Όταν έχεις να γράψεις για έναν θρύλο η λευκή σελίδα στον υπολογιστή με τον κέρσορα να αναβοσβήνει μοιάζει ακόμα πιο μεγάλη και δύσκολο να γεμίσει. Τι να γράψει κανείς για τον Ραφαέλ Ναδάλ, ο οποίος από χθες το βράδυ και τυπικά θεωρείται «ευδοκίμως τερματίσας» την μεγάλη του καριέρα; Οι προημιτελικοί του Davis Cup, όπου ο Ισπανός εκπροσώπησε την εθνική του ομάδα απέναντι στην Ολλανδία, ήταν το τελευταίο τουρνουά που έλαβε μέρος και η ήττα του από τον Μπότιτς Φαν ντε Ζάντσουλπ το τελευταίο επαγγελματικό του ματς.
Πριν απ’ αυτό, βέβαια, είχαν μεσολαβήσει άλλα 1307 (!) παιχνίδια σε επαγγελματικό επίπεδο σ’ αυτά τα 24 (!) χρόνια που βρέθηκε στα επαγγελματικά κορτ. Απ’ αυτά έφυγε νικητής στα 1080, ένα εκπληκτικό ποσοστό 82,6%. Με 92 τίτλους στο ενεργητικό του καταγράφεται ως ο 5ος πιο πετυχημένος τενίστας όλων των εποχών. Τα 22 του Γκραν Σλαμ και κυρίως οι 14 τίτλοι του στο Ρολάν Γκαρός, και το ρεκόρ των 81 συνεχόμενων νικών σε χωμάτινη επιφάνεια, τον καθιστά έναν πραγματικό θρύλο του τένις.
Αρκετά με τους αριθμούς. Έχουν γραφτεί τόσα εκατομμύρια λέξεις και θα γραφτούν ακόμα περισσότερες για να απαριθμήσουν τα όσα θαυμαστά πέτυχε ο «μεγαλύτερος Ισπανός αθλητής όλων των εποχών», όπως τον αποκάλεσε πριν λίγο καιρό ο βασιλιάς Φελίπε. Οι αριθμοί μοιάζουν μικροί για να αποτυπώσουν το μεγαλείο του. Μπορούν μόνο να δώσουν μια αίσθηση. Όπως π.χ. τα 135 εκ. δολάρια που έχει κερδίσει μόνο από αμοιβές αγώνων. Ο Ράφα κέρδισε μια ζωή παραδεισένια. Αλλά με αίμα, δάκρυα και ιδρώτα, όπως ο ίδιος έχει αφηγηθεί.
H μάχη των… θείων
Από βρέφος ακόμα ο νεαρός Ράφα, που γεννήθηκε στο ειδυλλιακό περιβάλλον της Μανακόρ στη Μαγιόρκα των Βαλεαρίδων, έγινε μήλο της έριδας. Η οικογένειά του είδε από πολύ νωρίς το ενδιαφέρον του για τα σπορ και δύο θείοι μονομάχησαν για… δέκα χρόνια για να τον σύρουν στη δική τους πλευρά. Ο Μιγκέλ Άνχελ Ναδάλ, τότε σέντερ μπακ της Μπαρτσελόνα και της εθνικής Ισπανίας, είναι αλήθεια ότι δεν έκανε και πολλές προσπάθειες, θεωρώντας δεδομένο ότι η μπάλα θα κερδίσει τον μικρό. Ο Τόνι Ναδάλ, προπονητής τένις, αποδείχτηκε πιο μεθοδικός. Αυτός παρέσυρε τον Ράφα ήδη από τα τρία του χρόνια να κάνει τα πρώτα του σέρβις στον τοπικό σύλλογο.
