Μία διαφορετική συνέντευξη από τον Μιχάλη Χατζηπαντέλα που θα διεκδικήσει έδρα στο ψηφοδέλτιο του Δημοκρατικού Συναγερμού.
Η συνέντευξη πάρθηκε από τον Ανδρέα Κούνιο για τη εφημερίδα ΑΛΗΘΕΙΑ.
Αναλυτικά, η συνέντευξη:
Δοκιμάστηκε στον χώρο της πολιτικής ως Υπουργός Υγείας, όταν καίγανε ακόμα και οι λέξεις, και αγαπήθηκε από όλους τόσο για την συμπεριφορά του όσο και για το ήθος του.
Η έμφυτη σεμνότητα του δεν μειώνει την έντονη προσωπικότητα του.
Κάθε άλλο. Η μία συμπληρώνει την άλλη.
Καθώς και ο ίδιος επιλέγει το λακωνίζει, δεν θα επεκταθώ περισσότερο.
Θα γράψω όμως εμφανώς συγκινημένος πως χάρη στον φίλο μου Σάββα Ττοουλά, υπήρξα ένα φεγγάρι οπαδός της Μεγάλης Κυρίας. Εκείνα λοιπόν τα χρόνια αναπολώ πολύ και αλήθεια θα ήθελα να δω ξανά μια αυτοκρατορική κίνηση εκ μέρους του Στέφανου Λυσάνδρου, μια μεταβίβαση ακριβείας εκ μέρους του Αντωνάκη Καφά και φυσικά έναν ιπτάμενο αυτοσχεδιασμό εκ μέρους του Φοίβου Βραχίμη.
Πώς ήσασταν ως παιδί;
Όπως όλα τα παιδιά σε μια αγροτική οικογένεια, στην προσφυγιά. Με έντονα τα σημάδια από την προσπάθεια για την επιβίωση.
Και τώρα πια, ως μεγάλος;
Προσπαθώ και θέλω να είμαι ένας φυσιολογικός άνθρωπος, χωρίς να είμαι σίγουρος ότι τα καταφέρνω. Με ηρεμεί η θάλασσα, το τρέξιμο, και με γαληνεύει η ευαισθησία για τα παιδιά. Θέλω να διώξω καθετί που παράγει άγχος και αβεβαιότητα. Καλά να είμαστε…
Μήπως και τώρα που είστε μεγάλος, παραμένετε, βαθιά μέσα σας, ένα παιδί;
Κάθε άνθρωπος που χάνει την παιδικότητά του κινδυνεύει να δημιουργήσει ένα μεγάλο έλλειμμα αγνών συναισθημάτων. Δεν υπάρχει τίποτα πιο όμορφο από την περιπέτεια ενός παιδιού.
Μεγαλώσατε με μια μπάλα, με ένα βιβλίο ή με το τετράδιο των Μαθηματικών;
Μεγάλωσα σε μια οικογένεια βοηθώντας τους γονείς μου να επιβιώσουν κάτω από πολύ δύσκολες συνθήκες στην προσφυγιά. Λίγη μπάλα αν υπήρχε ελεύθερος χρόνος και ακόμη πιο λίγα τετράδια μαθηματικών.
Τον πατέρα ή τη μητέρα αγαπούσατε περισσότερο;
Η αγάπη προς τους γονείς είναι ο καθρέφτης της αγάπης των γονιών προς το παιδί τους. Πολύ δύσκολα μπορεί να γίνει ένας τέτοιος διαχωρισμός. Ωστόσο, λόγω της πολυετούς ασθένειας της μητέρας μου, είχαμε μια πολύ ξεχωριστή σχέση, ιδιαίτερα στα τελευταία χρόνια της ζωής της.
Ανεξαρτήτως αυτού, τι έχετε κληρονομήσει από τον πατέρα σας;
Για να ζήσει την οικογένειά του ο πατέρας μου έκανε τρεις δουλειές. Πιθανότατα να έχω πάρει απ’ αυτόν το γονίδιο της εργατικότητας.
