Είναι κομμάτι της ανθρώπινης φύσης: όταν χάνεις κάτι που δεδομένα γνωρίζεις πως είναι καλό, η πρώτη αντίδραση για το… άγνωστο που ακολουθεί, τις πλείστες φορές είναι αρνητική.
Προτιμάς να έχεις την… ασφάλεια, παρά το ερωτηματικό που δημιουργεί αυτομάτως και την ανασφάλεια. Κάπως έτσι ή πιο σωστά, ακριβώς έτσι, είναι το σκηνικό στις περιπτώσεις των Πέρα Πονς και Τζίμι Σουάρεθ.
Η αποχώρηση του πρώτου ήταν φυσιολογικό να δημιουργήσει απογοήτευση στον κόσμο της ΑΕΚ. Επρόκειτο για έναν από τους ποιοτικότερους ποδοσφαιριστές της αλλά και γενικώς στο κυπριακό ποδόσφαιρο την τελευταία διετία, βασικότατο στέλεχος, με μεγάλη προσφορά. Ως εδώ, έχω την εντύπωση ότι ουδείς διαφωνεί.
Για τους δικούς του προσωπικούς λόγους ωστόσο, οι οποίοι είναι απολύτως σεβαστοί, ο Ισπανός μέσος δεν επιθυμούσε να συνεχίσει την καριέρα του στην Κύπρο. Παρά την προσπάθεια που κατέβαλε και την υπομονή που επέδειξε, αντιλαμβάνεται κανείς ότι η ΑΕΚ δεν μπορούσε να τον κρατήσει με το ζόρι.
Κατ’ ακρίβεια, δεν πρέπει να κρατάει κανέναν με το ζόρι. Είτε λέγεται Πονς, είτε Πίριτς, είτε, είτε, είτε… Πάμε λοιπόν στο δια ταύτα: στο άκουσμα του αντικαταστάτη του, ενθουσιασμός μεγάλος δεν υπήρξε.
Η αρνητική κριτική, εξ όσων έχω αντιληφθεί, όχι απλά με μια ματιά στα social media αλλά και μέσω προσωπικών μηνυμάτων, ήταν μεγαλύτερη από την αντιμετώπισή του με έναν πιο θετικό φακό. Το… άγνωστο, που λέγαμε, στο πρόσωπο του Τζίμι Σουάρεθ.
Έναν ποδοσφαιριστή τον οποίο καθόλου δεν γνωρίζουμε, όπως ακριβώς άλλωστε ίσχυε και για τον Πονς, όταν ερχόταν προ δύο χρόνων στην ΑΕΚ. Εκτός κι αν κάποιος παρακολουθεί τόσο στενά την… Αλαβές και τον γνώριζε απ’ έξω κι ανακατωτά.
Το ότι ο Πονς αγωνιζόταν προτού έρθει στη La Liga και ο Σουάρεθ στη Segunda Division, προσωπικά δεν μου λέει απολύτως τίποτα. Στη Segunda άλλωστε αγωνιζόταν και ο Λέδες, συγκεκριμένα στην Καστεγιόν, ο οποίος έχει μετατραπεί σε έναν από τους πιο κομβικούς ποδοσφαιριστές της ΑΕΚ την τελευταία τριετία.
Προφανώς, η πρώτη ματιά στρέφεται στο βιογραφικό του καθενός. Ανεξαρτήτως όμως αυτού και το πού αγωνιζόταν ο (κάθε) Σουάρεθ, επιλέγω να τον κρίνω βάσει του τι θα παρακολουθήσω στο γήπεδο κι όχι βάσει του βιογραφικού του.
Θα είμαι βέβαια ο μεγαλύτερος ψεύτης, εάν πω ότι δεν είχα… διαβεί κι εγώ σ’ αυτόν τον δρόμο. Στο τέλος όμως, υπήρχαν περιπτώσεις για τις οποίες έσπασα τα μούτρα μου. Συνεπώς, επιλέγω να διαλέξω το δρόμο της… λογικής ή αν θέλετε, της εμπειρίας που αποκτά ο καθένας με την πάροδο των χρόνων: πρωτίστως να (τον) δω και μετά να (τον) κρίνω. Τον όποιο Σουάρεθ…
Ανδρέας Βεντούρης