Στην πορεία, κι αφού είδε ότι ο μικρός Ράφα… το’ χει, που λέμε, αποφάσισε να πάει την προπόνηση σε άλλο επίπεδο. Δεν αντιμετώπισε τον ανηψιό του ως έναν άλλο από τους χομπίστες μαθητές του, αλλά σαν έναν υποψήφιο πρωταθλητή. Οι φωνές, οι κατσάδες και η σκληρή μέχρι απανθρωπιάς προπόνηση έφεραν πολλές φορές τον Ράφα στα όριά του. «Γύριζα σπίτι κλαίγοντας, χωρίς να κάνω μπάνιο και με χέρια ματωμένα από τις πολλές ώρες που κρατούσα τη ρακέτα», είπε. Αίμα, δάκρυα και ιδρώτας, στην κυριολεξία. Όλα αυτά στην αυτοβιογραφία του Rafa, που κυκλοφόρησε το 2011.
Κάποιες φορές ζήτησε από τους γονείς του να σταματήσει να πηγαίνει «στο θείο». Καλύτερο ήταν το παιχνίδι ποδοσφαίρου στην αλάνα με τα παιδιά της γειτονιάς. Ο ασφαλιστής πατέρας του είχε μια μακρά συζήτηση με τον Τόνι. Κι αποφάσισε να συνεχίσει ο μικρός. Τι είπαν, δεν έχει γίνει ακόμα γνωστό. Και μάλλον ούτε πρόκειται. Ο πατέρας, πάντως, πείστηκε ότι όλη αυτή η μεταχείριση δεν γινόταν χωρίς λόγο, ούτε χωρίς αποτέλεσμα.
Το ποδόσφαιρο δεν το άφηνε, οι αγώνες του έτερου θείου είχαν μεγάλη τηλεθέαση στην οικογένεια (αν και φανατικοί οπαδοί της Ρεάλ Μαδρίτης, όπως και ο ίδιος παραδέχτηκε μετά) και στα 8 του ήδη σταδιοδρομούσε και στη μεγάλη μπάλα και στο μικρό μπαλάκι. Ως αμφιδέξιος, μπορούσε να κρατήσει τη ρακέτα με τα δύο χέρια, αλλά ο θείος Τόνι τον έπεισε, όχι χωρίς προσπάθεια, να επικεντρωθεί στο αριστερό, για να έχει αβαντάζ.
Αυτό το αβαντάζ φάνηκε αμέσως. Σε ηλικία 8 ετών νίκησε ένα τουρνουά Κ12,με παιδιά τέσσερα χρόνια μεγαλύτερα! Αδιανόητο. Στα 12 του, τον Φεβρουάριο του 1998, κατέκτησε το Open Super 12, το άτυπο παγκόσμιο πρωτάθλημα για παίκτες κάτω των 12 ετών στο Ορέ της Βρετάνης. Εκεί κατάλαβε και ο ίδιος ότι το τένις μπορούσε να τον οδηγήσει ψηλά. Αποφάσισε να αφήσει το ποδόσφαιρο, επειδή με προπονήσεις και στα δύο σπορ δεν μπορούσε καν να παρακολουθήσει το σχολείο του!
Επαγγελματίας από τα 14
Η επαγγελματική του καριέρα ξεκίνησε από την (αδιανόητη και σήμερα) μικρή ηλικία των 14 ετών, το 2000. Τότε βρισκόταν ήδη σε τέτοιο επίπεδο που νίκησε σ’ ένα ματς, φιλικό έστω, τον Κάρλος Μόγια, το είδωλό του, επίσης από τη Μαγιόρκα, που εκείνη τη στιγμή βρισκόταν στο νο10 της παγκόσμιας κατάταξης! Ο Μόγια έγινε αργότερα μέντοράς του και συμβουλάτορας στην επαγγελματική του καριέρα.
Η επαγγελματική του καριέρα, αν έπρεπε να την εξετάσουμε αναλυτικά, θα χρειαζόταν έναν… τόμο. Το ισπανικό λήμμα της Wikipedia έχει συνολικά 13.723 λέξεις για να περιγράψει 24 χρόνια επαγγελματικής καριέρας, ένα καθαρό δημοσιογραφικό κείμενο στο οποίο αναφέρονται νίκες, τίτλοι και διακρίσεις. Τίποτε άλλο.