Από τη μητέρα σας;
Το πείσμα της. Τη θέλησή της. Την αγάπη της για τη ζωή. Και την ισχυρή πεποίθησή της ότι στη ζωή όλα είναι πιθανά…
Είστε νοσταλγικός ή κοιτάτε μπροστά, αφήνοντας πίσω το παρελθόν;
Η νοσταλγία δεν παραπέμπει πάντοτε σε χαρά, γι αυτό και προτιμώ να κοιτάζω μπροστά. Το παρελθόν, όμως, μπορεί να μας διδάξει και να μας βοηθήσει να αναζητήσουμε την ελπίδα για το μέλλον.
Θυμάστε τον πρώτο σας χάρτινο ήρωα;
Δεν τα πήγαινα καλά με τους χάρτινους ήρωες. Περισσότερο μου άρεσαν οι ήρωες που έπλαθα με τη φαντασία μου.
Τον πρώτο ποδοσφαιρικό;
Είχα και έχω απέραντο θαυμασμό στους ποδοσφαιρικούς ήρωες των παιδικών μου χρόνων. Θαύμαζα τον Φοίβο Βραχίμη για τις περίτεχνες ενέργειές του. Θαύμαζα τον Κώστα Κωνσταντίνου και τον Στέφανο Λυσάνδρου για την αυτοθυσία τους στην άμυνα. Έτρεφα απεριόριστο σεβασμό στον Αρτέμη Θεοχάρους για την αφοσίωσή του. Πρόλαβα τον τεράστιο Αντωνάκη Καφά. Ο Κώστας Φώτης, ο Πούνας, ο Νίκος Παναγιώτου, ο Κετσπάγια κι ένα σωροί άλλοι μας χάρισαν υπέροχες στιγμές.
Θυμάστε και τον πρώτο σας κινηματογραφικό;
Δεν ήμουν ποτέ λάτρης του σινεμά και της τηλεόρασης…
Και σήμερα, πού ανατρέχετε για να βρείτε τους ήρωες των καιρών μας;
Οι άνθρωποι της καθημερινότητας είναι οι αφανείς ήρωες της σύγχρονης εποχής. Δεν ξέρω αν θα ακουστεί… κάπως, αλλά με συγκινεί αφάνταστα η χαρά και η συγκίνηση των συνανθρώπων μου.
Ποιος είναι ο γλυκύτερος ήχος που ακούσατε ποτέ;
Ο ήχος του τηλεφώνου στην κλήση του γιατρού, ο οποίος μας ενημέρωσε ότι μπορεί να χειρουργήσει τη μητέρα μου. Η περιπέτεια της υγείας της κράτησε άλλα δέκα χρόνια…
Ο πιο άσχημος ήχος;
Με αναστατώνει ο ήχος από τις σειρήνες στις θλιβερές επετείους του πραξικοπήματος και της τουρκικής εισβολής.
Τι σας εκνευρίζει απ’ όσα βλέπετε γύρω σας;
Δεν μου αρέσει που μέρα με τη μέρα γιγαντώνεται η αχαριστία και -για πολλούς- έχει γίνει αυτοσκοπός το προσωπικό συμφέρον.
Και τι σας κάνει να ελπίζετε;
Η δυσαρέσκεια και η απέχθεια των νέων προς τα στερεότυπα μιας άλλης εποχής. Οι νέοι μπορούν να μας προσφέρουν την ελπίδα που αναζητούμε.
Σε τι μοιάζουν η πολιτική και η μπάλα;
Οι ηττημένοι πάντοτε πυροβολούν. Ούτε στην πολιτική, ούτε στο ποδόσφαιρο, δεν έχουμε μάθει να χάνουμε…
Σε τι διαφέρουν;
Στο ποδόσφαιρο υπάρχουν αντικειμενικά και μετρήσιμα κριτήρια. Ενώ στην πολιτική, τα κριτήρια είναι περισσότερο αυθαίρετα και υποκειμενικά.
