Είναι η απόλυτη μεταμόρφωση μιας ομάδας που είχε χάσει την ταυτότητά της. Ο Παναθηναϊκός έψαχνε κάτι που του έλειπε εδώ και χρόνια: νοοτροπία πρωταθλητισμού, ηγεσία και όραμα.
Και τα βρήκε όλα σε έναν παίκτη που ξέρει να κερδίζει, που δεν φοβάται να σηκώσει μια ομάδα στις πλάτες του και που βλέπει το άθλημα μέσα από το πρίσμα της καθημερινής δουλείας και της ταπεινότητας.
Όμως, για να φτάσει μέχρι εδώ, ο Σλούκας πέρασε από μια σκληρή δοκιμασία. Συνειδητά το έπραξε. Όφειλε στον εαυτό του να διεκδικήσει στην ιστορία την θέση που του αρμόζει. Και το πέτυχε.
Οι χαρακτηρισμοί που ακούστηκαν για εκείνον μετά την αποχώρησή του από τον Ολυμπιακό δεν ήταν απλές δηλώσεις. Ήταν μια συστηματική απόπειρα «δολοφονίας χαρακτήρα» διότι ήταν οργανώμενη μεν, αλλά έμεινε ως απόπειρα δε.
Ο προπονητής του, ο Γιώργος Μπαρτζώκας, τον περιέγραψε ως έναν 34χρονο αθλητή με λάθος προσλαμβάνουσες από την παιδική του ηλικία που «δεν μπορεί να ακούσει κάτι διαφορετικό από αυτό που θέλει να ακούει».
Ο Γουόκαπ, ο συμπαίκτης του – που συμμετείχε σε final 4 για πρώτη φορά στην καριέρα του (Βελιγραδι 2022) όντας συμπληρωματικός του ηγέτη Σλούκα με τον Ολυμπιακό – πρόσθεσε πως προσπαθούσε ο ίδιος να κρατήσει τον Σλούκα συγκεντρωμένο στις υποχρεώσεις και τους στόχους της ομάδας, αφήνοντας να εννοηθεί πως κοίταζε μόνο τον εαυτό του.
Πόσο κόντα στην πραγματικότητα φαίνονται όλα αυτά, σήμερα 1,5 χρόνο μετά;
Η συλλογικότητα στην πράξη, όχι στα λόγια
Αυτές οι κατηγορίες κατέρρευσαν με πάταγο. Όχι επειδή ο Σλούκας μπήκε σε δημόσιες αντιπαραθέσεις, αλλά επειδή έκανε αυτό που κάνουν οι πραγματικοί ηγέτες: μίλησε με τις πράξεις του.
Σε κάθε τίτλο που κατέκτησε με τον Παναθηναϊκό, η εικόνα της απονομής ήταν αποστομωτική, πέρα των κατακτήσεων πέρα των MVP που κατέκτησε ο ίδιος και στους 3 τελικούς. Με υπερπαίκτες δίπλα του σαν τον Κέντρικ Ναν, ήταν αυτός και τις 3 φορές MVP.
Ο Σλούκας, αντί να σταθεί μόνος του στο κέντρο της σκηνής, μοιράστηκε τη στιγμή με τους ανθρώπους γύρω του.
• Στην EuroLeague, κάλεσε τον Εργκίν Αταμάν και τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο, τους δύο ανθρώπους που του έδωσαν το περιβάλλον που χρειαζόταν για να ηγηθεί.
• Στο πρωτάθλημα, έφερε δίπλα του τους Παπαπέτρου και Μήτογλου, δείχνοντας πως οι ελληνικοί πυλώνες της ομάδας είχαν πρωταγωνιστικό ρόλο.
• Στο Κύπελλο, μοιράστηκε την επιτυχία με τους τρεις ξένους παίκτες που έκαναν τη διαφορά: Ερνανγκόμεθ, Γκραντ και Ναν.
Αυτό δεν ήταν μια τυπική χειρονομία. Ήταν μια δήλωση φιλοσοφίας. Η επιτυχία δεν είναι ατομικό δικαίωμα, αλλά συλλογική κατάκτηση. Ο Σλούκας δεν είναι από εκείνους που κερδίζουν μόνο για τον εαυτό τους. Είναι από εκείνους που καταλαβαίνουν πως ένας τίτλος έχει αξία μόνο όταν μοιράζεται.
