Ένας οργανισμός με τόσο… καλομαθημένο (ή «κακομαθημένο») κοινό όπως ο Ολυμπιακός δεν μπορεί να νιώθει χορτάτος με ένα Σούπερ Καπ κι ένα Κύπελλο, μήτε με την τρίτη σερί παρουσία σε Final 4 ή την απώλεια του πρωταθλήματος στο σουτ σε Game 5 στην έδρα του πρωταθλητή Ευρώπης. Και-σύμφωνοι-οι «ερυθρόλευκοι» δεν είχαν σύμμαχο φέτος την τύχη, αλλά περισσότερο από τα… άστρα πλήρωσαν τα λάθη που έγιναν κυρίως το καλοκαίρι και δεν μπόρεσαν όλα (παρά μόνο κάποια) να διορθωθούν μέσα στη σεζόν.
Οι κακοτεχνίες του καλοκαιριού
Ο Ολυμπιακός έχασε το 50% (όχι «μπακαλίστικα» αλλά αποδεδειγμένα, με αριθμούς) της επίθεσής του το περασμένο καλοκαίρι με την αποχώρηση του Βεζένκοφ και του Σλούκα. Κι αν στην περίπτωση του πρώτου δεν μπορούσε να τον κλείσει σε ένα… χρυσό κλουβί αλλά αποδέχτηκε πως άνοιξε τα φτερά του για το όνειρο του ΝΒΑ, στην περίπτωση του δεύτερου δεν είναι μυστικό πως τον ώθησε στην έξοδο. Ήταν μια συνειδητή επιλογή του οργανισμού, που δεν δικαιώθηκε, όχι τόσο γιατί ο ίδιος αποφάσισε να πάει στους… απέναντι, αλλά γιατί ο Σλούκας, αλλά και ο Βεζένκοφ, δεν αντικαταστάθηκαν επαρκώς. Για του λόγου το αληθές, οι Πειραιώτες απέκτησαν τον Γουίλιαμς-Γκος αρκετές μέρες προτού αποχωρήσει ο Σλούκας, ενώ παρότι αποδεδειγμένα αναζήτησαν χειριστές/σκόρερ όπως ο Τζέιμς και ο Ναν, δεν απέκτησαν κανέναν από τους δύο ή έστω με τέτοια χαρακτηριστικά. Ομοίως, στην περίπτωση του αντι-Βεζένκοφ, ενώ πάλεψαν για τον Μίροτιτς, τελικά απέκτησαν τον… Σίκμα!
Κι αν στο «4» το κενό του Βούλγαρου διεθνούς καλύφθηκε τελικά όχι εξ αρχής αλλά στην πορεία σε ικανοποιητικό βαθμό με το step up του Πίτερς και τη διορθωτική κίνηση του Πετρούσεφ, το πρόβλημα στα γκαρντ δεν λύθηκε ποτέ, αφού ο Μπραζντέικις αποδείχτηκε περιττός (όχι κακός παίκτης αλλά σίγουρα όχι αυτό που είχε ανάγκη η ομάδα) και ο Μήτρου-Λονγκ κατέληξε να έχει διακοσμητικό ρόλο. Η ατυχία με τον τραυματισμό του Μιλουτίνοφ τον Ιανουάριο έφερε στον δρόμο του Ολυμπιακού τον Ράιτ, έναν ψηλό με διαφορετικά χαρακτηριστικά από τους υπάρχοντες «δεινόσαυρους», αλλά περισσότερο πρόκειται για μια από… σύμπτωση πλην όμως απόλυτα εύστοχη προσθήκη.
Οι αστοχίες στον σχεδιασμό και οι ελλείψεις στον ελληνικό κορμό (παρότι Γουόκαπ και Μήτρου-Λονγκ απέκτησαν δικαίωμα συμμετοχής ως γηγενείς) οδήγησαν τους Πειραιώτες σε ένα ροτέισον εννιά παικτών στους τελικούς, όπου έδωσαν πέντε παιχνίδια υψηλών απαιτήσεων μέσα σε δέκα μέρες. Κι ακόμη κι αν δεν υπήρχε η ατυχία με τον τραυματισμό του Φαλ, ίδιος θα ήταν ο αριθμός των παικτών στους οποίους θα υπολόγιζε ο Γιώργος Μπαρτζώκας, από τη στιγμή που έξι ήταν οι θέσεις των ξένων και τρεις οι ανενεργοί της δωδεκάδας (Λούντζης, Μήτρου-Λονγκ, Τανούλης).
