Ο Αντώνης Τσαπατάκης για όσους δεν τον ξέρουν είναι ένας «γίγαντας» από τα Χανιά, ύψους 1.88μ, ο οποίος έχει καθηλωθεί από το 2006 σε αναπηρικό αμαξίδιο.
Ακόμη και στο αμαξίδιο δείχνει τεράστιος. Είναι ένας αγαθός «γίγαντας» με τεράστια δύναμη ψυχής που δεν το βάζει κάτω με τίποτα και δίνει με τη ζωή του καθημερινά μαθήματα σε όλους εκείνους που τα έχουν όλα και θέλουν ακόμα περισσότερα.
Στο Λονδίνο (2012) και στο Ρίο Ντε Τζανέιρο (2016) ήταν 4ος αλλά δεν τα παράτησε. Πάλεψε και έφτασε εκεί όπου είχε ονειρευτεί. Πρώτα στο 3ο σκαλί του βάθρου και μετά στο 2ο.
Η ζωή του Αντώνη
Γεννήθηκε μια βροχερή ημέρα του χειμώνα του 1988 στα Χανιά. Συγκεκριμένα στις 13 Ιανουαρίου. Έμενε κοντά στο κολυμβητήριο των Χανίων και αγάπησε την θάλασσα την οποία είχε στα πόδια του.
Που τον έχανες που τον έβρισκες μικρό ήταν με τους φίλους τους στη θάλασσα. Φορούσε βατραχοπέδιλα και μάσκα και ονειρευόταν να μπει στο ναυτικό και να γίνει βατραχάνθρωπος. Ήθελε να γεράσει στη θάλασσα.
Το ατύχημα του 2006
Ο Αντώνης μεγάλωσε. Πέρασε το 2005 στην σχολή Αστυνομίας στο Ρέθυμνο. To 2006 όμως τον Δεκέμβριο είχε ένα ατύχημα με τη μήχανή του έξω από το κολυμβητήριο των Χανίων εκεί όπου μεγάλωσε…
«Στο κολυμβητήριο που πάω από παιδί έμαθα να κολυμπάω, έμαθα να διακρίνομαι, έμαθα να νικάω, έμαθα να χάνω, έμαθα τα πάντα στη ζωή μου» είπε πολλά χρόνια αργότερα. Καθηλώθηκε σε αναπηρικό αμαξίδιο. Δεν μπορούσε να περπατήσει. Παράλυσαν τα κάτω άκρα.
«Όλο αυτό συνέβη, το τροχαίο ατύχημα που είχα στα 18 μου, γιατί ήμουν, όπως κάθε παιδί, γιατί στα 18 είμαστε παιδιά, όπως κάθε παιδί και της τώρα εποχής, επηρεασμένο από τη ματαιοδοξία, από τον υλισμό… Όταν άνοιξα τα μάτια μου, μετά το ατύχημα, κατάλαβα ότι αυτό ήταν το λάθος κατευθείαν. Άνοιξα τα μάτια μου και λέω “οκ, δεν μπορώ να περπατήσω. Και τι έγινε». Μπορώ όμως να ανοίξω το μυαλό μου και να το κάνω να τρέξει μπροστά» είχε δηλώσει ο Έλληνας Παραολυμπιονίκης.
Η μεγάλη απόφαση του
Οι γονείς του, οι φίλοι του, οι συγγενείς του ήταν εκεί από την πρώτη ημέρα. Η έπρεπε να τα βάψει μαύρα ή να σηκωθεί.
«Είχα να επιλέξω ανάμεσα στο να είμαι αδύναμος, να κάθομαι στο σπίτι μου και να περιμένω τη μέρα που θα πεθάνω, και στο να πάω με τους δυνατούς και ό,τι και να κάνω στη ζωή μου να με δυναμώνει, να με κάνει να αντιλαμβάνομαι πιο έντονα την ίδια τη ζωή.
Άλλαξε η ζωή μου, αλλά με εμψύχωνε ο ίδιος μου ο εαυτός. Εκείνες τις δύσκολες στιγμές, κάθε άνθρωπος το μόνο που έχει για να βοηθηθεί είναι ο εαυτός του. Πρέπει να υπάρχει αρχικά ο εαυτός σου για να σε βοηθήσουν στη συνέχεια η οικογένεια και οι φίλοι σου. Όπως λέω συχνά, το αριστερό μου πόδι, το πόδι της καρδιάς, είμαι εγώ στη ζωή μου. Το δεξί πόδι είναι η οικογένεια και οι φίλοι μου, αυτοί έκαναν τα «πόδια» μου που με βοήθησαν να ξανασηκωθώ» θα πει πολλά χρόνια μετά.
