Στην τελευταία παράγραφο στην πρόσφατη ανάλυση του αγώνα της ΑΕΚ στην Πάφο, είχα σημειώσει το εξής: «Αν έχει κάτι το οποίο θα πρέπει να την προβληματίσει περισσότερο από καθετί άλλο από τον αγώνα στο «Στέλιος Κυριακίδης», είναι η απογοητευτική εικόνα στην εξέδρα. Ούτε η απόσταση, ούτε η ώρα του αγώνα είναι ο λόγος της παρουσίας μόλις 216 φίλων της».
Στο παρελθόν δεν έχω διστάσει να εκφράσω την άποψή μου σχετικά με τη στάση του κόσμου. Είτε καυτηριάζοντας, είτε καταγράφοντας το γεγονός ότι έχει μεγαλώσει σε μάζα και σε κάποια θέματα περί νοοτροπίας. Ομολογώ ότι η μικρή παρουσία των φίλων της ΑΕΚ στην Πάφο δεν με εξέπληξε καθόλου. Θεωρώ ότι αυτό ισχύει για τους πλείστους –κι αυτό είναι ίσως το χειρότερο.
Εάν καταπιαστούμε από την απόσταση και την ώρα διεξαγωγής του αγώνα, πολύ απλά θα είναι άλλη μια προσπάθεια εξεύρεσης δικαιολογιών, επιλέγοντας να κοιτάζουμε το δέντρο και να αγνοούμε επιδεικτικά το δάσος. Το γεγονός ότι τα προηγούμενα χρόνια είχε πάρει διπλάσιο και τριπλάσιο αριθμό, καταρρίπτει έναν τέτοιον ισχυρισμό.
Δεν διαφωνώ ότι η οποιαδήποτε ομάδα στον πλανήτη χρειάζεται τον κόσμο της ως επιπλέον στήριγμα την ώρα που βρίσκεται μπροστά στα δύσκολα. Στην περίπτωση της ΑΕΚ ωστόσο, η στάση του έχει την εξήγησή της.
Με την ηχηρή του απουσία στο τελευταίο παιχνίδι, έδειξε αφενός την απογοήτευσή του, αφετέρου το ότι έχει χάσει την πίστη του και την εμπιστοσύνη του προς την ομάδα.
Κανένας, μα κανένας δεν μπορεί να του προσάψει πως το δίκιο δεν βρίσκεται με το μέρος του και για το πώς αισθάνεται. Ακόμη κι αν κάποιος αντιπαραθέσει τα τρεις χιλιάδες εισιτήρια διαρκείας, η εικόνα στην εξέδρα του «Στέλιος Κυριακίδης», είναι αν μη τι άλλο αποστομωτική. Ας μη ξεχνάμε, ότι ακόμη και στο προηγούμενο ματς με τη Νέα Σαλαμίνα, πήγαν δεν πήγαν δυο χιλιάδες, εκτός κι αν στην προκειμένη περίπτωση φταίει η… Άννα Βίσση. Με τη Δόξα στην Περιστερώνα, ήταν-δεν ήταν τριακόσιοι. Ας πούμε λοιπόν τα πράγματα με τ’ όνομά τους, όπως τουλάχιστον εγώ προσωπικά αντιλαμβάνομαι την κατάσταση. Διαφωνίες, ασφαλώς δεκτές…
Η απογοήτευση του κόσμου κρατάει από πέρυσι κι αυτό είναι μια πραγματικότητα. Η μη ικανοποιητική πορεία της ομάδας στο ξεκίνημα δεν επέτρεψε στο να απομακρυνθεί αυτή η απογοήτευση, παρά να παραμείνει ως σύννεφο πάνω απ’ το κεφάλι της, μαζί με τον προβληματισμό και την έλλειψη εμπιστοσύνης.
Ο κόσμος, μια μερίδα τουλάχιστον διότι δεν είναι σωστό να μιλάμε γενικά κι αόριστα, είναι επίσης απογοητευμένος από συμπεριφορές. Δεν επιθυμώ να επεκταθώ, ο καθένας μπορεί να αντιληφθεί τι ακριβώς εννοώ και στο κάτω κάτω, σε μια μικρή πόλη όπως η Λάρνακα, δύσκολα μένει κάτι κρυφό. Το καταγράφω-κι όσοι θέλουν το πιστεύουν-με κάθε καλή πρόθεση και με έναν και μοναδικό σκοπό: για προβληματισμό.
Αισθάνομαι επίσης πως ο κόσμος νιώθει απομακρυσμένος από την ίδια του την ομάδα. Ότι ο ίδιος είναι ένα κομμάτι…απ’ έξω, η διοίκηση είναι ένα άλλο, η ομάδα ξεχωριστό. Αυτό δεν βοηθάει καθόλου.
Η διοίκηση, η οποία έχει τις δικές της ευθύνες επί τούτου, οφείλει να δει πιο ζεστά το θέμα του κόσμου. Ας μη γελιόμαστε, μια ανοικτή συνάντηση, η οποία στο τέλος μπορεί να δημιουργήσει και περισσότερες…πληγές, από μόνη της δεν είναι αρκετή. Όχι, ο κόσμος δεν θέλει…κουτσομπολιά. Ή μάλλον, δεν θέλει μόνο κουτσομπολιά. Αρέσουν, σε όλους αρέσουν, τον στεναχωρεί όμως η απόσταση που έχει δημιουργηθεί, συν ασφαλώς η μη αναμενόμενη πορεία. Καμία διοίκηση-το ‘χω ξαναγράψει-δεν μπορεί (και δεν πρέπει) να ακούει τη μάζα του κόσμου. Σε μία τέτοια περίπτωση δεν θα μπορούσε καν να διοικήσει. Χρειάζεται όμως να πιάνει τον παλμό του.
Απαιτείται δουλειά, πολλή δουλειά (και πάνω απ’ όλα θέληση) στο επικοινωνιακό κομμάτι από την ίδια την ΑΕΚ και τη διοίκησή της, ώστε να ζεστάνει ξανά τον κόσμο της. Η απουσία του στην Πάφο αποτελεί ένα ηχηρό μήνυμα για τα όσα ανέφερα πιο πάνω, πάντοτε κατά την ταπεινή μου άποψη.
Το μεγαλύτερο στοίχημα της ΑΕΚ δεν είναι να απλά να επιστρέψει αγωνιστικά, αλλά να επαναφέρει στον κόσμο της την εμπιστοσύνη, την πίστη, τον ενθουσιασμό, την σπίθα που προς το παρόν δείχνει σβηστή. Κάποιος χρειάζεται να την ανάψει, για να συνεχίσει σαν ένα κομμάτι την πορεία της, πραγματικά ενωμένη κι όχι το κάθε κομμάτι να μοιάζει ξεχωριστό και διασκορπισμένο.
Υπάρχουν οι αθεράπευτα ρομαντικοί, οι γκρινιάρηδες, οι ακραίοι, οι χαμηλών τόνων, οι ανικανοποίητοι, οι ευχαριστημένοι. Στο τέλος της ημέρας όμως, όλοι υποστηρίζουν το ίδιο ακριβώς πράγμα: την ΑΕΚ. Ας μην το ξεχνάμε.
Ανδρέας Βεντούρης
