Τηρουμένων των αναλογιών, η μάχη που έδωσε ο Αθηναϊκός κόντρα στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, στη ρεβάνς της 2ας Οκτωβρίου 1991 στο «Ολντ Τράφορντ», συνιστά μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες ελληνικής ομάδας στην Ευρώπη.
Το γεγονός ότι έφτασε το ματς στην παράταση, άσχετα αν αποκλείστηκε εν τέλει με 2-0, ήταν απίστευτο για μια ομάδα που είχε παίξει μόλις την προηγούμενη χρονιά για πρώτη φορά στην Α’ Εθνική και είχε παίκτες που είχαν φάει τα νιάτα τους στα ξερά γήπεδα των μικρών κατηγοριών.
Αν και στο πρώτο ματς στο γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας (απ’ όπου κι η φωτογραφία) οι παίκτες του Αθηναϊκού είχαν κρατήσει τη Γιουνάιτεντ στο 0-0, όλοι περίμεναν ήττα με βαρύ σκορ στη ρεβάνς. Στην πραγματικότητα, όμως, ο Αθηναϊκός είχε στείλει το μήνυμα ότι δεν θα έπεφτε αμαχητί. Απλώς, κανείς δεν είχε μπει στον κόπο να το διαβάσει.
Εννοείται πως η τότε Γιουνάιτεντ δεν έχει καμία σχέση με τον κολοσσό (από κάθε άποψη) στον οποίο εξελίχθηκε μερικά χρόνια αργότερα. Δεν είχε αποκτήσει ακόμα τον Ερίκ Καντονά και παρέμενε μακριά απ’ την κορυφή του αγγλικού πρωταθλήματος από το 1967. Ωστόσο, είχε επιστρέψει στον δρόμο των επιτυχιών υπό την τεχνική καθοδήγηση του Άλεξ Φέργκιουσον (που δεν είχε κερδίσει ακόμα τον τίτλο του σερ) και τον Μάιο του 1991 είχε κατακτήσει το Κύπελλο Κυπελλούχων, νικώντας στον τελικό την Μπαρτσελόνα του Γιόχαν Κρόιφ με 2-1.
Ως κάτοχος του τίτλου υποδέχθηκε, λοιπόν, τον Αθηναϊκό η Γιουνάιτεντ. Με «αστέρια» τον εμβληματικό αρχηγό της, Μπράιαν Ρόμπσον, τον πρωταγωνιστή του τελικού με την Μπαρτσελόνα, Μαρκ Χιουζ και τον ανερχόμενο τότε μέσο, Πολ Ινς. Τερματοφύλακας ήταν ο Πίτερ Σμάιχελ, που μόλις είχε αποκτηθεί από την Μπρόντμπι, ενώ ηγέτης της άμυνας ήταν ο Στιβ Μπρους. Παρτενέρ του Χιουζ στην επίθεση ήταν ο διεθνής Σκωτσέζος, Μπράιαν ΜακΚλερ.
Από την άλλη πλευρά, ο Αθηναϊκός ήταν ομάδα που είχε ντεμπουτάρει μόλις την προηγούμενη χρονιά (1990-91) στην Α’ Εθνική. Εντυπωσίασε μεν, αφού τερμάτισε πέμπτος κι έφτασε στον τελικό του Κυπέλλου κόντρα στον πρωταθλητή Παναθηναϊκό (γεγονός που του έδωσε το εισιτήριο για το Κύπελλο Κυπελλούχων), αλλά μέχρι το 1990 το να παίξει στο «Ολντ Τράφορντ» έμοιαζε με όνειρο.
Το χωμάτινο γήπεδο της Νήαρ Ηστ ήταν το μόνιμο φόντο στα πορτραίτα των παικτών του Αθηναϊκού που φιλοξενούνταν στις πίσω σελίδες των άλμπουμ της Panini της δεκαετίας του ‘80 και η καθημερινότητα των οπαδών του περιοριζόταν στις κόντρες με τους οπαδούς του Αιολικού, της Προοδευτικής και του Ιωνικού.