Ο Αντώνης δεν τα παράτησε. Ξεκίνησε να κολυμπάει το 2008. Κάθε ημέρα. Όλη μέρα. Ήθελε να διοχετεύσει κάπου την ενέργειά του και τον τράβηξε το νερό. Της θάλασσας, της πισίνας. Δεν έχει σημασία εάν είναι αλμυρό ή γλυκό το νερό.
Εκείνος ήθελε να… χορεύει στο νερό και να κάνει περήφανους όλους τους Έλληνες. Τα κατάφερε. Όλη η Ελλάδα μιλάει για τον Αντώνη Τσαπατάκη. Τον μάγκα με τα 2 μετάλλια σε Παραολυμπιακούς Αγώνες και τον μαχητή της ζωής.
Θέλει και ένα χρυσό στους Παραολυμπιακούς Αγώνες αλλά ονειρεύεται να περπατήσει ξανά. Τι θα κάνει εάν περπατήσει; «Όταν ξαναπερπατήσω, το πρώτο πράγμα που θα κάνω είναι να χορέψω ένα πεντοζάλι».
Να σημειώσουμε ότι το 2009 η αρμόδια επιτροπή της Αστυνομίας έκρινε πως δεν μπορεί να υπηρετήσει στο Σώμα. Μετά από το μετάλλιο στο Τόκιο και στους Παραολυμπιακούς Αγώνες προήχθη σε αξιωματικό του Σώματος!
Εγώ πάτησε το γκάζι, όχι ο Θεός
Ο Αντώνης είναι απόλυτα εξοικειωμένος με αυτό που του συνέβη το 2006 και που άλλαξε τη ζωή του.
Μιλώντας στην ΕΡΤ για το ατύχημα που του άλλαξε τη ζωή είχε πει: «Δεν σκέφτηκα ποτέ “αν τότε δεν έτρεχα…”, γιατί εγώ έφταιγα. Εγώ πάτησα τέρμα το γκάζι! Δεν το πάτησε ούτε ο Θεός, ούτε κανείς άλλος. Ανέλαβα πλήρως την ευθύνη, το αντιμετώπισα και συνεχίζω να το αντιμετωπίζω σαν άντρας» μου λέει με τόνο που φανερώνει την αποφασιστικότητά του.
Δεν ήταν μόνος του σε όλο αυτό, δεν κλείστηκε στον εαυτό του, αφού «είχα την αμέριστη συμπαράσταση των αγαπημένων μου προσώπων. Αν δεν είχα αυτούς, δεν θα μιλούσαμε τώρα.
Η οικογένεια και οι φίλοι είναι τα πόδια μου. Δεν είπα ποτέ “Θεέ μου, γιατί μου το έκανες αυτό;” ή “γιατί μπαμπά μου πήρες τη μηχανή και μου έτυχε αυτό”. Είχα σπάσει μία πόρτα στο σπίτι για να μου πάρει τη μηχανή. Δεν έφταιγε ο πατέρας μου. Εγώ έφταιγα που έκανα τη μητέρα μου να κλαίει κάθε μέρα και όποτε βλέπει συνεντεύξεις μου. Τώρα κλαίει αυτή τη στιγμή.»
Για την επόμενη ημέρα είχε πει: «Από την πρώτη ημέρα αποφάσισα να “ξανασταθώ” στα πόδια μου. Μου πήρε 10 μήνες σχεδόν προκειμένου να είμαι ανεξάρτητος. Να ζω χωρίς τη βοήθεια κανενός».
Για τον αθλητισμό και την βοήθεια που του έχει προσφέρει έχει πει: «Ο αθλητισμός, γενικότερα, είναι πανάκεια όλων των προβλημάτων. Ακόμα και τα ψυχολογικά σου να ‘χεις, το νερό, ή σε ό,τι σου αρέσει να κάνεις που αφορά τον αθλητισμό, νομίζω ότι σε βοηθάει πάρα πολύ».
