Έγινε πολύς λόγος στις μεταγραφές, αναφορικά με το αν ο Παναθηναϊκός έπρεπε να κάνει κάτι περισσότερο ή όχι. Για κάποιο λόγο ανεξήγητο, στο Τριφύλλι έχουμε… δαιμονοποιήσει τις μεταγραφές. Μη γίνουν πολλές γιατί είναι ένδειξη αποτυχίας. Μα αν έχεις κάτι ανάγκη, πρέπει να το κάνεις. Επειδή μετά το βρίσκεις μπροστά σου.
Ειδικά τώρα που οι στόχοι είναι ανοιχτοί. Οι δύο απ’ τους τρεις, καθώς ο ένας χάθηκε. Ο Παναθηναϊκός γρήγορα-γρήγορα διαπιστώνει πως δεν έκανε όσα χρειαζόταν. Επειδή υποτίμησε τις ανάγκες του δυστυχώς. Και όπως συμβαίνει πάντα, αυτά ακριβώς τα λάθη του, τα βρίσκει μπροστά του. Μακάρι να μην του στοιχίσουν περισσότερο.
Η αλήθεια είναι πως στο Τριφύλλι κάθε θέμα που μένει ανοιχτό, εμφανίζεται διαρκώς στο δρόμο του. Διογκωμένο τις περισσότερες φορές. Γιατί συν τοις άλλοις, είναι μεγαλύτερος ο… έλεγχος συγκριτικά με τις άλλες ομάδες. Μεγαλύτερη η αυτοκριτική, η γκρίνια. Απόλυτα λογικό όταν μιλάμε για τον Παναθηναϊκό που είναι 15 χρόνια χωρίς πρωτάθλημα και άλλα τόσα χωρίς τη μεγάλη ευρωπαϊκή διάκριση (απέκλεισε Μαρσέιγ και Λανς, αλλά αυτό έγινε στα προκριματικά, εννοούμε διάκριση πραγματική με πορεία εντυπωσιακή σε κάποια διοργάνωση).
Το Τριφύλλι τόσα χρόνια βρήκε εκτός τροχιάς… αυτοματοποιημένων καταστάσεων. Δεν έχει «άμυνες» να καλύψει ανοιχτά ζητήματα που θα του εμφανιστούν μπροστά του μέσα στη σεζόν. Αυτή ακριβώς η διαδικασία είναι που του προκαλεί τη φοβική αντιμετώπιση αγώνων.
Μεταγραφικά λοιπόν, ήρθαν μαζεμένοι οι τραυματισμοί στα στόπερ. Εκεί που χρειαζόταν μια κίνηση. Η οποία και δεν έγινε. Ο Μαξ παραμένει εκτός πλάνων προπονητή ουσιαστικά. Ο Μλαντένοβιτς πρέπει να παίζει ασταμάτητα, χωρίς δικαίωμα κούρασης και μακάρι το παιδί να μην πάθει ούτε βηχαλάκι γιατί θα είναι σοβαρό ζήτημα. Μιλάμε για τη θέση που ο Παναθηναϊκός ήξερε πως θέλει βασικό παίκτη τέτοιο καιρό πριν ένα χρόνο. Τελικά πήρε το ρίσκο με τον Μαξ καθυστερημένα και τον Ιανουάριο επέμεινε στην επιλογή του.
Τα ίδια και στα εξτρέμ. Η ομάδα πάει με σταθερή λύση τον Τζούριτσιτς, τη στιγμή που όσο καλά κι αν παίζει ο Σέρβος, δεν είναι εξτρέμ ουσιαστικά. Προέκυψε ο τραυματισμός του Πελίστρι και ξαφνικά οι λύσεις που έχει ο Παναθηναϊκός για τα άκρα, θέση όπου θεωρείται απ’ τις πρώτες στις οποίες γίνονται κινήσεις κατά τη διάρκεια αγώνων για να αλλάξει ο ρυθμός και οι συνθήκες ενός αγώνα, είναι η εξής μία: Μαντσίνι. Ένας παίκτης που μοιάζει εκτός κλίματος ουσιαστικά.
Γι’ αυτό και η ομάδα είναι σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης με τους τραυματισμούς που προέκυψαν. Επειδή της ήρθαν τα προβλήματα μαζεμένα στις θέσεις που έχει ανάγκη. Άρα επιβαρύνονται αναγκαστικά συγκεκριμένα παιδιά και γι’ αυτό βλέπουμε μια εικόνα αντοχών έως το 60-70 και μετά κάτι φοβικό.
