Ήταν μικρό παιδί, όταν σε είδε για πρώτη φορά, στα σκαλάκια του ΓΣΖ, το 1994. Σε είδε να μπουσουλάς, όπως το μικρό μωρό που προσπαθεί να στηριχθεί στο σώμα του. Σε είδε να δυσκολεύεσαι, πολύ μάλιστα. Σαν ένα μωρό που έπρεπε, μεμιάς, να διαβεί μια ανηφόρα, έχοντας τριαντάφυλλα μ’ αγκάθια δεξιά κι αριστερά.
Σε είδε, όταν έκανες τα πρώτα σου βήματα. Γρήγορα γρήγορα, έμαθες να τρέχεις. Σε είδε όμως και να σκουντουφλάς. Να πέφτεις. Να βρίσκεσαι χάμω, να προσπαθείς με δυσκολία να σηκωθείς, ενώ αυτός είχε περάσει ήδη την εφηβεία. Στα 20+. Στρατός τέλος, το μαλλί είχε μεγαλώσει για τα καλά, ώρα για σπουδές. Μα προβληματιζόταν…
Θα πετύχαινε, άραγε, η ενοποίηση; Ερώτημα που βρισκόταν στο μυαλό πολλών. Μικρών, εφήβων και μεγάλων. Ιδιαίτερα το 2009, της σημαδιακής εκείνης χρονιάς. Όταν πολλοί πίστεψαν ότι όλα τελείωσαν, μα τότε όλα είχαν αρχίσει.
Μεγάλωνε, ενώ… μεγάλωνες κι εσύ. Σε είδε, με κάποια «pause», να ψηλώνεις. Ολοένα και περισσότερο. Άφησε το ΓΣΖ για την «Αρένα». Είδε, ένα όνειρο να γίνεται πραγματικότητα. Δεν ήταν το τελευταίο. Πιο σωστά, δεν είναι το τελευταίο.
Σε είδε να του επιτρέπεις να ονειρεύεται περισσότερα, απ’ όσα στα χρόνια της εφηβείας του. Τα χρόνια περνούσαν, εσύ συνέχιζες να μεγαλώνεις, το ίδιο κι αυτός. Γονιός πλέον. Αλλά, η χαρά του παιδιού, διπλή χαρά γονιού…
Σε είδε να γίνεσαι Ευρωπαία. Όχι με βήματα. Με τρέξιμο. Ν’ αρχίζεις Ιούλη, να τελειώνεις τον Μάρτη. Να κουβαλάς σε ξένα μέρη, όσους δεν κουβαλούσες, πριν από κάποια χρόνια, στο ΓΣΖ. Σε είδε, επίσης, να διεκδικείς το μεγάλο στόχο και να αποτυγχάνεις. Ξανά και ξανά. Σε είδε, γενικώς, όλα αυτά τα χρόνια, να προσπαθείς. Να πέφτεις και να σηκώνεσαι. Να μένεις στάσιμη, να βελτιώνεσαι. Να κάνεις βήματα προς τα πίσω, αλλά κι άλματα προς τα μπρος. Να χλευάζεσαι και να αποθεώνεσαι. Να πληγώνεσαι και να αναγεννιέσαι.
Μέχρι που σε είδε, την τελευταία 10ετία, να σταθεροποιείσαι. Σ’ αυτό που προοριζόσουν το 1994. Στα 30 σου τώρα, ολόκληρη «γυναίκα» πια. Κι αυτός, κάτι περισσότερο. Άλλοι μεγαλύτεροι, άλλοι μικρότεροι. Για όλους αυτούς, δεν είσαι απλά (πλέον) η ομάδα τους, αλλά ένα κομμάτι της ζωής τους.
Σήμερα, 18 Ιουλίου 2024, σε βλέπει πιο δυνατή από ποτέ, να αποτελείς τον λόγο που έχει ενώσει μια ολόκληρη πόλη. Κι όταν πλέον, στο εξωτερικό, αναφέρεις το όνομά της, στο μυαλό πολλών, αυτομάτως, έρχεται το δικό σου. Σε βλέπει, πλέον, με καμάρι, να μην αποτελείς το φτωχό συγγενή, αλλά έναν από τους δυνατούς παίκτες στο τραπέζι του κυπριακού ποδοσφαιρικού πόκερ.
Να σε χαίρονται, αυτοί που σ’ αγαπάνε με την καρδιά και τη ψυχή τους. Αυτοί που ονειρεύονται, ζητούν, πιστεύουν και θέλουν το πρωτάθλημα, αλλά δεν το περιμένουν για να σ’ αγαπήσουν περισσότερο. Το κάνουν, έτσι κι αλλιώς, από την πρώτη μέρα που σε γνώρισαν. Δίχως αντάλλαγμα.
Σήμερα γιορτάζουν κι αυτοί μαζί σου. Χρόνια πολλά ΑΕΚ, χρόνια πολλά Λάρνακα…
Ανδρέας Βεντούρης