Σπουδαίο να επιστρέψει ο Βεζένκοφ, αλλά όχι η πρώτη ανάγκη
Τα λάθη έχουν αναλυθεί επαρκώς… Ας δούμε και την επόμενη μέρα, η οποία-κόντρα στην καταστροφολογία-δεν απαιτεί ούτε αλλαγή προπονητή ή διοίκησης, ούτε γκρέμισμα και χτίσιμο από το μηδέν. Ο Ολυμπιακός με τρεις, ίσως και τέσσερις στοχευμένες προσθήκες μπορεί να πάψει να είναι… απλώς ένα καταπληκτικό σύνολο που εισπράττει αγωνιστικά περισσότερα από το άθροισμα ταλέντου των παικτών του αλλά συχνά όχι επαρκή αποτελέσματα για τους πολύ μεγάλους του στόχους του.
Η επιστροφή του Σάσα Βεζένκοφ θα ήταν ευκταία για πολλούς λόγους. Μιλάμε για τον περσινό MVP της Ευρωλίγκας, ένα παιδί που αγαπά τον Ολυμπιακό, που θα βελτιώσει τα πράγματα στην αναλογία γηγενών/ξένων που αποδείχτηκε επιζήμια στο πρωτάθλημα, που αποτελεί ένα ακόμη θετικό στοιχείο στα αποδυτήρια, αλλά κι έναν παίκτη top level με ισχυρό κίνητρο έχοντας αφήσει κάτι (βλέπε Ευρωλίγκα) στη μέση. Η υπόθεση της επιστροφής, ωστόσο, δεν είναι εύκολη κυρίως γιατί δεν είναι στο χέρι των Πειραιωτών, τουλάχιστον όχι προτού ο παίκτης απεμπλακεί από το ΝΒΑ.
Η ταπεινή άποψη του υπογράφοντος-ωστόσο-είναι πως ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΑ για τον Ολυμπιακό αποτελεί πολύ μεγαλύτερη ανάγκη η ενίσχυση στα γκαρντ. Με τον φετινό Πίτερς, τον Πετρούσεφ από την προετοιμασία και τον Παπανικολάου στην δύση της καριέρας του να παίρνει όλο και περισσότερα λεπτά στο «4», οι «ερυθρόλευκοι» είναι επαρκέστατα στελεχωμένοι στη θέση. Η πιθανή επιστροφή του Βεζένκοφ θα συνιστούσε αναμφίβολα περαιτέρω upgrade αλλά, πρώτον, θα δημιουργούσε συνωστισμό στην ήδη πλήρη ποιοτικά και ποσοτικά front line (καθώς ουδείς εκ των Πίτερς, Πετρούσεφ ή του Βεζένκοφ μπορεί να ανταποκριθεί όσο πρέπει στο «3» και με Φαλ, Μιλουτίνοφ και Ράιτ στο «5» ο Πετρούσεφ δεν θα έβρισκε λεπτά εκεί) και, δεύτερον, ο Ολυμπιακός θα γινόταν πολύ… μπροστόβαρος διαθέτοντας πολύ περισσότερη ποιότητα (και μπάτζετ) στη ρακέτα του σε σχέση με την περιφέρεια.
Έγινε φανερό, ακόμη και στους τελικούς (51 πόντοι ανά αγώνα οι γκαρντ του Παναθηναϊκού, 38,6 αυτοί του Ολυμπιακού), πως στον Ολυμπιακό έλειψε ένας παίκτης που θα πρόσφερε σκορ και δημιουργία συχνά ακόμη και εκτός συστήματος. Γιατί ακόμη και οι καλύτερες «μηχανές» μπορεί να βραχυκυκλώσουν και τότε χρειάζεται αυτός που θα τις ξεκολλήσει. Ο Γιώργος Μπαρτζώκας, κόντρα στην περί του αντιθέτου πεποίθηση, δεν είναι δογματικός σε σημείο που να «κλωτσάει» στην παρουσία ενός τέτοιου παίκτη στο ρόστερ. Ειδάλλως δεν θα είχε κινηθεί πέρσι για τον Τζέιμς και τον Ναν, ούτε παλαιότερα θα είχε συνεργαστεί με παίκτες όπως ο Σβεντ ή ο Ντιλέινι.