Αν πρέπει απ’ όλα τα ματς της καριέρας του να ξεχωρίσουμε ένα, ασφαλώς είναι ο τελικός του Γουίμπλεντον το 2008, όταν και νίκησε 3-2 σετ τον Ρότζερ Φέντερερ, μια τιτανομαχία 4 ωρών και 48 λεπτών, που από τότε μέχρι σήμερα φέρει τον τίτλο του «καλύτερου παιχνιδιού τένις όλων των εποχών». Ούτως ή άλλως πολλές αναμετρήσεις του με τον Φέντερερ, αλλά φυσικά και με τον Νόβακ Τζόκοβιτς, έχουν χαρακτηριστεί επικές.
Φοβάται το σκοτάδι και το ποδήλατο!
Πέρα από το γήπεδο, ο Ράφα είναι ένας άνθρωπος σαν όλους τους άλλους. Με τις ιδιοτροπίες και τις φοβίες του. Ο ίδιος έχει παραδεχτεί ότι ακόμα και τώρα φοβάται το σκοτάδι! Τόσο παράξενο για έναν αθλητή που λάμπει υπέρλαμπρο φως… Δεν μπορεί, πάντως, να κοιμηθεί σε σκοτεινό δωμάτιο και επίτηδες αφήνει ανοιχτή την τηλεόραση! Επίσης δεν θα τον δει κανείς να κολυμπά στα βαθιά. Δεν του αρέσει το ποδήλατο, δεν αισθάνεται άνετα με τα σκυλιά και κάθε φορά που έχει καταιγίδα κι ακούει βροντές τρέχει να βάλει ένα μαξιλάρι στ’ αυτιά του. Ένα παιδί. Αλλά τόσο ταλαντούχο παιδί!
Για πάνω από 20 χρόνια ο Ράφα είναι πιστός σε μια γυναίκα και, απ’ ότι λέει ο ίδιος, αυτό δεν θα αλλάξει ποτέ. Την Μαρία Φρανσίσκα Περεγιό την γνώρισε όταν ήταν 19 ετών κι εκείνη 17, έγιναν ζευγάρι το 2005 και παντρεύτηκαν το… 2019. Σ’ αυτά τα 14 χρόνια απλά της έλεγε ότι δεν αισθάνεται έτοιμος για το επόμενο βήμα, επειδή η ζωή του τενίστα είναι απρόβλεπτη. Το 2022 καλοσώρισαν το πρώτο τους παιδί, που επίσης ονομάστηκε Ραφαέλ. Τώρα που αποσύρθηκε, έχει σκοπό να… δραστηριοποιηθεί περισσότερο σ’ αυτό τον τομέα, όπως λέει. Του αρέσει η μεγάλη οικογένεια, και θέλει να αποκτήσει πιο πολλά παιδιά, τώρα που θα έχει περισσότερη ώρα να τους αφιερώσει.
Ένας φανατικός ποδοσφαιρόφιλος, ο Ναδάλ ήταν ο ένας από τα μόλις έξι άτομα εκτός της ομάδας που τους επετράπη να μπουν στα αποδυτήρια και να πανηγυρίσουν μαζί με τους παίκτες την κατάκτηση του Μουντιάλ 2010 από την Ισπανία στα γήπεδα της Νότιας Αφρικής. Αγαπάει την πατρίδα του και το δείχνει σε κάθε στιγμή. Έχει κάνει και εκατοντάδες φιλανθρωπικές εκδηλώσεις, στην αρχή ιδιωτικά και μετά μέσω του ιδρύματος που φέρει το όνομά του και το διαχειρίζεται η σύζυγός του.
Ποιος καλύτερος επίλογος από αυτόν που έγραψε ο ίδιος σ’ ένα κεφάλαιο της αυτοβιογραφίας του: «Τελικά όλος αυτός ο κόπος δεν πήγε χαμένος». Αλίμονο.
