Ήταν 6 Νοεμβρίου 2023, ανήμερα της απομάκρυνσης του Χοσέ Λουΐς Όλτρα, που σε άρθρο με τίτλο «Χάνοντας τη… λογική της, έχασε και το δρόμο της», κατέγραφα τότε τα εξής:
«Δεν είναι στη λογική της ΑΕΚ να δηλώνεις ικανοποιημένος με το «Χ» με την Ομόνοια στο ΓΣΠ, όταν έχεις μία τελική στο στόχο σε ολόκληρο το ματς και αρκείσαι απλά στο να αμύνεσαι. Στην πρωτεύουσα αυτό που είδαν τα μάτια μου, πολύ απλά δεν ήταν η ΑΕΚ που ξέρω -κι ας έχανε. Όπως δεν είναι της λογικής της ΑΕΚ να δηλώνεις τη μια βραδιά ότι είσαι ευχαριστημένος με το ανασταλτικό κομμάτι και την άλλη με το επιθετικό. Τη μια το ένα, την επομένη το άλλο» και συμπλήρωνα: «Θα καταφέρει όμως να επανέλθει δριμύτερη, αν βρει το δρόμο της και τη λογική της. Να γίνει, ξανά, η ΑΕΚ που ξέρουμε».
Έπειτα από τρεις μήνες και βάλε, δείχνει ότι επέστρεψε για τα καλά στο μοναδικό δρόμο που είθισται να της φέρνει επιτυχίες. Επιλέγω να το σημειώσω τώρα, 26 Φεβρουαρίου 2024, που καλά καλά δεν έχει εξασφαλίσει καν ένα ευρωπαϊκό εισιτήριο κι ας μου καταλογιστεί από τον συνήγορο του διαβόλου πως το καταγράφω έπειτα από ένα σπουδαίο διπλό.
Η άποψη μου δεν θα διαφοροποιηθεί ούτε στο ελάχιστο, ανεξαρτήτως της τελικής έκβασης της σεζόν. Ας αφήσουμε τα αγωνιστικά στην άκρη. Το τι άλλαξε ο Μπεν Σιμόν από αγωνιστικής πλευράς, από ψυχολογικής κι ούτω καθεξής. Χιλιοειπωμένα και καταγεγραμμένα εκατοντάδες φορές. Η ουσία είναι άλλη.
Θυμηθείτε πότε ήταν η τελευταία φορά που με το σφύριγμα της λήξης, ένας ποδοσφαιριστής αγκαλιάζεται όχι με τον διπλανό του ή όποιον βρει μπροστά του, αλλά με τον προπονητή του. Σκεφτείτε, πότε ήταν η τελευταία φορά, που προπονητής συμμετέχει στους πανηγυρισμούς με τους παίκτες μετά το τέλος του (οποιουδήποτε) αγώνα.
Θα πει κανείς ότι όλα αυτά είναι αποτέλεσμα των επιτυχιών από το Νοέμβριο κι έπειτα. Προφανώς, όχι όμως αποκλειστικά λόγω αυτών. Οι σχέσεις χτίζονται μέρα με τη μέρα, με ηρεμία και χωρίς πολλά «πάνω-κάτω» από πλευράς συναισθημάτων. Η ΑΕΚ δεν ήταν ποτέ η ομάδα των πολλών τίτλων, αλλά αντιπροσώπευε αξίες που σε κάποιες περιπτώσεις η ίδια δίδαξε στο κυπριακό ποδόσφαιρο: απόλυτη συνέπεια στο οικονομικό, προσήλωση στο πλάνο, δημιουργία μίας υγιούς κατάστασης στο ποδοσφαιρικό τμήμα και στο «γύρω γύρω», με ενίοτε μικρά βήματα κι άλλοτε με άλματα.
Ακόμη κι όταν παρέκκλινε από το πλάνο της ή όταν λοξοδρομούσε, αρκούσε απλά να… θυμηθεί τι έκανε τα προηγούμενα χρόνια. Κάποιες φορές αυτό είναι και το πιο δύσκολο, διότι στο κυπριακό ποδόσφαιρο, εύκολα ξεχνάμε. Πλέον, θυμήθηκε ξανά τι χρειάζεται για να συνεχίσει να διεκδικεί τον τίτλο. Δεν ξέρω αν θα τον πάρει φέτος, του χρόνου ή τον μεθεπόμενο, ξέρω όμως ότι αν θέλει να συνεχίσει να παλεύει γι’ αυτόν, θα πρέπει να συνεχίσει σ’ αυτόν ακριβώς το δρόμο.
Αν σου απευθύνει κανείς το ερώτημα τι ακριβώς είναι η ΑΕΚ, δεν χρειάζεται να πεις πολλά-πολλά. Αρκεί να δείξεις την πιο πάνω φωτογραφία. Αν δεν καταλάβει, μην χάσεις χρόνο. Ένα χτύπημα στον ώμο, ένα «δεν πειράζει» και πας παρακάτω. Φτάνει να ξέρεις εσύ.
Ανδρέας Βεντούρης
