Η είδηση κυριαρχούσε τους τελευταίους μήνες. Ο Τόζα Σάπουριτς, έδινε τη δυσκολότερη μάχη της ζωής του.
Κτυπημένος από τον καρκίνο, τον οποίο αρκετές φορές, κατάφερε να τον νικήσει αλλά στιγμιαία.
Έδωσε μία τιτάνια μάχη αλλά αποδείχθηκε ότι ο άλλοτε νικητής στα γήπεδα, ήταν αδύνατον αυτή τη φορά, να βρει τρόπο να αναδειχθεί και σε αυτή την περίπτωση νικητής!
Τις τελευταίες βδομάδες, η ενημέρωση έλεγε ότι ο Τόζα, έμπαινε και έβγαινε από το ογκολογικό.
Στηριγμένος μόνο στα λίγα δικά του πρόσωπα της οικογένεια του, αφού δεν ήθελε επισκέψεις ούτε και την παρηγοριά των φίλων του.
Θυμάμαι όταν τον συνάντηση για τελευταία φορά. Τον περασμένο Ιούνιο στην κηδεία του Νώνη Παπαγεωργίου. Δεν έδειχνε κανένα σημάδι αρρώστια τότε. Τουναντίον, ήταν ο Τόζα όπως τον ήξερα και πίστεψα ότι είχε καταφέρει να αναδειχθεί νικητής.
Οι επόμενες βδομάδες όμως, έφεραν τα κακά μηνύματα. Ότι επιδεινώθηκε η ασθένεια και δεν υπήρχε προοπτική να τα καταφέρει.
Μέχρι που τον λύγισε ο καρκίνος και έφυγε από τη ζωή στα 64 του χρόνια. Ήταν ίσως η πρώτη και μεγαλύτερη ποδοσφαιρική προσωπικότητα που ήρθε στην Κύπρο στα 29 του χρόνια.
Το καλοκαίρι 1989 σαν Γιουγκοσλάβος και μετέπειτα σαν Σέρβος. Αυτός και ο Γκόγκιτς, ήταν και είναι το κορυφαίο ίσως ποδοσφαιρικό δίδυμο στα γήπεδα της Κύπρου.
Ο Τόζα ήταν όμως μία διαφορετική περίπτωση. Είχε καταφέρει να επιβληθεί με την αρχοντιά και τη λεβεντιά του.
Η Κύπρος αποδείχθηκε η δεύτερη πατρίδα του. Εδώ έκανε φίλους, εδώ ρίζωσε ποδοσφαιρικά και ανθρώπινα.
Αιωνία να είναι η μνήμη σου φίλε Τόζα…
ΜΙΧΑΛΗΣ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ
