Ένας σέντερ ισάξιος ή έστω κοντά στο επίπεδο του Λεσόρ, ένας γκαρντ όχι… θεατής, ένας φόργουορντ τύπου Χεζόνια και φυσικά να μείνει ο Ναν. Έτσι απογειώνεται κι άλλο ο Παναθηναϊκός.
Ούτε ο πιο αισιόδοξος φίλος του Παναθηναϊκού, ούτε ακόμη ο μεγαλόστομος πλην όμως προφητικός Εργκίν Αταμάν, μπορούσε να φανταστεί πως ένα ρόστερ με δώδεκα νέους παίκτες και ουσιαστικά δύο εναπομείναντες από πέρσι θα έφτανε εννιά μήνες μετά να κατακτά τις κορυφές σε Ελλάδα και Ευρώπη. Επειδή όμως όποιος δεν αλλάζει… βουλιάζει κι επειδή πάντα εχθρός του καλού είναι το καλύτερο, οι «πράσινοι» είναι ανάγκη να προβούν σε βελτιώσεις στο ρόστερ τους προκειμένου να επιστρέψουν ισχυρότεροι για να υπερασπιστούν τα κεκτημένα το 2024/25. Άλλωστε οι τίτλοι που ο Παναθηναϊκός κατέκτησε πανάξια, δεν σημαίνει πως δεν υπήρξαν και λάθη ή αστοχίες στον σχεδιασμό.
Οι επιτυχίες κρύβουν κάτω από το χαλί τις όποιες αστοχίες και με τον Παναθηναϊκό πρωταθλητή εντός κι εκτός συνόρων… ποιος τις θυμάται; Αυτό, ωστόσο, δεν σημαίνει πως για κάθε μεταγραφή Γκραντ ή Λεσόρ, που πρόσφεραν πολύ περισσότερα από τα προσδοκώμενα, δεν υπήρξαν και κινήσεις που δεν απέδωσαν τα αναμενόμενα. Ο Μπαλτσερόφσκι δεν έπεισε σε πραγματικά κανένα σημαντικό παιχνίδι πως είναι ή μπορεί να γίνει άμεσα ο δεύτερος ή και τρίτος σέντερ μιας ομάδας με τόσο μεγάλες βλέψεις. Ο Γκάι δεν ήταν αυτό που έλειπε από τα γκαρντ καθώς χρειαζόταν αρκετές περισσότερες μπάλες από όσες μπορούσαν να του διατεθούν και καθιστούσε ακόμη πιο ευάλωτη την πρώτη ζώνη άμυνας. Και ο Βιλντόσα, που είχε ένα από τα τέσσερα μεγαλύτερα συμβόλαια στην ομάδα, πλην ελαχίστων εκλάμψεων δεν μπόρεσε ποτέ να προσαρμοστεί στα «θέλω» του Αταμάν και να δείξει το αναμφισβήτητο ταλέντο του.
Λάθος ήταν και η επιμονή του Τούρκου τεχνικού να μην αποκτηθεί σέντερ, άσχετα αν το ρίσκο να βγει η σεζόν μόνο με τον Λεσόρ δεν «πληρώθηκε», λόγω της υπεράνθρωπης ανθεκτικότητας που έδειξε ο Γάλλος σέντερ. Η διοίκηση πρόσφερε στον προπονητή τη δυνατότητα και φυσικά το μπάτζετ για να αποκτήσει ψηλό τόσο στους πρώτους 3-4 μήνες της σεζόν, όσο και λίγο πριν τα playoffs, εκείνος επέμεινε, εκ του αποτελέσματος δικαιώθηκε και… τώρα ποιος να του πει τι; Δεν παύει όμως η επιλογή αυτή να είχε αρκετό ρίσκο.
Ένας… κοντά στον Λεσόρ
Δεν υπάρχει καμία αποδεδειγμένα καλή και πετυχημένη ομάδα που να μην μπορεί να γίνει ακόμη πιο ισχυρή. Ομοίως και ο Παναθηναϊκός, που δεν έχει ανάγκη όπως πέρσι πλέον ριζική αναδόμηση, αλλά χρειάζεται ποιοτικές αναβαθμίσεις σε δύο με τρεις συγκεκριμένες θέσεις για να απογειωθεί σε επίπεδο απόδοσης και να διεκδικήσει το πρώτο back-to-back της ιστορίας του στην Ευρωλίγκα.
Για την πρώτη βασική αναβάθμιση πήρατε μια ιδέα παραπάνω. Ο Λεσόρ ανάγκασε άπαντες να του υποκλιθούν, αλλά θα ήταν παράτολμο ρίσκο να πάει ο Παναθηναϊκός σε μια δεύτερη διαδοχική σεζόν προσευχόμενος ο Γάλλος να αποδειχτεί και πάλι ατσάλινος. Ειδικά μετά από μια σεζόν που έπαιξε συνολικά 1.216:48 λεπτά στην Ευρωλίγκα (λιγότερα λεπτά μόνο από τον Μάικ Τζέιμς) και μετρούσε 30,5 λεπτά ανά αγώνα στους τελικούς δίνοντας πέντε ματς σε δέκα μέρες. Ο σέντερ που θα τον πλαισιώσει, μάλιστα, δεν θα πρέπει να λογίζεται ως συμπληρωματικός αλλά ως δυνάμει βασικός. Άρα, θα πρέπει να είναι κάποιος αν όχι ισάξιος, τότε πολύ κοντά στο επίπεδο του Λεσόρ. Όπως, λόγου χάρη, είχαν φέτος τους Ταβάρες-Πουαριέ η Ρεάλ, τους Βέσελι-Ερνανγκόμεθ η Μπαρτσελόνα και… τους Μιλουτίνοφ-Φαλ ο Ολυμπιακός.
Όσο για τα χαρακτηριστικά; Ιδανικά, θα χρειαζόταν ένας παίκτης άνω των 2,10μ., αλλά ακόμη κι αν ήταν οριακά πιο κοντός θα πρέπει να είναι ικανότερος στην άμυνα από τον Λεσόρ και ει δυνατόν με παιχνίδι με πρόσωπο στο καλάθι ή ακόμη και τρίποντο. Σίγουρα, πάντως, θα πρέπει ο δεύτερος σέντερ της ομάδας να έχει περισσότερες διαφορές παρά ομοιότητες στο παιχνίδι του με τον άσο από την Μαρτινίκα. Οι επιλογές στην ευρωπαϊκή αγορά είναι… σχεδόν ανύπαρκτες, καθώς οι σέντερ τέτοιας ποιότητας είναι είτε δεσμευμένοι, είτε… λογοδοσμένοι. Συνεπώς η στροφή στην αγορά του ΝΒΑ μοιάζει σχεδόν μονόδρομος. Περιπτώσεις όπως οι (free agents) Ντάνιελ Τάις, Άλεξ Λεν ή Γκόγκα Μπιτάντζε, που συγκεντρώνουν πολλά από τα παραπάνω στοιχεία, θα είχαν μεγάλο ενδιαφέρον. Ακόμη κι ο Παπαγιάννης θα ήταν αναβάθμιση σε σχέση με τη φετινή στελέχωση και είναι άδικο να απαξιώνεται λόγω της εικόνας του στην περσινή εφιαλτική σεζόν (όπου θάφτηκε και ο πολύτιμος Γκριγκόνις).
Δύο «κρίσιμες» προσθήκες σε γκαρντ και φόργουορντ
Τι άλλο θα χρειαζόταν ο Παναθηναϊκός; Αν θεωρήσουμε δεδομένη, πλην αυτής του Μπαλτσερόφσκι, την αποχώρηση του Βιλντόσα, οι «πράσινοι» θα πρέπει να κάνουν μια στοχευμένη προσθήκη στα γκαρντ τους. Δεν απαιτείται ένας παίκτης που θα έχει ρόλο θεατή και… ασφάλειας, όπως ήταν στο μεγαλύτερο κομμάτι της σεζόν ο Αργεντινός, αλλά κάποιος που θα βοηθήσει ουσιαστικά τους συμπαίκτες του. Άλλωστε ο Σλούκας διανύει τα 35, ο Γκραντ τον Οκτώβριο μπαίνει στα 33 και οι απαιτήσεις είναι μεγάλες ενεργειακά για να βγει η νέα σεζόν με ουσιαστικά τρεις γκαρντ. Άποψη του υπογράφοντος είναι πως οι «πράσινοι» περισσότερο από έναν ακόμη σκόρερ/χειριστή, θα χρειάζονταν έναν καλό παίκτη ομάδας, που θα φέρνει αμυντική ισορροπία αλλά δεν θα είναι και διακοσμητικός στην επίθεση. Θέλουν, δηλαδή, κάτι που θα μοιάζει περισσότερο στον Γκραντ και όχι στον Σλούκα ή στον Ναν. Έναν γκαρντ, δηλαδή, σαν τον Κόντι Μίλερ-ΜακΙντάιρ (που οδεύει προς Ερυθρό Αστέρα) ή-αν έχει επιμονή, υπομονή και διάθεση να ξοδέψει αρκετά-και κάτι καλύτερο από το ΝΒΑ, με όσο ρίσκο υπάρχει σε μια τέτοια κίνηση.
