Αναζητώντας κανείς τα αίτια της κακής πορείας του ΑΠΟΕΛ, οι απόψεις είναι υποκειμενικές, όσον αφορά το ποιος ή ποιοι έχουν το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης. Για κάποιους το ‘χει ο Μανόλο Χιμένεθ, γι’ άλλους η διοίκηση, για μερικούς οι ποδοσφαιριστές ή ενδεχομένως και ο… Γκαγιέγο.
Αρκετοί θυμήθηκαν τον Ρικάρντο Σα Πίντο, θεωρώντας ότι έναν προπονητή που παίρνει το πρωτάθλημα, δεν τον διώχνεις ελαφρά τη καρδία. Με την ψυχρή λογική αυτή δεν είναι μια λανθασμένη άποψη, όμως στα ενδότερα του Αρχαγγέλου γνωρίζουν καλύτερα το πώς κύλησε η περσινή σεζόν με τον Πορτογάλο.
Θεωρώ λοιπόν, καταθέτοντας τη δική μου ταπεινή άποψη, πως το μεγαλύτερο λάθος στο ΑΠΟΕΛ δεν ήταν η απομάκρυνση του Σα Πίντο (αντιθέτως, πιστεύω πως ήταν μία ορθή απόφαση), αλλά το πώς κινήθηκαν για την αντικατάστασή του. Τι θέλω να πω: Η φιλοσοφία του περσινού προπονητή των «γαλαζοκιτρίνων» ήταν γνωστή.
Το ΑΠΟΕΛ και δη η διοίκησή του, είχε μπροστά της δύο δρόμους: είτε να επιλέξει έναν προπονητή με την ίδια φιλοσοφία, προκειμένου η ομάδα να μην χρειαστεί χρόνο ώστε να αλλάξει τον τρόπο παιχνιδιού της και να προσαρμοστεί σ’ αυτόν, έχοντας μπροστά της σε σύντομο χρονικό διάστημα τους σημαντικούς και κρίσιμους ευρωπαϊκούς αγώνες, είτε θα προσλάμβανε έναν τεχνικό με διαφορετική φιλοσοφία, γνωρίζοντας όμως το ρίσκο μιας τέτοιας απόφασης αλλά θα ήταν διατεθειμένη να του δώσει το χρόνο για να περάσει αυτά που ο ίδιος θα ήθελε, τα οποία, μέσα σε ενάμιση μήνα, έχοντας το «πρέπει» της πρόκρισης σε μία League Phase ευρωπαϊκής διοργάνωσης, προφανώς δεν θα προλάβαινε να το πετύχει.
Επέλεξε τον δεύτερο δρόμο, μόνο που η επιλογή δεν ήταν η ενδεδειγμένη, για μία σειρά από λόγους που δεν είναι της παρούσης κι άλλωστε δεν έχουν πλέον και ιδιαίτερη σημασία, αφού είναι ήδη χιλιοειπωμένα. Ακολούθως προέκυψε η περίπτωση Ντομίνγκες, περισσότερο επειδή γνώριζε πρόσωπα και πράγματα στον Αρχάγγελο -στο τέλος πάλι θα καταλήξουμε στην πίεση του αποτελέσματος και της έλλειψης χρόνου. Η επιλογή Μανόλο Χιμένεθ χρειάζεται ακόμη μεγαλύτερη συζήτηση. Σαν όνομα προφανώς έχει την εμβέλειά του, αλλά το θέμα είναι, ξανά, η φιλοσοφία του ως προπονητής.
Εκ των υστέρων λοιπόν, μπορεί να πει κανείς πως το πρώτιστο και βασικό λάθος που έφερε και τα… επόμενα, ήταν η λανθασμένη επιλογή του αντικαταστάτη του Σα Πίντο και κυρίως τα κριτήρια που ετέθησαν.
Το να καταγράψει το ΑΠΟΕΛ μια αποτυχημένη σεζόν δεν λέει κάτι. Έχοντας κατακτήσει 29 πρωταθλήματα, το να χάσει μία ή δύο χρονιές δεν θα είναι καταστροφή -το να λέγονται αυτά είναι ανοησίες περιτυλιγμένες με φανατισμό. Καμία ομάδα στον πλανήτη δεν έχει συμβόλαιο με την επιτυχία, όσο μεγάλη κι αν είναι.
Ας μην κρυβόμαστε, το πραγματικό πρόβλημα (θα) είναι η μη εξασφάλιση ευρωπαϊκού εισιτηρίου και η στέρηση σημαντικών εσόδων, τα οποία έχει ανάγκη όσο έχει ένας ασθενής το φάρμακό του για τη θεραπεία του. Μόνο που το ΑΠΟΕΛ θα πρέπει να βρει άλλους τρόπους για τη… θεραπεία, εάν δεν θα έχει τη δυνατότητα να λάβει το φάρμακο της Ευρώπης. Κι αυτό αποτελεί μεγαλύτερο πρόβλημα από ένα χαμένο πρωτάθλημα.

Ανδρέας Βεντούρης