Οι «ερυθρόλευκοι» έχουν ανάγκη έναν γκαρντ αυτόφωτο, με ικανότητα να δημιουργήσει για τον εαυτό του αλλά και τους άλλους, ικανό στον χειρισμό και στο πικ εν ρολ, με καλή ισορροπία μεταξύ του σουτ από ντρίμπλα και του κάθετου παιχνιδιού. Τον είχε βρει στο πρόσωπο του Κίναν Έβανς, τον οποίο όμως… ξεχνάμε τουλάχιστον ως τις αρχές του 2025. Και τώρα καλείται να τον αναζητήσει σε μια αγορά χωρίς προφανείς επιλογές, από τη στιγμή που και ο Τζέιμς ανανέωσε με τη Μονακό. Παίκτες τέτοιου τύπου υπάρχουν στο ΝΒΑ, αλλά θα χρειαστεί η υπομονή που δεν έδειξε ο Ολυμπιακός πέρσι τον Αύγουστο και τον Σεπτέμβρη, όταν δεν ήθελε να περιμένει άλλο τον Ναν, σε αντίθεση με τον Παναθηναϊκό που του πρόσφερε χρόνο και ό,τι άλλο ήθελε κάνοντας την προσθήκη που άλλαξε τη ρότα όλης της σεζόν.
Επιπροσθέτως, ασφαλώς ο Ολυμπιακός χρειάζεται τον Ντόρσεϊ, για το ελληνικό του διαβατήριο αλλά και για να αντικαταστήσει τον Κάνααν με έναν εξίσου καλό σουτέρ και ίσως πιο συνεπή από τον Αμερικανό. Άλλωστε ο ομογενής σούτινγκ γκαρντ στη μοναδική του σεζόν στο λιμάνι είχε 12,8 πόντους, 2,3 ριμπάουντ, 2 ασίστ και 10,3 στην αξιολόγηση ανά αγώνα στην Ευρωλίγκα, ενώ ο Κάνααν στη διετία του είχε 9 πόντους, 1,5 ριμπάουντ, 1,2 ασίστ και 6,1 στην αξιολόγηση κατά μέσο όρο υπερέχοντας μόνο στο ποσοστό στα τρίποντα (40,8% έναντι 37,4% του Ντόρσεϊ, που όμως είχε 51,7% στα δίποντα έναντι 48,2% του Κάνααν).
Τέλος, ασφαλώς και θα ήταν χρήσιμη, κυρίως για το πρωτάθλημα και ειδικά εφόσον δεν έρθουν Βεζένκοφ ή/και Ντόρσεϊ, μια προσθήκη Έλληνα στο «3». Ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος, που μακριά από τα φώτα (και την πίεση που αφόρητα έπεσε στις πλάτες του από έφηβος και εμπόδισε την εξέλιξή του) κάνει τα τελευταία χρόνια μια πολύ καλή καριέρα στην Ιταλία, θα ήταν μια πολύ χρήσιμη και value for money κίνηση, όπως θα ήταν και ο νεότερος αλλά μάλλον πολύ ακριβός Νίκος Ρογκαβόπουλος.
Ε… όχι και θέμα Μπαρτζώκα ή Αγγελόπουλων!
Είναι απίστευτο πώς στην Ελλάδα οι προπονητές ή και οι διοικήσεις κρίνονται από μερικούς μόνο από το τελευταίο τους αποτέλεσμα. Δεν μπορεί να διανοηθεί ο νους πώς βρέθηκαν μετά την αποτυχία στο Final 4 και τους τελικούς οπαδοί του Ολυμπιακού που ζητούν το κεφάλι του Γιώργου Μπαρτζώκα ή την αποχώρηση των Αγγελόπουλων ξεχνώντας σαν χρυσόψαρα όσα έχουν προσφέρει στον οργανισμό. Ασφαλώς και έγιναν λάθη, τα οποία και επισημάνθηκαν και τα οποία πιθανότατα γνωρίζουν και οι ίδιοι. Φυσικά και είναι αναγκαία η αυτοκριτική, που συχνά δημόσια αποφεύγεται (και για λόγους εγωισμού) αλλά είναι δεδομένο πως κάνουν τόσο ο προπονητής όσο και οι διοικούντες. Όμως είναι τουλάχιστον αγνωμοσύνη και αχαριστία να ζητεί κανείς την αποχώρηση των ανθρώπων που αναμόρφωσαν τον Ολυμπιακό, έχουν δημιουργήσει έναν υγιή οργανισμό και που-με τα λάθη και τα σωστά τους-έχουν κατορθώσει να κοιτάζουν στα μάτια και πολύ συχνά από… ψηλά συλλόγους με πολλαπλάσιο μπάτζετ.