Ξεγραμμένος, λοιπόν, πήγε στο Μάντσεστερ ο Αθηναϊκός. Από τον κόσμο και την κοινή λογική. Αλλά και από την ΕΡΤ, η οποία αποφάσισε να μεταδώσει τη ρεβάνς την τελευταία στιγμή, με περιγραφή από το στούντιο (μια και δεν είχε απεσταλμένο) και τη σύνδεση να αρχίζει γύρω στο 15′. Κάτι που είχε ως συνέπεια να μη δούμε ποτέ την κλασική ευκαιρία που έχασε ο Μίροσλαβ Μπογκ για να «παγώσει» το γήπεδο.
Εκείνο το βράδυ το «Ολντ Τράφορντ» μετατράπηκε από «Θέατρο των ονείρων» σε θέατρο της πειστικότερης σύγχρονης αναπαράστασης της Μάχης των Θερμοπυλών. Της άνισης κόντρας του γίγαντα με τον… τόσο δα, ο οποίος όμως όχι μόνο δεν παραδόθηκε αμαχητί, αλλά έφτασε μία ανάσα από το θαύμα.
Ένα γκολ ήθελε η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ για να προκριθεί. Μόνο ένα. Αλλά της βγήκε… η Παναγία για να λυγίσει τους ηρωικούς παίκτες του Αθηναϊκού, οι οποίοι τα έδωσαν όλα. Για τον Τάσο Χατζηαγγελή, τον Βασίλη Τζαλακώστα, τον Γιάννη Τάπρατζη, τον Βαγγέλη Σπηλιώτη (ο οποίος τραυματίστηκε στο κεφάλι και αποχώρησε νωρίς), τον Γιάννη Χατζηράπτη, τον Γιώργο Αναστασίου, το ότι έπαιξαν σε ένα από τα πιο ονομαστά ποδοσφαιρικά γήπεδα του κόσμου αποτελεί παράσημο καριέρας. Ένα παραμύθι που παραμένει γλυκό κι ας μην είχε ευτυχές τέλος.
Αντίθετα με τους προαναφερθέντες, ο Νίκος Σαργκάνης είχε πλούσια πείρα από μεγάλους αγώνες. Στα 37 του πλέον, ο διεθνής τερματοφύλακας βοήθησε και ψυχολογικά τους πιο άπειρους σε τέτοιες καταστάσεις συμπαίκτες του, ενώ πραγματοποίησε πολλές σωτήριες επεμβάσεις που κράτησαν το 0-0 μέχρι το τέλος του 90λέπτου.
Στην παράταση, όμως, λίγο μετά το ξεκίνημα του δευτέρου μέρους, «λύγισε» κι αυτός. Πρώτα ο Χιουζ στο 110’ κι έπειτα ο ΜακΚλερ στο 112’, πέτυχαν τα γκολ που διαμόρφωσαν το 2-0. Η Γιουνάιτεντ προκρίθηκε, αλλά στην Ελλάδα υπήρχε θαυμασμός για την ηρωική προσπάθεια των παιδιών του αείμνηστου Γκερντ Πρόκοπ.
Σήμερα, η Α’ Εθνική είναι πια μακρινή ανάμνηση για τον Αθηναϊκό, ο οποίος αδυνατεί να ξεκολλήσει από τα τοπικά πρωταθλήματα της ΕΠΣΑ. Το έπος του «Ολντ Τράφορντ», όμως, δίνει ακόμα το δικαίωμα στους λίγους, πιστούς οπαδούς του το δικαίωμα να κορδώνονται από περηφάνεια κάθε φορά που κάποιος «ξένος» το θυμάται με κολακευτικά λόγια.
Είναι, άλλωστε, το καλύτερο μάθημα για όλους τους «μικρούς» του αθλητισμού, που τρέμουν στο άκουσμα του ονόματος του «μεγάλου». Ναι, στο ποδόσφαιρο αξίζει να προσπαθείς ακόμα και για το ανέφικτο. Τότε η προσπάθεια αξίζει ίσα και με δέκα τίτλους!