Ποιον ποδοσφαιρικό αγώνα δεν θα ξεχάσετε ποτέ;
Δεν μπορεί να είσαι φίλος της Ανόρθωσης και να ξεχάσεις ποτέ τους αγώνες με την Τραπεζούντα. Νομίζω κανένας Ελληνοκύπριος δεν θα ξεχάσει ποτέ αυτές τις αναμετρήσεις και την απίστευτη έκρηξη συναισθημάτων που προκάλεσαν. Η πρώτη συμμετοχή της Ανόρθωσης στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ ήταν ιστορική, περισσότερο σαν μια ποδοσφαιρική γιορτή…
Ποιον ποδοσφαιρικό αγώνα θα διαγράφατε ευχαρίστως από τη μνήμη σας;
Οι ήττες πάντα προκαλούν οδύνη. Εκείνος ο αποκλεισμός της Ανόρθωσης από την Ντίλα Γκόρι και τα επεισόδια που ακολούθησαν, ήταν πολύ οδυνηρός συνδυασμός.
Από πού ψωνίσατε τη μειλιχιότητα που σας διακρίνει;
Μάλλον είναι γονίδιο από τη μητέρα μου. Ήταν απίστευτα γλυκιά ψυχή…
Ποια είναι η πρώτη σας σκέψη το πρωί;
Ξημέρωσε μια καινούργια μέρα. Και πρέπει να είμαστε χαρούμενοι κι ευτυχισμένοι. Δεν είναι ένας απλοϊκός τρόπος σκέψης, όπως θεωρούν πολλοί. Μάλλον είναι ορθολογισμός…
Και η τελευταία σκέψη σας το βράδυ;
Στο πλαίσιο του ορθολογισμού, θα έπρεπε να λέμε «ευχαριστούμε Θεέ μου, που Μας χάρισες άλλη μια μέρα». Την πρώτη περίοδο που διορίστηκα υπουργός, στην «καρδιά» της πανδημίας, δεν υπήρχε συχνά τελευταία σκέψη. Ήταν τόσο έντονο το άγχος και το αίσθημα ευθύνης, που οι σκέψεις γυρόφερναν η μια μετά την άλλη μέχρι το… ξημέρωμα.
Πατρίδα είναι έννοια γεωγραφική ή συναισθηματική;
Το επαναλαμβάνει συχνά ένας φίλος μου και το ασπάζομαι 100%. Το είχε πει ο στιχουργός Λευτέρης Παπαδόπουλος: «Η πατρίδα δεν είναι τίποτε άλλο από τα παιδικά μας χρόνια».
Τι θυμάστε εντονότερα από το πέρασμά σας στο υπουργείο Υγείας;
Κρατάω έντονα στο αίσθημα της αγάπης του κόσμου. Κι επίσης ότι μπορούμε να καταφέρουμε τα πάντα. Αποδείχθηκε στην πανδημία ότι η μικρή μας Κύπρος μπορεί να αποτελέσει φωτεινό παράδειγμα ακόμη και για τους ισχυρούς της Ευρώπης και της υφηλίου ολόκληρης.
Στην πολιτική, κύριε Χατζηπαντέλα, χωράει το συναίσθημα;
Χωρίς συναίσθημα δεν μπορείς να μετουσιώσεις στην πράξη τη διάθεσή σου για προσφορά στα κοινά. Πολιτική χωρίς συναίσθημα είναι -το λιγότερο- ελλειμματική
Δεδομένου του επαγγέλματός σας, ποια είναι η γοητεία των αριθμών;
Συνηθίζουμε να λέμε ότι «οι αριθμοί ποτέ δεν κάνουν λάθος», αλλά διατηρώ το δικαίωμα να έχω κάποιες επιφυλάξεις.
Να σας ρωτήσω, λοιπόν, ποιος είναι ο ωραιότερος αριθμός;
Αυθόρμητα θα έλεγα το «6». Περισσότερο είναι αγαπημένος αριθμός. Ταυτισμένος με κάποιες προσωπικές όμορφες στιγμές.
Η ωραιότερη λέξη;
«Ευχαριστώ»…
Το ωραιότερο χρώμα;
Το μπλε της θάλασσας και το γαλάζιο του ουρανού…
