Ο τελικός κυπέλλου στο μπάσκετ ήταν ομολογουμένως ένα εξαιρετικό παιχνίδι, το οποίο καθήλωσε όσους τον παρακολούθησαν. Από την… τηλεόραση. Μπράβο στον Μιχάλη Κακιούζη που πάνω στο… hangover των πανηγυρισμών, έθιξε το θέμα της παρουσίας, ή πιο σωστά της απουσίας του κόσμου.
ΑΕΚ και Κεραυνός διέθεσαν 200 εισιτήρια και 40 προσκλήσεις, ενώ παρευρέθηκαν στο «Τάσσος Παπαδόπουλος-Ελευθερία» και 50 αθλητές των ακαδημιών της κάθε ομάδας, κάτω των 14 χρονών με την παρουσία ενός συνοδού για κάθε 10 άτομα.
Τριακόσιοι θα είναι οι… τυχεροί στον τελικό κυπέλλου στο φούτσαλ μεταξύ της ΑΕΚ και της ΑΕΛ. Δυο τελικοί σε δύο αθλήματα που δεν συγκεντρώνουν πολλές φορές τα φώτα της δημοσιότητας, βρισκόμενα στη σκιά του ποδοσφαίρου κι αντί να προσπαθήσουν οι αρμόδιοι φορείς να τους μετατρέψουν σε μία γιορτή, επέλεξαν να διεξαχθούν μεταξύ… συγγενών, φίλων και χορηγών. Κατ’ ακρίβεια, ούτε αυτοί δεν μπόρεσαν να δώσουν το παρών τους.
Βρήκαμε εν τέλει τη «λύση» στη βία στα γήπεδα. Να διώξουμε τον κόσμο. Η εικόνα στις εξέδρες αποτελεί την απόδειξη της αδυναμίας των αρμοδίων και της πολιτείας να βρουν την πραγματική λύση στο πρόβλημα, επιλέγοντας τη μέθοδο «να κλείσουμε τις εξέδρες, να έχουμε ήσυχο το κεφάλι μας». Ή αλλιώς, την πρακτική «πονάει το χέρι, κόβει το χέρι»…
Ανδρέας Βεντούρης