Το «εγώ» με μικρά και κεφαλαία γράμματα
Η ιστορία του Ολυμπιακού και του Μπαρτζώκα μοιάζει με αυτή ενός κλασικού οργανισμού όπου ο CEO αποτυγχάνει να δει τη μεγάλη εικόνα. Ο προπονητής του Ολυμπιακού, έχοντας πάρει τα «κλειδιά» της ομάδας, δεν διαχειρίστηκε σωστά ένα από τα μεγαλύτερα αγωνιστικά του εργαλεία.
Δεν κατάφερε να κατανοήσει πως ο ρόλος του δεν είναι να κυνηγήσει την προσωπική του επιβεβαίωση, αλλά να συντονίσει τους παίκτες του για να πάρει το μέγιστο από αυτούς.
Η αρνητική εμμονή του με τον Σλούκα δεν ήταν απλά ένα λάθος. Ήταν η απόφαση που στοίχισε ήδη 3 τίτλους στον Ολυμπιακό και τους έστειλε στον Παναθηναϊκό απογειώνοντας τον στα δυσθεώρητα ύψη.
Όταν ο Μπαρτζώκας προσπαθούσε να αποδείξει ότι είχε δίκιο για τον Σλούκα μαζεύοντας στην ομάδα δευτεροκλασάτους παίκτες, ο Σλούκας έπαιρνε με τον Παναθηναικό αυτό που επιθυμούσε διακαώς ο κόσμος του Ολυμπιακού, την Ευρωλίγκα και το Πρωτάθλημα Ελλάδος.
Όταν Μπαρτζώκας εγκατέλειψε την κομμουνιστική μπασκετική θεωρία των πολλών και των ίσων ευκαιριών σε Μπραζντέικις, Σίκμα, Γουόκαπ και η διοίκηση εφάρμοσε το δικό της πλάνο μοιράζοντας απλόχερα χρήματα σε παικταράδες, ο Σλούκας έχτιζε ήδη μια νέα αυτοκρατορία με την ομάδα που τον εμπιστεύτηκε.
Και όπως αποδείχθηκε, οι τίτλοι με έναν μαγικό τρόπο, έρχονται πάντα σε εκείνους που ξέρουν πώς να μοιράζονται το φως. Ο Σλούκας δεν χρειάστηκε να επιβεβαιωθεί με λόγια. Το έκανε μέσα από το παρκέ, μέσα από τις επιτυχίες και μέσα από το γεγονός ότι ακόμη και στο γλέντι του Κυπέλλου, δεν ήθελε τη σκηνή.
Ήθελε τη γωνιά με τους φίλους που έχει δεκαετίες, τους συμπαίκτες του, τον Σάββα, τον Δημήτρη, εκεί που υπάρχει εμπιστοσύνη και αγάπη. Ο Σλούκας την βραδυά που όλος ο κόσμος του Παναθηναικού πανηγύριζε την επιτυχία, κάθισε σε ένα τραπέζι στην άκρη του καταστήματος που γινόταν η γιορτή, και ζήτησε από τον Σάββα Καμπερίδη την στατιστική του ματς. Ο Σλούκας ακολουθεί την ρουτίνα του, την ρουτίνα ενός νικητή που ήδη παίζει στο μυαλό του το επόμενο ματς.
Το πεπρωμένο και η δικαίωσης
Η ιστορία στα γήπεδα, στην πολιτική, στο ευρύτερο πλαίσιο της κοινωνίας αλλά και παλαιότερα στα πεδία μάχης, γράφεται πάντα από τις προσωπικότητες που κερδίζουν τις μάχες με στρατηγική, επιμονή και ικανότητα.
Και η ιστορία έγραψε πως ο Κώστας Σλούκας πήγε εκεί που τον σεβάστηκαν, εκεί που του έδωσαν την ελευθερία να ηγηθεί, και εκεί που μπορούσε εκεί που οι γύρω του άντεχαν να φτάσουν στην κορυφή μαζί.
Ο Παναθηναϊκός δεν απέκτησε απλά έναν κορυφαίο παίκτη. Απέκτησε αυτόν που ταιριάζει στην ιστορία του και στο dna του. Ήθος, καθαροί τίτλοι, αναγνώριση χωρίς σκιές. Μια σχέση καρμική.