Μια επίσης πολύ χρήσιμη και κρίσιμη κίνηση θα ήταν στα φόργουορντ. Ο Παναθηναϊκός πήρε πολύτιμες βοήθειες στην regular season από τον Γκριγκόνις και από τα playoffs και μετά από τον Παπαπέτρου, ωστόσο μια προσθήκη τύπου… Χεζόνια θα ήταν ιδανική. Ο Λιθουανός έχει τη γνωστή αδυναμία στο μέγεθος όταν παίζει στο «3», ενώ ο Ιωάννης ταλαιπωρήθηκε από έναν πολύ σοβαρό τραυματισμό, παραμένει πολύτιμος αλλά χρειάζεται ειδική διαχείριση. Ένας παίκτης που θα μπορούσε να προσφέρει στο «3» και στο «4», καλός αμυντικός και σουτέρ, θα μπορούσε να κλείσει πολλές τρύπες. Είπαμε, ο τρελο-Κροάτης θα ήταν αγωνιστικά ιδανικός, αλλά ο τύπος έχει εκνευρίσει όλη την Ευρώπη με τα «ήξεις, αφήξεις» του.
«Προσευχή» μέχρι τις 15 Ιουλίου για Ναν
Κλείνουμε με κάτι που είναι πιο σημαντικό ίσως από οτιδήποτε άλλο: την παραμονή του Κέντρικ Ναν. Ο Αμερικανός έχει μεν υπογράψει διετή επέκταση συμβολαίου, αλλά ως τις 15 Ιουλίου ο Παναθηναϊκός θα ζει με την αγωνία μην τον χάσει. Κι αυτό γιατί μέχρι τότε, ο κορυφαίος σκόρερ που έχει να δει εδώ και πολλά χρόνια το ευρωπαϊκό μπάσκετ έχει NBA-out. Πράγμα που σημαίνει πως αν βρει στις ΗΠΑ μια πρόταση που θα τον καλύπτει, θα αφήσει τον «επτάστερο» χωρίς buy out και στο ψάξιμο για να βρει έναν αντικαταστάτη τέτοιου επιπέδου.
Το να βρει ο Ναν στον επόμενο μήνα τον συνδυασμό ομάδας, ρόλου και χρημάτων που θα τον κάνουν να φύγει από τον Παναθηναϊκό δεν είναι το πιθανότερο σενάριο για πολλούς λόγους: γιατί το ΝΒΑ σπανίως δίνει δεύτερες ευκαιρίες, γιατί είναι πλέον 29 και οι ομάδες θα προτιμήσουν να επενδύσουν σε κάτι νεότερο, γιατί υπήρξε undrafted και είχε βεβαρημένο ιατρικό ιστορικό στις ΗΠΑ, γιατί βάσει χαρακτηριστικών «ανθίζει» έχοντας πολύ την μπάλα στα χέρια και καμία ομάδα με βλέψεις δεν θα του την προσφέρει απλόχερα και γιατί το veteran minimum δεν είναι ούτε τα μισά χρήματα που θα πάρει στον Παναθηναϊκό. Όμως, έστω και… θεωρητικά, ο κίνδυνος υπάρχει για έναν παίκτη που σχεδόν το «τερμάτισε» στην πρώτη του σεζόν στην Ευρώπη.
Ανεβαίνει ο πήχης, αλλά και το μπάτζετ
Ο Παναθηναϊκός δεν θα μπει το 2024/25 ως αίνιγμα και με τη βεβαιότητα πως δεν γίνεται να πάει χειρότερα, όπως ξεκινούσε πέρσι τον Σεπτέμβριο. Πλέον οι απαιτήσεις έχουν ανέβει, ο ανταγωνισμός δεν θα τον υποτιμήσει αλλά θα τον αντιμετωπίσει ως πρωταθλητή Ευρώπης με έξτρα κίνητρο να τον κερδίσει, ενώ το «αδηφάγο» κοινό θα απαιτήσει ακόμη περισσότερα από τη μυθική σεζόν που μόλις απόλαυσε. Το θετικό είναι πως ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι αποφασισμένος να συνεχίσει να ρίχνει χρήμα, όχι στο… κενό αλλά επενδύοντας ώστε να κάνει την ΚΑΕ περίπου αυτάρκη, ενώ η δίψα προσωπικοτήτων όπως ο Αταμάν ή ο Σλούκας δεν γνωρίζουν από κορεσμό και είναι μεταδοτική προς όλους.
ΥΓ: Ασυζητητί αναγκαία η παραμονή του Χουάντσο Ερνανγκόμεθ. Μπορεί να άργησε να πάρει μπρος, μπορεί να μην έγραψε νούμερα που για τον πολύ κόσμο αξίζουν ένα τόσο μεγάλο συμβόλαιο, ωστόσο αποδείχτηκε υπερπολύτιμος στην τελική ευθεία της σεζόν. Και στη δεύτερη χρονιά του, κάνοντας κανονική προετοιμασία (πέρσι την έχασε σχεδόν όλη λόγω Παγκοσμίου Κυπέλλου) και χωρίς τραυματισμούς, θα μπορέσει να δώσει ακόμη περισσότερα.
Χρήστος Ρομπόλης (sport-fm.gr)
