Το να σε αφήνει ικανοποιημένο μία ισοπαλία δεν σημαίνει απαραίτητα πως είσαι ηττοπαθής. Θα πρέπει πάντοτε να λαμβάνονται υπόψη όλα τα δεδομένα που υφίστανται πριν από κάθε παιχνίδι, αλλά κι ο αντίπαλος που έχεις ενώπιον του.
Το «Χ» στην Πάφο δεν είναι κακό αποτέλεσμα για την ΑΕΚ. Κατ’ ακρίβεια, ήταν το πιο δίκαιο, από την άποψη ότι θα μπορούσε μεν να κερδίσει, αλλά θα μπορούσε να είχε αποχωρήσει χωρίς καν τον ένα βαθμό.
Βάσει της συνολικής εικόνας της, θεωρώ πως μπορεί να βλέπει μισογεμάτο το ποτήρι κι όχι μισοάδειο, ασχέτως αν έμεινε για τρίτο σερί παιχνίδι μακριά από τη νίκη. Έδειξε σημάδια βελτίωσης, ήταν πιο συμπαγής σε μεγάλα διαστήματα στο παιχνίδι και γενικώς έβγαλε μία εικόνα ελπιδοφόρα.
Ασφαλώς είχε και τα «πλην», που αφορά δύο συγκεκριμένους τομείς: α) το κακό της διάστημα στο β’ ημίχρονο, έχοντας ταλαιπωρηθεί αφάνταστα με την είσοδο του Μπρούνο Φελίπε και β) την αναποτελεσματικότητά της.
Η ΑΕΚ δεν μπορεί να μιλάει για ατυχία, αλλά για αστοχία –το ένα με το άλλο δεν έχουν καμία σχέση. Σε ένα τέτοιο παιχνίδι δεν θα προσδοκούσε κανείς πως θα έφτιαχνε δέκα φάσεις, αλλά χρειαζόταν στις τρεις, τέσσερεις ή πέντε θα δημιουργούσε, να εκμεταλλευόταν κάποια εξ αυτών. Δεν το έπραξε.
Κάπου εδώ ανοίγει ξανά η πολυσυζητημένη υπόθεση του σέντερ φορ που θα είχε το εύκολο γκολ. Ο Σολ δεν ήταν στα καλά του κι ομολογώ πως μου προκαλεί απορία το πώς έμεινε στο ματς μέχρι το 90+2’, όπως και η είσοδος του Ράφα Λόπες για να αγωνιστεί για…τρία λεπτά.
Είτε ο Πορτογάλος είτε (πολύ περισσότερο) ο Τρισκόφσκι, έστω ένας εκ των δύο θα μπορούσε να μπει νωρίτερα για να δώσει μεγαλύτερη φρεσκάδα στην επίθεση ή ακόμη και περισσότερα τρεξίματα, όταν ο Σολ από ένα σημείο και μετά έμεινε από δυνάμεις.
Επί της ουσίας όμως, η μεριά της ζυγαριάς που περιλαμβάνει τα θετικά, είναι βαρύτερα σε σχέση με την πλευρά των αρνητικών.
Η ΑΕΚ έστειλε το μήνυμα για δεύτερη συνεχόμενη αγωνιστική ότι μπορεί να παρουσιάσει ένα καλύτερο πρόσωπο σε σχέση μ’ αυτό που έδειξε στα πρώτα πέντε παιχνίδια. Αυτός είναι κι ο λόγος που μπορεί να αισθάνεται μία μερική ικανοποίηση. Το πρόβλημα άλλωστε δεν είναι η ισοπαλία στην Πάφο, σε ένα γήπεδο που παραδοσιακά ζορίζεται και μάλιστα πολύ, αλλά οι απώλειες αρκετών βαθμών που προηγήθηκαν και θα την «κυνηγάνε» για καιρό, μέχρι να καταφέρει να τις καλύψει.
Αν έχει κάτι το οποίο θα πρέπει να την προβληματίσει περισσότερο από καθετί άλλο από τον αγώνα στο «Στέλιος Κυριακίδης», είναι η απογοητευτική εικόνα στην εξέδρα. Ούτε η απόσταση, ούτε η ώρα του αγώνα είναι ο λόγος της παρουσίας μόλις 216 φίλων της. Ας το αφήσουμε όμως γι’ αργότερα, καθώς χρήζει ιδιαίτερης και ξεχωριστής ανάλυσης…
Ανδρέας Βεντούρης
