μανσέτα) με το ένστικτό του, έδιωξε τον κίνδυνο στο απευθείας φάουλ του Κρεσπί και έστειλε τον ΟΦΗ στα ουράνια.
Για να ακολουθήσουν στιγμές που θα μείνουν μια για πάντα χαραγμένες στη μνήμη όλων και θα μεταφέρονται από γενιά σε γενιά ως κειμήλιο.
Δάκρυα χαράς από κόσμο που είτε δεν ζούσε στην τετραετία που ο ΟΦΗ -για το μέγεθός του- “τελειοποίησε” τον θεσμό του Κυπέλλου (κατάκτηση το 1987, ημιτελικά το 1988, φιναλίστ το 1990), είτε έχει χάσει αγαπημένους του, οι οποίοι θα έδιναν τα πάντα για να βρίσκονται στις κερκίδες του Γεντί Κουλέ το απόγευμα της Τετάρτης (02/04).
Το τελευταίο, λοιπόν, σφύριγμα του Τάσου Παπαπέτρου, αποτέλεσε το έναυσμα για ένα ξέφρενο πάρτι, που άρχισε με την εισβολή… αγάπης στον αγωνιστικό χώρο, μέχρι τη βραδινή πορεία στο κέντρο του Ηρακλείου από εκστασιασμένους φιλάθλους του ΟΦΗ, οι οποίοι ζητούσαν την κατάκτηση του Κυπέλλου στις 17 Μαΐου στο ΟΑΚΑ απέναντι στον Ολυμπιακό.
Ο Ράσταβατς που θέλει να “ντυθεί” Γκέραρντ
Το αποτύπωμα του Ευγένιου Γκέραρντ είναι ένα από τα πιο βαριά στην ιστορία των Ομιλητών.
Μάλιστα είναι τόσο τεράστιο το μέγεθός του, που η σκιά του φαίνεται σαν να τριγυρνάει ακόμη πάνω από το Γεντί Κουλέ.
Αυτό θέλησαν να το δείξουν με το “καλημέρα” οι φίλαθλοι των γηπεδούχων, που στην είσοδο των δύο ομάδων στο χορτάρι σήκωσαν ένα ανατριχιαστικό γιγάντιο κορεό.
Το εν λόγω πανό απεικόνιζε τον “αρχιτέκτονα” του θριάμβου του 87′ στον τελικό με τον Ηρακλή (νίκη του ΟΦΗ στα πέναλτι με 3-1), Ευγένιο Γκέραρντ, να σηκώνει τη βαρύτιμη Κούπα παρέα με τα ιερά τέρατα των Κρητικών, Νίκο Νιόπλια, Μελέτη Περσία, Μύρωνα Σηφάκη και Αλεχάντρο Ίσις.
Ο Ολλανδός προπονητής άλλαξε το ελληνικό ποδόσφαιρο, αγαπήθηκε όσο λίγοι και εν τέλει έγινε Κρητικός, με τον Μίλαν Ράσταβατς να ευελπιστεί να ακολουθήσει παρόμοια πορεία.
Αν κρίνουμε από τα αγωνιστικά πεπραγμένα, οδήγησε τον ΟΦΗ στον τρίτο του Τελικό Κυπέλλου, τότε βαδίζει σε καλό δρόμο.
Όμως, ο Γκέραρντ ήταν και ένας εξαιρετικός χαρακτήρας, με τον Σέρβο τεχνικό των Ομιλητών να το αποδεικνύει περίτρανα μετά τις δηλώσεις τους.
Έχουμε διαβάσει και ακούσει για προπονητές που για να καλύψουν τα δικά τους λάθη ρίχνουν το φταίξιμο σε συναδέλφους τους οι οποίοι κάθισαν προηγουμένως στον πάγκο και τα έκαναν “μαντάρα” σύμφωνα με αυτούς.
Αλλά στις επιτυχίες ξαφνικά το τι έκανε ο τέως διαχειριστής της ομάδας πηγαίνει… περίπατο.
Ε, λοιπόν, αυτό δεν συνέβη στην περίπτωση του Ράσταβατς, που ιπποτικά στις πρώτες του δηλώσεις μετά το δραματικό φινάλε του ματς και με τις παλμούς να βαράνε κόκκινο, είχε τη διαύγεια να αφιερώσει τη νίκη στον Τραΐανό Δέλλα, καθώς στα μέσα Οκτωβρίου του 2024 ο 49χρονος Έλληνας παραιτήθηκε από τα καθήκοντά του στην άκρη του πάγκου του ΟΦΗ λόγω ενός προσωπικού προβλήματος.
Ένα είναι το σίγουρο μετά από όλα αυτά. Με τέτοιον κόσμο και παίκτες να “μασάνε σίδερα”, ο ΟΦΗ δεν έχει τίποτα να φοβηθεί στις 17 Μαΐου στο ΟΑΚΑ.
Εξάλλου, είναι ένα ματς, όλα μπορεί να συμβαίνουν στον θεσμό των εκπλήξεων…