Φοβούνται όχι τον Βόλο ή την Βίκινγκουρ. Φοβούνται επειδή αντιλαμβάνονται τους εαυτούς τους. Τις δυνάμεις τους. Τις αντοχές τους. Το κορμί τους το ίδιο. Ξέρουν πως δεν είναι σε θέση να έχουν το ίδιο «καθαρό» μυαλό, τα ίδια αντανακλαστικά, την ίδια ενέργεια για να αντιμετωπίσουν τις καταστάσεις που θα τους παρουσιαστούν.
Ο Σιώπης έδωσε πνοή στην ομάδα. Ο Σφιντέρκι το έκανε με τον ΟΦΗ. Ήδη οι μεταγραφές έδωσαν πράγματα στον Παναθηναϊκό. Θα έδιναν και περισσότερα, αν είχαν γίνει όσα χρειάζονταν. Ακόμη και η κίνηση που δεν «έκατσε» με τον Μοχάμεντ της Ναντ, η οποία στα μάτια πολλών φάνταζε ως περιττή, θα μπορούσε να δώσει πράγματα. Σκεφτείτε απλά πως με την Βίκινγκουρ δε θα είχε ξεκινήσει ο Γερεμέγεφ και θα μπορούσε να παίξει βασικός είτε ο Αιγύπτιος είτε ο Σφιντέρσκι.
Μην πάτε μακριά, δείτε πόσο διαφοροποιημένη μοιάζει η εικόνα του ΠΑΟΚ που πρόσθεσε λύσεις στο ρόστερτου. Ο Παναθηναϊκός που είχε πιο γεμάτο ρόστερ απ’ τους Θεσσαλονικείς μέχρι τον Ιανουάριο, βρίσκεται τώρα να είναι σε δύσκολη κατάσταση λόγω τραυματισμών και φυσικά δικού του λάθους με τη μη πραγματοποίηση μεγαλύτερου αριθμού κινήσεων ενίσχυσης.
Αυτά δεν αποτελούν δικαιολογία για το ματς με τον Βόλο, ή την Βίκινγκουρ, ή τη Λαμία που ακολουθεί, τον Παναιτωλικό και τον Ατρόμητο. Συγγνώμη αλλά εκεί δικαιολογία δεν υπάρχει, ο Παναθηναϊκός επιβάλλεται να προκριθεί στην Ευρώπη και να κάνει μόνο νίκες έως τα πλέι οφ.
Οι στόχοι όμως, δεν τελειώνουν εκεί. Θα ακολουθήσουν τα πλέι οφ με απαιτητικά ματς. Θα υπάρξουν επιστροφές σαφώς, αλλά η επιβάρυνση συγκεκριμένων παικτών θα παραμείνει. Κάποια παιδιά θα έχουν μεγαλύτερη σημασία να παίζουν χωρίς να χάνουν το ρυθμό και την ενέργειά τους. Αν τώρα σκεφτόμαστε για παράδειγμα το να παίζει βασικός ο Σένκεφελντ ή το ενδεχόμενο να παίξει ο Μαξ ή ο Μαντσίνι, σκεφτείτε αυτό να χρειαστεί εν μέσω πλέι οφ.
Ο Παναθηναϊκός τα λάθη του τα βρίσκει μπροστά του. Γιατί κάθε προσπάθεια επιστροφής στην κορυφή μετά από τόσα χρόνια, χωρίς το επιθυμητό επίπεδο συσπείρωσης και χωρίς «φίλους» που θα ξεκουράζουν τη μισή ομάδα όταν σε αντιμετωπίζουν, χρειάζεται να είναι αψεγάδιαστη αγωνιστικά. Να είσαι καλύτερος σε όλα απ’ τον ανταγωνισμό, αναφορικά με το ρόστερ, τις λύσεις και τις εναλλακτικές σου. Ο Παναθηναϊκός αυτό δυστυχώς δεν το έκανε.
Τουλάχιστον να μην το βρει μπροστά του από εδώ και πέρα. Ή τουλάχιστον να βρει μπροστά του όσο πιο… επιδερμικά γίνεται, χωρίς να του καθορίσει τη σεζόν ολόκληρη.
Υ.Γ. Το ματς με την Βίκινγκουρ δε χρειάζεται καμία συζήτηση. Ή περνά ο Παναθηναϊκός ή μιλάμε για τεράστιο κάζο. Τέλος κουβέντας.
Υ.Γ.1: Ο ίδιος ο προπονητής με το rotation που (δεν) κάνει, ουσιαστικά δείχνει το συγκεκριμένο πρόβλημα. Και είναι πραγματικά κρίμα επειδή η ομάδα έχει όντως πολύ καλό ρόστερ, αλλά πάλι όχι απόλυτα ολοκληρωμένο.
