Η επόμενη μέρα στην ΑΕΚ μετά την ήττα από την Ομόνοια Αραδίππου, βρίσκει τους πάντες (;) βυθισμένους στον προβληματισμό και την απογοήτευση. Η ομάδα της Λάρνακας έχασε μία τεράστια ευκαιρία να μειώσει την απόσταση από την κορυφή και να μπει με πολύ καλές προοπτικές στα πλέι οφ. Πλέον τα δεδομένα όχι μόνο έχουν χειροτερέψει, αλλά έβαλε τον εαυτό της στη διαδικασία να πηγαίνει από αγωνιστική σε αγωνιστική, βρισκόμενη με την πλάτη στον τοίχο. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά…
*ΤΟ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ: Στο πρώτο ημίχρονο η ΑΕΚ δεν ήταν… σούπερ, αλλά κακή δεν ήταν. Με εφτά τελικές και τον αντίπαλο τερματοφύλακα να καταγράφει πέντε αποκρούσεις, δεν μπορείς να της καταλογίσεις ούτε έλλειψη προσπάθειας, ούτε αδιαφορία, παρά μόνο έλλειψη αυτοσυγκέντρωσης και καθαρού μυαλού. Στο δεύτερο ημίχρονο όμως η εμφάνισή της ήταν απαράδεκτη κι ανοίγει ξανά το κεφάλαιο της νοοτροπίας της, που φάνηκε (και) στο τέλος της αναμέτρησης.
*ΜΠΕΡΓΚ-ΠΑΙΚΤΕΣ: Ο Νορβηγός έκανε λανθασμένες επιλογές και δεν βοήθησε καθόλου από τον πάγκο. Το γιατί βγήκαν οι Καμπρέρα-Τσακόν σας ενημερώσαμε νωρίτερα (ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ), αλλά η είσοδος του Φραν Σολ κι όχι του Ανγκιέλσκι (ο οποίος μπήκε αφού δέχθηκε το πρώτο γκολ!), που στο κάτω κάτω είχε σκοράρει δύο τέρματα στα προηγούμενα τρία παιχνίδια, ήταν (και είναι) ακατανόητη. Όπως επίσης ακατανόητο ήταν το ότι ο Μιραμόν έμεινε σε ένα τέτοιο ματς για 77 λεπτά, έναν… μπακ τον οποίο ο Μπεργκ επιμένει να τον χρησιμοποιεί σε ρόλο δεξιού εξτρέμ όταν λείπει ο Φαράζ. Ο Νορβηγός πάντως έχασε αρκετούς πόντους στα μάτια του κόσμου κι αυτό είναι μια πραγματικότητα. Ούτε οι ποδοσφαιριστές ασφαλώς είναι άμοιροι ευθυνών και σε ένα τέτοιο αποτέλεσμα, στο χρονικό σημείο που ήρθε, δεν φταίει μόνο ο προπονητής.
*ΦΗΜΕΣ-ΣΥΜΒΟΛΑΙΑ: Θα πρέπει να γίνει κατανοητό από τον καθένα: δεν μπορεί καμία ομάδα στον κόσμο να ασχολείται και να απαντά συνεχώς σε κάθε φήμη που κυκλοφορεί κι αντί για φήμη, θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω μια άλλη λέξη, την πασίγνωστη ελληνική που αρχίζει από «Μ»! Στο κάτω-κάτω, αν κάποιος θέλει να φύγει, η πόρτα είναι ανοικτή. Με το ζόρι δεν (πρέπει να) μένει κανείς! Η ΑΕΚ δεν θα σταματήσει ούτε αν φύγει ο Μπεργκ, ο Μιλίτσεβιτς κι ο κάθε Μιλίτσεβιτς! Η ΑΕΚ σωστά το ξέκοψε σήμερα, έστω και με καθυστέρηση.
*ΤΟ…ΧΕΙΡΟΚΡΟΤΗΜΑ: Δεν γνωρίζω αν ήταν ειρωνικό ή όχι το χειροκρότημα του Μπεργκ προς τον κόσμο, κακώς όμως πήγε να χειροκροτήσει ξανά ενώ έφευγε, δίνοντας τροφή για σχόλια. Ο κόσμος έχει ΚΑΘΕ ΔΙΚΑΙΩΜΑ να αποδοκιμάσει, βλέποντας το ίδιο έργο να επαναλαμβάνεται. Δηλαδή τι στο καλό περίμενε κανείς, να τους… χειροκροτήσουν μετά από μια τέτοια ήττα; Ούτε μπορεί να σταθεί ως δικαιολογία ότι πήγαν να… ευχαριστήσουν τον κόσμο, μετά από μία τέτοια πίκρα που τον πότισαν. Σκύβεις το κεφάλι και πας στα αποδυτήρια, τελεία και παύλα! Το πρόβλημα δεν είναι η ήττα, αλλά το πώς ήρθε και στη χρονική συγκυρία, ενώ υπήρχε η δυνατότητα να μπει η ομάδα πιο γερά στη μάχη του τίτλου. Στο «Αντώνης Παπαδόπουλος» δεν χάθηκαν απλά τρεις βαθμοί, αλλά το πιο σημαντικό: η πίστη του κόσμου.
*ΔΙΟΙΚΗΣΗ: Πριν την έναρξη των πλέι οφ, καλείται να λάβει τα μέτρα της. Παρέχει τα πάντα στους ποδοσφαιριστές, έχουν ότι μα ότι χρειάζονται όμως από την άλλη, για να ξεκόψει επιτέλους κάποια κακώς κείμενα, θα πρέπει να τους στείλει αυστηρότατο μήνυμα. Αν οι παίκτες/προπονητές αισθάνονται πως μετά από μια ήττα… ούτε γάτα ούτε ζημιά, είναι δική της ευθύνη να πάρει το μαχαίρι και να κόψει επιτέλους αυτή την νοοτροπία. Δεν γίνεται να χάνονται νίκες όπως στα ματς με τον Εθνικό στο Δασάκι και την Ανόρθωση στο «Αντώνης Παπαδόπουλος» με τρία ανόητα πέναλτι και να μην κουνιέται φύλλο στα αποδυτήρια, με αποκορύφωμα το χθεσινό. Καιρός να θυμίσει ΣΕ ΟΛΟΥΣ σε ποια ομάδα αγωνίζονται και ποιοι είναι οι στόχοι της. Η σεζόν δεν τελείωσε με μία ήττα, όσο οδυνηρή κι αν είναι. Οφείλουν ΑΠΑΝΤΕΣ να παλέψουν για την τελευταία πιθανότητα για το πρωτάθλημα και για το κύπελλο.
*ΚΟΣΜΟΣ: Δυο λέξεις μόνο κι ας κατηγορηθώ για λαϊκισμό -ουδόλως με ενδιαφέρει: Λυπηθείτε τον. ΛΥ-ΠΗ-ΘΕΙ-ΤΕ ΤΟΝ!!!
Ανδρέας Βεντούρης
