Δεν ήταν η πρώτη φορά που έφτανε τόσο κοντά σε έναν τίτλο. Είχε ακολουθήσει αυτή του 1988. Παρότι και οι δύο «χρυσές» φουρνιές της ελληνικής Εθνικής Ελπίδων ηττήθηκαν στον τελικό, δεν χωρά συζήτηση ποια από τις δύο βγήκε περισσότερο κερδισμένη.
Στις 31 Μαΐου του 1998, μία τρελή παρέα υπό τις οδηγίες του Γιάννη Κόλλια, έφτασε ένα «βήμα» μακριά από το θαύμα. Η Εθνική Ελλάδας U21 ζούσε την άνοιξη του 1998, το δικό της 2004. Με αρκετούς μετέπειτα πρωταθλητές Ευρώπης στο δυναμικό της, όπως οι Καραγκούνης, Δέλλας, Μπασινάς και Γκούμας, αλλά και παίκτες που έγραψαν τη δική τους ιστορία στο ελληνικό ποδόσφαιρο, όπως οι Λυμπερόπουλος, Στολτίδης και Ελευθερόπουλος, οι οποίοι έλειπαν το καλοκαίρι του 2004 από τα γήπεδα της Πορτογαλίας, κατάφερε να φτάσει έως τον τελικό του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος Ελπίδων.

Μάλιστα, για να φτάσει στην τελική φάση, απέκλεισε την αντίστοιχη ομάδα της Αγγλίας. Ρίο Φέρντιναντ, Φρανκ Λάμπαρντ, Έμιλ Χέσκεϊ, είναι μόνο μερικά από τα ονόματα εκείνης της ομάδας, αλλά αρκετά για να γίνει κατανοητό πως το ταλέντο ξεχείλιζε!

εθνικη-ελπιδων-1998-2.jpg

Ο επίλογος μπορεί να μην ήταν ο ιδανικός. Η ως εκεί πορεία, όμως, ήταν τουλάχιστον μαγική και εν μέρει… προφητική!

Σε έναν όμιλο βατό για τα δεδομένα της, η Ελλάδα δεν δυσκολεύτηκε ιδιαίτερα. Η ισοπαλία με τη Σλοβενία με 2-2 στην πρεμιέρα, καθιστούσε επιτακτικές τις νίκες με Γεωργία και Αλβανία. Το ισχνό, αλλά πολύ σημαντικό 3-2 κόντρα στην πρώτη και το μεγαλοπρεπέστατο 5-0 κόντρα στη δεύτερη, άνοιξαν τον δρόμο για τα προημιτελικά. Οι υπερβάσεις, πλέον, ήταν μονόδρομος. Πρώτο εμπόδιο; Η Γερμανία των Ρίκεν, Φρινγκς και Μπάλακ!

Ένα γκολ του Γιώργου Καραγκούνη στο 57ο λεπτό αρκεί. Η Ελλάδα προκρίνεται και καλείται να επαναλάβει το «θαύμα» απέναντι σε μία ακόμα πιο ταλαντούχα «φουρνιά»: την Ολλανδία των Φαν Μπόμελ, Ρόι Μακάι και Ρουντ φαν Νίστελροϊ!

Εν τέλει, όχι μόνο έρχεται η υπέρβαση, αλλά ο άθλος μετατρέπεται σε… παράσταση για έναν ρόλο! Δύο γκολ του Νίκου Λυμπερόπουλου και ένα του Παρασκευά Άντζα γράφουν το τελικό 3-0 και στέλνουν την Ελλάδα στον τελικό, με την καλύτερη δυνατή ψυχολογία.

Στο Βουκουρέστι φιλοξενείται ο μεγάλος τελικός. Αντίπαλος; Η Ισπανία των Βαλερόν, Ανγκούλο, Γκούτι και Σαλγκάδο. Όπως σε κάθε ποδοσφαιρική φουρνιά της «φούρια ρόχα», το ταλέντο ξεχειλίζει. Παρόλα αυτά, η Ελλάδα δεν μένει σε παθητικό ρόλο. Αντιθέτως, έχει την πρώτη σοβαρή απειλή!

Στο 59ο λεπτό, ο Τραϊανός Δέλλας προσπαθεί να εκμεταλλευτεί την άστοχη έξοδο του Αρνάου, αλλά το ανάποδο ψαλίδι του σταματά στο δοκάρι. Αντιθέτως, πέντε λεπτά αργότερα,ο Βαλερόν εκτελεί το κόρνερ, ο Ελευθερόπουλος πραγματοποιεί μία άστοχη έξοδο και ο Ιβάν Πέρεθ γράφει το 1-0. Παρά την προσπάθεια, στα εναπομείναντα λεπτά  το σκορ δεν αλλάζει.

Ο «άρχων» της αναμέτρησης, Λούμπος Μίχελ, άλλοτε αθλητικός διευθυντής του ΠΑΟΚ και από τους σπουδαιότερους διαιτητές του 21ου αιώνα, δίνει «τέλος» στο ματς.

Μία ακόμα χαμένη ευκαιρία. Ένα déjà vu με το 1988, όταν το ίδιο κλιμάκιο της Εθνικής, βρέθηκε στην ίδια θέση και έριξε «αυλαία» με τον ίδιο τρόπο: με ήττα στον τελικό.

Η διοργάνωση δεν έφερε το επιθυμητό αποτέλεσμα βραχυπρόθεσμα, αν και ένας τελικός σε Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ελπίδων, μόνο ως δεδομένος δεν πρέπει να λογίζεται. Ειδικά για μία χώρα σαν την Ελλάδα.
Στη μεγάλη εικόνα, κοιτώντας από απόσταση χρόνου την πορεία εκείνης της ομάδας, με πέντε μετέπειτα πρωταθλητές Ευρώπης στην αποστολή της, ίσως ήταν μία προειδοποιητική «βολή», που για καλή μας τύχη, δεν «ερμηνεύτηκε» σωστά!
Η αποστολή της Εθνικής Ελπίδων το 1998: 
Ελευθερόπουλος, Σωτήρης Λυμπερόπουλος, Αλεξόπουλος, Δέλλας, Άντζας, Κουλακιώτης, Μαυρογενίδης, Γκούμας, Λάκης, Καραγκούνης, Μπασινάς, Κόλτζος, Στολτίδης, Σφακιανάκης, Παντελής Κωνσταντινίδης, Δερμιτζάκης, Λαμπριάκος, Σωτήρης Κωνσταντινίδης, Νίκος Λυμπερόπουλος.